Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ψυχοσωματικά - τη λάθος ώρα για λάθος λόγους με το λάθος άτομο..

Πονάει το κεφάλι και τα πόδια και τα χέρια μου
Το στήθος μου το νιώθω κενό..
Τα ψυχοσωματικά μου πάλι..
Μια λέξη βρίσκω να με εκφράζει τώρα: κουρελιάζομαι
Λάθος.. κι άλλες λέξεις.. πολλές:
Λιώνω και χύνομαι, ρευστοποιούμαι, κυλώ..

Όχι, δεν έχασες κάτι.. δεν έχω λόγο να είμαι έτσι
Εσύ είσαι όλοι μου οι λόγοι.. λόγοι παράλογοι
Γαμώτο.. γαμώτο.. γαμώτο..
Το βλέπω.. Κάθε φορά που έρχεσαι να με γεμίσεις με αφήνεις πιο άδεια..
Τόσο που πια αναθεματίζω την άφιξη..

Και μετά απο λίγο το ξεχνάω και αρχίζω πάλι να περιμένω
Αλλά επειδή δεν πέρασε ακόμη ο θυμός, σε ξεγράφω
Για τώρα.. για όσο..

Θέλω να σπάσω το κεφάλι μου σ’ έναν τοίχο
Να ουρλιάξω και να σταματήσω
Να σε χτυπήσω και να με χτυπήσω
Να πονέσεις μπας και χαρώ
Να πονέσω μπας και συνέλθω..
Θέλω να πάψω να τρέμω
Θέλω να σταματήσει να είναι το μυαλό μου υγρό
Θέλω να πάψω να θέλω όσα λέω πως θέλω
Θέλω να κλάψω μονάχα.. ν’ αδειάσω..
Κι ας είμαι ήδη άδεια.. θέλει κι άλλο
Θέλω να φωνάξω μέχρι να βραχνιάσω
Κι ας μην βγαίνει φωνή.. κι ας τραυλίζω..
Θέλω να ηρεμήσω
Να κάνω το χρόνο να τρέξει
Να περάσει όλο αυτό.. να μην θέλω πια να θέλω..

27.. 12.. πόσο?? Χαμένος εσύ, χαμένη κι εγώ
Χαθήκαμε και χάσαμε εε??
Ωωπ, συγγνώμη για τον πληθυντικό!
Ξέχασα.. τη θέση σου και τη δική μου
Καμιά επαφή..
Πονάω να μετρώ.. δεν κάνει..
Σβήνω.. σβήνω.. σε ξεχνάω για τώρα και για όσο..

Κι όπως σβήνω καταστάσεις σβήνω κι εγώ
Απο φλόγα γίνομαι στάχτη..
Σβήνω ρε.. μπορείς να δεις τον καπνό?
Απο κει που είσαι ούτε αυτό δεν μπορείς..

Φωνάζω ρε, τρυπάω τους τοίχους..
Ξέρεις, μπορεί να είσαι χιλιόμετρα μακριά αλλά θα σε φτάσω..

Παράτα τα όλα, μ’ ακούς?
Πάρε με στα σοβαρά για μια στιγμή έστω..
Δες με όπως είμαι, μην προσπαθείς να με φτιάξεις
Τι να τις κάνω τις υποδείξεις και τις συμβουλές σου?
Κοίτα μπροστά σου μόνο για λίγο..
Σταμάτα.. άκου..
Για ποιες γιορτές μου μιλάς και για ποια τραγούδια?
Τη φωνή μου άκου..
Ακούς?? Προσεκτικά..:

Δεν είσαι τίποτα, δεν σε αγαπώ, δεν σε θέλω καν..
Δεν ξέρω αν σε χρειάζομαι.. αλλά.. αλλά είμαι κάπως..
Κάθε που έρχεσαι γίνομαι κάπως
Και όταν φεύγεις πάλι τα ίδια..
Σε κάθε περίπτωση πέφτω.. χαμηλά
Πατάς πάνω μου και εγώ γελάω
Και δεν είναι καν παρανοϊκό το γέλιο μου.. ευτυχισμένο είναι..

Και ξέρεις τι άλλο?
Δεν ξέρω αν μου έφτιαξες το βράδυ μου ή αν το κατέστρεψες
Και μαζί μ’ αυτό και τα επόμενα πρωινά μου
Και τις μέρες..
Και τις βδομάδες..

Μελοδραματική όσο δεν παίρνει.. στα μάτια σου και σε όλων τα μάτια
Ψάχνω λόγους να στεναχωριέμαι εε?
Μα κατά βάθος έχω πλάκα! Έτσι δεν είπες?
Χαίρομαι που είμαι ο διασκεδαστής σου.. αλήθεια, χαίρομαι??
Δεν μπορώ να ερμηνεύω τα συναισθήματά μου σήμερα
Ούτε τις άλλες μέρες, αλλά ειδικά σήμερα..
Ναι, είμαι τρελή εντελώς..
Και χαλιέμαι και στραβώνω χωρίς αιτία
Ίσως εσύ να είσαι απλά η αφορμή.. όχι η αιτία.. αφορμή
Δεν είμαι καλά, στο είπα..
Και δεν με ξέρεις, αν δεν στο είπα αυτό στο λέω τώρα
Έτσι, σαν υστερόγραφο.. σαν υποσημείωση..

Ελπίζω το βράδυ σου να 'ναι καλύτερο απο το δικό μου
-Αν και γι’ αυτό είμαι σίγουρη..

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

..ας μην τα ζήταγα ποτέ (εκείνα που δεν θα αποκτήσω)..

Απο ανάγκη ανάγκες γεννώ..
Και δεν ξεχνώ να χαρίσω απλόχερα στον εαυτό μου
μια ακόμη ψευδαίσθηση.. μια ακόμη απάτη
Παίρνω βαθιές ανάσες.. κοφτές
Είναι κρίσεις πανικού αυτές ή κρίσης τρέλας..?
Πνίγομαι..
σα να σώθηκε ο αέρας..
σα να με ρίξανε σε ωκεανό άπατο..
Φοβάμαι..
σα να τρύπησαν τ’ αυτιά μου απο τις σειρήνες του κινδύνου..
σα να με απειλεί η απειλή που απεγνωσμένα τώρα ζητάω..
Δοκιμάζω μόνη τα όριά μου.. μέχρι πόσο?
Επιλογές.. εκούσιες κινήσεις..
προς τι ο φόβος λοιπόν?
προς τι ο πανικός?

«Δειλή.. δειλή!! Για να μην βλέπεις το κενό πλάθεις ανάγκες
Και τώρα οι ανάγκες σε τραβούν κοντά τους..
κι απ’ αυτές δεν ξεφεύγεις εύκολα.. δεν ξεφεύγεις καθόλου..»

Το παραδέχομαι..
Έφτιαξα μια παγίδα και έπεσα μέσα της
μόνο και μόνο για να πω πως κάπου βρέθηκα
να πω πως άλλαξα παραστάσεις..
Τώρα θέλω όσο τίποτα στον κόσμο
όλα εκείνα που έπεισα τον εαυτό μου να θελήσει

Δεν μπορώ να παραπονεθώ, πέτυχα το σκοπό μου..
Μα οι ανάσες ακόμα κοφτές..
Και ο φόβος ακόμα μεγάλος..
Φυσικά δεν έπρεπε..
Τα θέλω μας δεν πρέπει να τα δημιουργούμε εξαναγκαστικά
γιατί μετά είναι αδάμαστα..
Με τα «θέλω» δεν παίζουμε εαυτέ, με ακούς??
Καίνε σαν υπόσχεση..
Τρώνε σαν αβεβαιότητα..
Πονούν σαν καταδίκη..

___________________________Ασφυκτιώ,σου φωνάζω.. θέλω.. χρειάζομαι. . . .

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

.:Χειμερινή Επιθυμία:.

Βγαίνω έξω.. να με χτυπάει στο πρόσωπο ο κρύος αέρας
Έφτασε χειμώνας.. τον νιώθεις? Τον μυρίζεις?
Κι αν πιο πολύ αγαπώ το καλοκαίρι, αρχίζω να εκτιμώ και την ψυχρή ομορφιά τώρα..
Σκέφτομαι την θάλασσα να ταράζεται, τον ουρανό να ρίχνει νιφάδες λευκές, τη ζεστασιά του τζακιού, την αγκαλιά σου..
Όχι, αυτό το τελευταίο ξέχνα το.. όχι την αγκαλιά σου.. όχι.. Τα στολίδια, τα τραγούδια, τα λαμπιόνια παντού.. αυτά μόνο
Κάπου κοντά στα Χριστούγεννα που παίρνουν όλα μια μαγική λάμψη, ένα απόκοσμο φως.. αποζητάω μια μοναχική βόλτα..
Είναι που μαζεύτηκαν πάλι διάφορα και θέλω να σκεφτώ..
Θα μου πεις όλο κάτι μαζεύεται.. και όλο σκέψεις πρέπει να κάνω..
Δεν ξέρω.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω..

Αυτή η φράση έχει γίνει η αγαπημένη μου τελευταία..
Τις μέρες αυτές, που το «εσύ» παίρνει και πάλι μορφή..
Δεν μιλάω πια αόριστα.. αν και ίσως θα έπρεπε.. Καλό ήταν το αόριστο.. καλό και ασφαλές..
Αρχίζω να μπλέκομαι ξανά.. δένω τις προσδοκίες μου πάνω σε πρόσωπα..
Κυρίως τις δένω στο δικό σου πρόσωπο, που αισθάνομαι σα να με φωτίζει..
Δεν ήμουν καλά τόσο καιρό.. και συγχώρα με για τον ενθουσιασμό,
μα ήσουν ο πρώτος που άπλωσε το χέρι για να με σηκώσει..
και απο πάντα μου είχα το ελάττωμα να δένομαι με τους σωτήρες..
Δεν θα πω μεγάλα λόγια αυτή τη φορά γιατί δεν με παίρνει..
μα θα σου μιλάω.. γιατί μ’αρέσει.. γιατί αισθάνομαι καλά όταν σου μιλάω.. έστω κι έτσι..
Πέρασα ήδη στην φάση που «όλα σε θυμίζουν».. ξέρω δεν είναι καλό..
Παραδόξως, αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ με σιγουριά να πω πως ξέρω..
για όλα τα υπόλοιπα η απάντηση γνωστή: δεν ξέρω.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω..

Σου είπα λοιπόν πόσο μ’ αρέσει αυτή η παγωνιά? μπορεί να μην ήρθε ακόμα, μα την περιμένω..
Αγόρασα μπότες ψηλές και ένα παλτό κόκκινο.. φόρεσα και το μελαγχολικό μου χαμόγελο..
αν και ομολογώ πως πλέον το χαμόγελό μου είναι πιο αληθινό απο ποτέ.. σχεδόν κεφάτο ώρες-ώρες..
Νομίζω πως ξέρω γιατί.. αλλά και πάλι παρακαλάω να βγω λάθος..
θα είναι πιο εύκολο να προσποιηθώ οτι φταίνε οι γιορτές.. μπορεί και να είναι έτσι..

Θα βάλω που λες αυτό το μεγάλο μου γιορτινό χαμόγελο και θα βολτάρω..
κι όπως θα περπατάω άσκοπα τριγύρω θα ψάχνω μέσα μου απαντήσεις..
Γι’ αυτό σου λέω, αν δεις κάποια να περιπλανιέται σαν χαμένη μην αναρωτηθείς..
θα ταξιδεύω στο αλλού μου.. αλλά αν θες εσύ μπορείς να με πλησιάσεις.. να με διακόψεις.. μόνο εσύ..
Μάτια μου, πότε θα μπει το κρύο για τα καλά?? Θέλω εκείνη τη βόλτα.. πόσο πολύ την θέλω!!
Όσο για σένα.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω..
...................................................................Πώς βρέθηκα ν' αποζητάω τους χειμώνες σου??

.................................................................Χαμένη??.....................................................................

Μου λένε μπλέκομαι σε λάθος καταστάσεις
Και μια μέρα ίσως το φάω το κεφάλι μου..
Σίγουρο το έχουν πως θα βουλιάξω..
Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς
Ή για να το πω πιο σωστά, δεν θέλω..
Έχω ανάγκη απο κάπου να γραπωθώ
Και αν φαίνεται λάθος αυτό εγώ δεν μπορώ αλλιώς να ζήσω
το είδα το κενό και δεν μου άρεσε
δεν ξέρω τι προσπαθώ να καταφέρω με το να πνίγομαι στα λάθη
ίσως να ταράξω τα νερά μου παλεύω.. δεν ξέρω αλήθεια..
μπορεί και σκόπιμα να χαίρομαι με τα λάθη
μαζοχισμός..
θέλω να εγκλωβιστώ σε καταστάσεις παράξενες..
θέλω να μην μπορώ να βγω απο κει..
θέλω να έχω ανάγκη απο σωτήρες..

διεστραμμένη..
μπερδεμένη..
χαμένη??..................................................................................Πάντα.....................................................................................................

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Πισωγύρισμα



Δέκα βήματα πίσω
Σα να μη βρήκα το θάρρος ποτέ..
Σα να μην έσπασε ο πάγος ποτέ..
Όχι οτι έχει πια σημασία
Μα είναι κάπως άδοξο σαν τέλος, δεν νομίζεις??
Κι αλήθεια είχα προσπαθήσει γι' αυτό..
Κρίμα πολύ..να' χα κάτι, έστω να πω πως κέρδισα..
Κι ας μην κέρδισα..


Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

Εγώ..
Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη..
Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει..
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό..
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..

Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς
Και με βαφτίζουν αναίσθητη
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Κυνηγώντας τα ψηλά

Ανάσες θολώνουν το τζάμι
Κι απο δω όλα φαίνονται μακρινά
Πώς να εξηγήσω και σε ποιον?
Ψάχνω ένα χέρι ζεστό
Κουβέντες που πια δεν ακούω
Κι εσύ μου λες «μην περιμένεις πια»
Δεν περιμένω.. όχι
Δεν σκέφτομαι
Απλά υπάρχω..
Χωρίς στόχους
Χωρίς ελπίδες
Χωρίς..
Άπλωσε το κενό
Τύλιξε το δωμάτιο
Κάλυψε τα κομμάτια μου
Τρόποι να σε κάνω να δεις δεν υπάρχουν
Προχωράμε μπροστά όλοι
Τα πίσω δεν γυρνάνε
Μερικές φορές δεν μπορούν..
Κρατάω σε ένα κουτάκι τα καλά
Και υπόσχομαι να σηκωθώ
Δεν περίμενα να πέσω εγώ
Τόσο καιρό σήκωνα.. δεν μπορεί
Μα δεν θα μείνω κάτω..
Τώρα χρειάζομαι χέρια
Και μετά ήλιους κι αστέρια και φώς
Όπως κάθε φορά μετά την πτώση
Και θα σε ακολουθήσω εκεί ψηλά..
Στ’ ορκίζομαι :)

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Δεύτερη Επιλογή

Δεν ξέρω..
Για ένα λεπτό πίστευα πως θα γύριζες
Πως θ’ απαρνιόσουνα τη νέα σου ζωή
Και θα δοκίμαζες να έρθεις κι απο εδώ
Να φωτίσεις το σκοτάδι
Πέρασε καιρός
Και είχα αρχίσει να ξεχνάω
Μα επέστρεψες, ανάθεμά σε
Και ήσουν σχεδόν όπως τότε
Για μια και μόνη φορά
Και ύστερα πάλι μακριά
Καλύτερα έτσι..

Απο το να είμαι η δεύτερη επιλογή
Προτιμώ να μην επιλεγώ καν..

Ποιον κοροϊδεύω??
Περίμενα να γαντζωθώ απο πάνω σου
Άλλο λίγο και αυτό θα έκανα
Απεγνωσμένα όπως πάντα
Αλλά δεν πρόλαβα..
Δεν πειράζει σου λέω, έτσι έπρεπε
Κι έτσι έγινε..
Μου απέδειξες οτι δεν άξιζε να περιμένω
Τώρα κοιτάω πάλι μπροστά..
Αρχίζω να σβήνω όσα άχρηστα κρατούσα
Και ξέρεις τι??
Δεν σε περιμένω πια.. :)

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Ανθισμένες Μανόλιες

Ήταν ένα απο εκείνα τα απογεύματα που μοιάζουν με βράδια
Συννεφιασμένα, σκοτεινά και νυσταλέα
Πάνω εκεί που κατακάθεται η μελαγχολία στον πάτο του ποτηριού
Καρφώνονται τα βήματα στον δρόμο
Και τα φύλλα των δέντρων τραγουδούν στο ρυθμό της πτώσης
Τελευταία υποψία φωτός τρεμοπαίζει και χάνεται
Ύστατη ακτίνα πριν βυθιστούν όλα θολά στο δείλι
Βαδίζουν σκιές και άρρωστες μνήμες.. ο αέρας πονά τα κλαδιά σαν φυσάει
Ανασαλεύει κι εκείνη, που ώρα τώρα καθόταν σιωπηλά στο παγκάκι
Σηκώνεται και τινάζει το φόρεμά της, να ξεσκονίσει το όνειρο
Προχωράει τρεκλίζοντας και παλεύει να αποφασίσει ποιόν δρόμο να πάρει
Κι ας είναι όλοι οι δρόμοι αδιέξοδα, εκείνη στο νου της διέξοδο ψάχνει
Το κρύο προδίδει τα πνεύματα που ψυχρά πλησιάζουν.. απλώνει η αύρα τους
Και αρχίζει να βρέχει απελπισία.. ήσυχη και διακριτική
Στάλες πέφτουν επώδυνα στο χώμα
Φωτιά η απουσία και δεν έχει ανθρώπους εδώ
Τα βήματα που σε κανέναν δεν ανήκουν ξεμάκρυναν
Και η λάμπα του δρόμου κάηκε.. σβήνει
Μια κοπέλα ψάχνει στα τυφλά το δρόμο της
Και ο ουρανός ραίνει τη γη με ανθισμένες μανόλιες

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Κατα-δικασμένη...

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν όχι και πολλά χρόνια γεννήθηκε ένα κοριτσάκι
Δεν ήταν διαφορετικό απ’όλα τ’άλλα κοριτσάκια...
Δεν ήταν ξεχωριστό...Απλά χαριτωμένο
Το βράδυ της πρώτης μέρας της ζωής του, ήρθαν πάνω από την κούνια του τρεις μοίρες...όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια...όπως πάνε σε όλα τα παιδάκια...
Οι τρεις αυτές μοίρες δεν ήταν οι γνωστές μυθικές υπάρξεις, όχι...
Η πρώτη ονομαζόταν Επιτυχία,
Η δεύτερη Δύναμη,
και η τρίτη Αγάπη...
Και οι τρεις αυτές πλησίασαν το μωρό και το προίκισαν με ιδιότητες
Η Επιτυχία το αγάπησε αμέσως και έτσι όρισε τη μοίρα του παιδιού έτσι ώστε να πετυχαίνει σε ότι και αν κάνει...
Η Δύναμη το προίκισε κι αυτή ώστε να αντέχει την επιτυχία, αλλά και την απόρριψη, τη μοναξιά, την κακία των άλλων ή τα φαντάσματα του ιδίου της του εαυτού...εκείνη ήξερε...
Η Αγάπη τέλος δεν μπόρεσε παρά να διαθέσει απλόχερα στοργή, φιλία, συμπαράσταση σε όλα...ώστε το κοριτσάκι να περιτριγυρίζεται από άτομα που το αγαπούν...και βέβαια το έκανε κι αυτό να αγαπάει...πολύ...κι όλο να δίνει, να δίνει, να δίνει αγάπη...κρυφά ή φανερά
Κι όμως είχε ξεχάσει ένα πράγμα...

Το κοριτσάκι μεγάλωνε και είχε πράγματι όσα θα μπορούσε κανείς να ζητήσει...
Μια υπέροχη οικογένεια
Μοναδικές φίλες που ήταν πάντα κοντά του
Επιτυχίες σε όλους τους τομείς...ή σχεδόν όλους...
Με ότι καταπιανόταν ξεχώριζε, επειδή είχε πείσμα και θέληση
Είχε τους πάντες με το μέρος του γιατί ήταν καλόψυχο και ήξερε να προσφέρει αγάπη
Έφτιαχνε παραμύθια για τους άλλους και σκόρπιζε χαμόγελα...
πρόσφερε χαρά στους γύρω του και υπερηφάνεια στους γονείς
Που και που απομονωνόταν για να σκεφτεί, να ονειρευτεί, να ξεφύγει
Ήταν καλή αλλά μοναχική...της άρεσε να ταξιδεύει στο αλλού

Το κοριτσάκι μεγάλωσε κι έγινε μια ντροπαλή φοβισμένη κοπέλα
Ακόμα είχε για μεγάλο της όπλο το χαμόγελο, αλλά αυτό σπάνιζε
Αν και τα είχε όλα αισθανόταν μέσα της μια μεγάλη μαύρη τρύπα
Ένιωθε ένα κενό, ξέχναγε να είναι ευγνώμων για όσα είχε γιατί...κάτι έλειπε...
Κάτι βασικό...

Κάποια μέρα συνάντησε ένα ζευγάρι μάτια και ο κόσμος της φώτισε
Κάτι την τραβούσε να χαμογελά συνεχώς, να χαίρεται που υπάρχει,
να ακούει με τις ώρες τους χτύπους της καρδιάς της,
να βοηθά τους άλλους με όρεξη...κι όλα αυτά τα έκανε γελώντας
Μέσα σε λίγες μέρες μετατράπηκε στον ήλιο τον ίδιο και σκόρπιζε φως
Έγινε άλλος άνθρωπος, ζωντάνεψε πάλι...
για ένα ζευγάρι μάτια...

Μέχρι που ήρθε μια μέρα κι αυτά τα μάτια χάθηκαν από μπροστά της
Πάλευε με τον εαυτό της μέρες και νύχτες για να ξεχάσει
Δεν μπορεί, αυτή, που είχε προικιστεί με τόση δύναμη...έπρεπε να ξεχάσει
Μα δεν της έκανε τίποτα η δύναμη...σταμάτησε να τη νοιάζει και η επιτυχία
Ζούσε κι ανέπνεε χωρίς να τη νοιάζει τίποτα πια...τίποτα δεν είχε σημασία...
όλα ανούσια, όλα άσκοπα, όλα ήταν ένα μεγάλο τίποτα...
Ήταν αχάριστη και το ήξερε, αλλά θα έδινε τα πάντα να φέρει πίσω εκείνο το χαμόγελο στα χείλη της...το ρίγος σε όλο της το κορμί, το φτερούγισμα στο στομάχι, το γλυκό μούδιασμα στο μυαλό...
κάθε φορά όμως που αυτό επέστρεφε δεν έμενε παρά ελάχιστο
έφευγε ξανά αφήνοντας όλο και μεγαλύτερο κενό,
ανοίγοντας όλο και βαθύτερες πληγές
και όλα τ’άλλα απλά δεν είχαν σημασία...

Κάποια βράδια η κοπέλα λύγιζε
Μισούσε τον εαυτό της
Έψαχνε τι φταίει
Καταλόγιζε τις ευθύνες στην ίδια
Που να ξέρε ότι η τρίτη μοίρα, η Αγάπη, είχε ξεχάσει να της χαρίσει το πιο σημαντικό ίσως δώρο... τον έρωτα???
και ίσως...ίσως η κοπέλα δεν θα τον μάθαινε ποτέ...
κι ακόμα κι αν τον πλησίαζε δεν θα τον ζούσε πότε...
δεν θα έφτανε τόσο κοντά του ώστε να πάρει την αιώνια λάμψη του
δεν θα τον άγγιζε
μόνο θα τον μύριζε...σαν ένα λουλούδι που δεν το βλέπουμε, απλά το φανταζόμαστε με μοναδικό οδηγό το άρωμα του, που τυχαία μετέφερε σε μας ο άνεμος...

Μα η κοπέλα δεν το έμαθε
Συνέχισε να ελπίζει και να κάνει όνειρα
Να χαίρεται μια στο τόσο και μετά να βυθίζεται ξανά στο σκοτάδι
Μέχρι την επόμενη χαρά και την επόμενη λύπη...
Ένας κύκλος η ζωή της κι αυτή περίμενε το ξεχωριστό...
Περίμενε το υπέρλαμπρο
Περίμενε
για ένα ζευγάρι μάτια
Και περιμένει.........
Ακόμα

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Και χαμογελώ χωρίς λόγο...

Πόσο φοβάμαι μην ξεφτίσει η ανάμνηση
Περνούν οι ώρες και οι μέρες κι εγώ προσπαθώ ν’ ανακαλώ τη μορφή σου κάθε τόσο
Μην τύχει και ξεχάσω την όψη σου_Δεν θέλω να ξεχάσω…
Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω απλά να θυμάμαι κάθε τι μικρό ή ασήμαντο
Να μπορώ να το ξαναζώ με λεπτομέρειες,γιατί ήταν πολύ ωραίες οι στιγμές...
Σαν τρελή φαίνομαι έτσι που μόνη μου χαμογελώ
Μα που και που μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό σου και τότε να δεις πόσο χαίρομαι
-σαν μικρό παιδί...σαν «δεκατριών χρόνων»,όπως με είπες κι εσύ
Δεν μπορώ να το ελέγξω και γελώ και κάνω παιδιάστικα πράγματα
και είναι τόση η χαρά μου που δεν με νοιάζει αν με κοιτούν
Ή αν γελούν μαζί μου...Όχι, αρκεί που εγώ είμαι καλά
Χάρη σ’ εσένα, που έχεις την επίγνωση της ακαταμάχητης γλυκύτητάς σου
και που μου τη μεταφέρεις ακόμα και μέσα απο αχνές εικόνες του νου
Και φωτίζομαι απο αδικαιολόγητη ευτυχία
Ετερόφωτη πάντα ήμουνα κι έμμεσα τώρα εσύ μ’ ανάβεις
Για να αστράφτω σαν άστρο
Κι αν είμαι έξω απο τον ουρανό σου,θα βρω τρόπο να μπω...θα δεις
Χωρίς να ξέρω άλλα, σ’ ευχαριστώ για αυτό το χαμόγελο που εξαπλώνεται στα χείλη μου
Γιατί εσύ είσαι η αφορμή...και η θύμησή σου
Σε αφήνω τώρα...πάω να ονειρευτώ

Ααα ξέχασα να σου πω...Ονειρεύομαι ξανά!!!
Και χαμογελώ χωρίς λόγο... :)

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

...καθώς το στήθος του κοριτσιού ευτυχισμένου που δε μπορεί να χωρέσει την ευτυχία του...

Είναι κάποιες στιγμές που δεν χωρούν σε λέξεις
Είναι απλά υπέροχες...απερίγραπτα υπέροχες
Και σου αφήνουν μια αίσθηση μετά...
Σαν να γύρισες μόλις από ένα ταξίδι στον παράδεισο
Κάπως έτσι είμαι κι εγώ τώρα
Με τα φτερά δυνατά και μεγάλα
Δεν μπορώ να πατήσω στη γη
Ξέρω «δεν έγινε και τίποτα»
Αλλά αυτό το «τίποτα» για μένα ήταν υπέρβαση
Είπα θ’ αναθαρρήσω και τα κατάφερα
Ξεπέρασα τα όρια που είχα θέσει
Έσπασα για μια φορά το τείχος που με περιόριζε
Του χαμογέλασα, Του μίλησα, Του έδειξα
Μπόρεσα επιτέλους να αγνοήσω τις φωνές στο κεφάλι μου
Ή μάλλον τόσο αποφασισμένη ήμουν
Που οι φωνές δεν πρόλαβαν καν να ακουστούν,
ή δεν τις πρόσεξα...δεν ασχολήθηκα
Χρειαζόμουν προφανώς αυτό το ταρακούνημα
Για να καταλάβω πόσο μετρημένες ήταν οι ευκαιρίες μου
Έκανα μια προσπάθεια και είμαι απόλυτα ευτυχισμένη
Κι ας ήταν μόνο για τρεις ώρες...
Κι ας μην κρίθηκε το αποτέλεσμα...
Κι ας έχω ακόμη χέρια αδειανά...
Είμαι καλά...μετά απο καιρό
Πιο καλά απ’ όσο θα τολμούσα να προσδοκώ
λίγες ώρες πριν απλά ήλπιζα
τώρα δε παύω να χαμογελώ στην πρόσφατη ανάμνηση
Πόσο λίγα θέλει τελικά ο άνθρωπος για να φωτίσει το βλέμμα του
και να ζωγραφιστεί με μελάνι ανεξίτηλο το χαμόγελο στα χείλη του!!!
Παύω να αναλύω
Παύω να φιλοσοφώ
Σε λίγες στιγμές μέσα έγινα πλήρης
Μόνο αυτό έχει σημασία τώρα
Κι όσο κρατήσει... :)

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Καταλαβαίνω εγώ...

Τυλίγω τα χέρια γύρω απο το λαιμό μου
Τον σφίγγω δυνατά
Όσο πιο δυνατά μπορώ
Να νιώσω τον πόνο βαθιά μέσα μου
Όπως μέρες πριν εσύ μου τον χάρισες
Τον θέλω πίσω...ξανά και πάλι...
Μέχρι να χάσω την ανάσα μου
Να κόψω τη ροή του αίματος τις φλέβες μου
Να δακρύσω απο ηδονική απόγνωση
Του μέσα και του έξω μου
Και στο τέρμα κοντά να τον ελευθερώσω
Για να αφεθώ ξανά στην τύχη
Που ίσως με εκτοξεύσει στον ουρανό
Μακριά σου
Γιατί είσαι έκπτωτος άγγελος
Θνητός πια
Ενώ εγώ τώρα θα διεκδικήσω τη θέση μου εκεί πάνω
Μιλώ ασυνάρτητα
Δεν ταιριάζουν οι λέξεις μου
Δεν βγάζουν νόημα κανένα
Μα έτσι ήμουνα πάντα
Μη φοβάσαι
Κι ούτε χρειάζεται να καταλάβεις
Ένα σου λέω μονάχα
Κουράστηκα να αναλύω περιπτώσεις
Κι όταν ακούω το όνομά σου αυτό κάνω
Σκέφτομαι παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται...
Όχι άλλο
Πίνω, ζαλίζομαι, μ’ ακόμα υπάρχεις
Τουλάχιστον δεν έχω αρκετή επαφή με τον κόσμο τώρα
Και ελάχιστα θυμάμαι
Να’ ναι καλά το αλκοόλ που μαγνητίζει τη λήθη
Και την καλεί σε μια εφήμερη έστω επάνοδο
Ίσως αυτό που με ζαλίζει δεν χωρά σε ποτήρι
Ούτε σε σκέψεις σκόρπιες χωρά
Ούτε στον κόσμο τούτο
Ούτε καν στον δικό σου
Τον αγγελικά πλασμένο ξέγνοιαστο κόσμο
Ξέρω, δεν με καταλαβαίνεις
Με δεν πειράζει σου λέω
Καταλαβαίνω εγώ...

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Γιγαντώνω το κενό μου περίτεχνα

Όταν θέλω να φωνάξω είναι που σώνεται η φωνή
Κλείνει ο λαιμός μου και δεν βγαίνουν οι λέξεις
Και ύστερα απαιτώ να καταλάβουν οι άλλοι αυτά που λέω
Μα πώς???
Πόσο πολύ με μισώ
Αχ και να ξερες...
Είναι από τις λίγες φορές που έχω τόσο ανάγκη να κλάψω
Μα δε βγαίνουν τα δάκρυα
Ήμουν έτοιμη πριν λίγο
Εκεί πάνω που έφυγες
Και που είπα στον εαυτό μου πως δεν θα ξανάρθω...
Πάνω εκεί που ευχήθηκα να με πνίξει το σκοτάδι
Να γίνω μια νύχτα βαθιά..
να κρυφτώ σε μα ψευδαίσθηση ασφάλειας
ή πυκνής πυκνής ομίχλης
Έτσι, για να μη χρειαστεί να σε αρνηθώ
Και για να μην παραδεχτώ την αδυναμία μου
Μα ούτε αυτό δεν κατάφερα
κράτησα μέσα μου κάθε σταγόνα αρμυρή
και σαν να έκανε το φορτίο μου ακόμα πιο βαρύ απ'οτι ήδη ήταν
Με σιχαίνομαι, μα δεν αλλάζω
Λαθεμένες κινήσεις επαναλαμβάνω
Και δεν μπορώ να επιρρίπτω αιώνια αλλού τις ευθύνες
Ειδικά τώρα
Πρέπει να το παραδεχτώ
Κι ακούγεται τόσο άσχημο
Πιο άσχημο και αβάσταχτο απο πότε
Το χέρι μου σε μηδαμινή απόσταση
Κι όμως δεν τόλμησε να σε αγγίξει
Σ’αρνήθηκα και δυο και τρεις φορές
Κι ας σε ήθελα τόσο
Κανείς δεν μπορεί να με πιστέψει
Ούτε καν εγώ η ίδια...
Μα σε ήθελα
σε θέλω
κι αν δεν το πολεμήσω τώρα ίσως συνεχίσω να σε θέλω
Ναι, να πολεμήσω το συναίσθημα
δεν μου περνάει καν απο το μυαλό να το υπερασπιστώ
δεν έχω το σθένος
μου λείπει το πολύτιμο θάρρος
κι όσο κι αν λεω οτι θα το αποκτήσω κάποτε
ακόμα έτσι-όπως πρώτα-μένω...
Τι να πω τώρα?
Τι λόγια να βρω να ταιριάξω για να δικαιολογηθώ?
Στέρεψαν οι λέξεις, τα άλλοθι και οι αφορμές
Είμαι εγώ γυμνή μπροστά στην αλήθεια μου
Και πόσο τη φοβάμαι αυτή την αλήθεια!
Όταν είπα πως με μισώ πραγματικά το πίστευα
Μα τώρα όσο περνά η ώρα καταλαβαίνω
Δεν είναι μίσος μονάχα
Είναι αποστροφή απόλυτη
Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι
Θέλω να πάρω οτιδήποτε αιχμηρό
Και να το καρφώσω στην καρδιά μου
Τι να την κάνω όταν δεν μπορώ να ελέγξω τους χτύπους της?
Δεν θέλω να αντικρύσω καθρέφτη ποτέ ξανά
Δεν θέλω να ξανασκεφτώ
Να ονειρευτώ
Ή να γράψω...
Δεν μου αξίζει
Δεν τολμώ
Δεν έχω δικαίωμα να ελπίζω να ανοίξει η πόρτα που ώρες τώρα σφραγίζω
Πέταξα το κλειδί
Ας μην αντικρύσω λοιπόν τον έξω κόσμο
Είναι το τίμημα που οφείλω να πληρώσω
Και πονάει πιο πολύ απο οτιδήποτε άλλο
Μα δεν είναι αρκετή η τιμωρία αυτή
Είναι λίγη...ελάχιστη
Ένα τίποτα όλα μου
Δικό μου κενό που γιγαντώνω περίτεχνα
κι οτι πάει να το γεμίσει σκοτώνω...

Ήρθα... ... ... Είδα... ... ... Ένιωσα... ... ... Έφυγες... ... ... Έφυγα... ... ...

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Για τη βόλτα που ΔΕΝ έγινε...

Φέτος το καλοκαίρι έλεγα να φτιάξω το ποδήλατο μου
Να το βγάλω από το υπόγειο,
Να το ξεσκονίσω,
Να βάλω αέρα στα λάστιχα
Και να γυρνάω τους δρόμους
Μετά απο τόσα και τόσα που είχα στο κεφάλι μου
Μερικές τέτοιες βόλτες θα ήταν οτι πρέπει
Κι όλο το ‘λεγα...
Ώσπου μια μέρα το πήρα απόφαση
Πήγα και το σουλούπωσα
Έτοιμο πια για να σουλατσάρω παντού
Μα δεν το πήρα ποτέ να κάνω αυτή τη βόλτα
που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου
Ακόμα έξω είναι και με περιμένει
μόνο που σκονίστηκε πάλι
πέρασαν και κάτι μήνες απο τότε
που το καθάρισα τελευταία φορά
Είναι που τόσο καιρό δεν μου έκανε καρδιά να πάω
Είχα το χρόνο,
Μα δεν είχα την όρεξη...
Τώρα που θέλω να ανέβω επιτέλους
Και να τρέξω όσο δεν έτρεξα ποτέ μου
Και να γελώ καθώς θα με φυσά ο άνεμος
Δεν το κάνω
Γιατί μπαίνει ο χειμώνας
Και δεν θα’ ναι το ίδιο
Γιατί άρχισαν τα κρύα
Και γιατί έτσι φτιάχτηκα εγώ
Πάντα να βρίσκω εμπόδια...

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Το χαμόγελό σου απο δειλία έχασα

Σαν κάτι να έχασα
Το χαμόγελό σου
Εκείνο το αγαπημένο μου χαμόγελο καληνύχτας
Σα να παράπεσε στο σκοτάδι
Ή μήπως το έκρυψες στην τσέπη σου φεύγοντας?
Δεν πρόλαβα να δω
Κρίμα
ΑΝ έτρεχα πίσω σου
ΑΝ ήμουν λίγο πιο γρήγορη
Θα σε προλάβαινα
Και θα σου ζητούσα να μου το χαρίσεις
Να το φυλάξω στην τσάντα μου
Ως την επόμενη φορά
Κι όταν γυρνούσα στο σπίτι
θα το έβαζα πάνω στο κομοδίνο
μέσα σε ένα μικρό κουτάκι
για να είναι ασφαλές
σε ένα κουτάκι διάφανο ώστε να μπορώ να το κοιτάζω
θα ξάπλωνα λοιπόν στο κρεβάτι
και θα περνούσα τις νύχτες χαζεύοντας το
μέχρι να ξεθωριάσει
ή να σβήσει
ΑΝ σβήσει...
Θα το φρόντιζα
Και θα το αγαπούσα
Γιατί θα μου έδινε δύναμη μέχρι να ξαναρθώ
Μέχρι να σε δω πάλι
Και να μου χαρίσεις άλλο ένα καινούριο χαμόγελο
Έτσι θα έκανα αν μπορούσα
Μα ξέρεις τι?
Δεν το έκανα
Στάθηκα αποσβολωμένη
Ψέλλισα μια καληνύχτα που ίσως δεν άκουσες
Και σε άφησα να χαθείς...

Πικρή γεύση τώρα,μα γλυκιά η αρχή...

Είχα πει θα κάνω καιρό να ξαναγράψω
Ήμουν άδεια
Επαναλάμβανα μόνο τα ήδη ειπωμένα
Και ποιο το νόημα αυτής της επανάληψης?
Να τα εμπεδώσω μήπως καλύτερα?
Τα ξέρω
Τόσο καιρό τ’ αναμασώ
Έχει γίνει συνήθεια-σχεδόν εθισμός
Μα να που πάλι ξεχειλίζω απο συναισθήματα
Και απο σκέψεις
Και απο «ίσως»
Και απο «αν»
Και απο ερωτηματικά
Και χίλια δυο άλλα πράγματα
Και ξέρεις τι με εκνευρίζει περισσότερο?
Που δεν ξέρω αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι
Που απο τη μια ήμουν καλά
Και σε κοίταζα
Και μιλήσαμε
Και γελούσα, γελούσα, γελούσα
μέχρι που το στομάχι μου δεν άντεχε άλλο πόνο
Μα απο την άλλη έφυγες
Πέταξες μια καληνύχτα
Γλυκιά μεν,
Αλλά αόριστη...
Και δεν μ’ έφτασε το χαμόγελό σου
Ούτε το βλέμμα σου
Και η δειλή πάλι τα ίδια έκανα
Η ίδια κενή και παγωμένη έκφραση
Αδιαφοροποίητη
Όπως πάντα
Ότι πιο πολύ μισώ το κάνω
Και μετά με πιάνει αυτή η μαυρίλα
Δεν έχω λόγο
Πριν ήμουν τόσο καλά
Πώς σε ένα δευτερόλεπτο μέσα αλλάζω?
Βγαίνεις απο την πόρτα κι εγώ μαραίνομαι
Σαν να μου κλείνεις εκείνη τη στιγμή όλα τα παράθυρα
Να κλέβεις όλο τον αέρα
Να παίρνεις το φως μακριά
Και ξέρεις τι?
Τα κεριά δεν ήταν αρκετά για να φωτίσουν το δωμάτιο πια
Τίποτα δεν ήταν αρκετό...
Τρίτη...Σάββατο...και Κυριακή...
Τις περίμενα αυτές τις μέρες...πώς τις περίμενα!
Μα κάθε φορά η τεράστια, απερίγραπτη χαρά γίνεται απογοήτευση
Γίνεται αμφιβολία
Και πονάει...αχ πόσο πονάει...
Για έναν και μόνο λόγο
Επειδή είναι αδικαιολόγητη...
Και μάλλον πάλι λάθος κοιτώ
Και λάθη περιμένω
Μα αν έβλεπες πως γέμισα-έστω για λίγο-απο ευτυχία
Θα καταλάβαινες γιατί επιμένω σε όλο αυτό
Με κρατά χαρούμενη
Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον
Και τα σκαμπανεβάσματα μη τα φοβάσαι
Απλά να είσαι εκεί
Όπως σήμερα
Ήταν καλά...
Πολύ καλά...
Λυπάμαι που δεν στο είπα
Καλό σου βράδυ

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Mπερδεμένο κουβάρι

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι
Μπορείς εύκολα να ισχυριστείς πως όλα είναι ξεκάθαρα
Μα δεν είναι
Ο καθένας φαντάζεται αυτό που θα ήθελε
Παρερμηνεύει εθελούσια κινήσεις μήπως νιώσει καλά
Ή και ακούσια παρεξηγεί
Κι έτσι απλά μπλέκονται όλα
Φυτρώνουν σκέψεις σαν τα ζιζάνια
Και μας τραβούν σε δύσβατα μονοπάτια
Εμείς άραγε επιμένουμε να τα κάνουμε όλα δύσκολα?
Ίσως να έχουν και την τάση να γίνονται απο μόνα τους...
Και όλο αυτό κάποτε κουράζει
Ασυνεννοησία
Παρανόηση
Και πολλά όνειρα
Κάστρα που χτίστηκαν σε κινούμενη άμμο
Δίχως θεμέλια
Δίχως σημάδια
Μα όταν αποκάμεις
Όταν σκύψεις το κεφάλι και αποδεχτείς μια μεγάλη ήττα
Όταν συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη σου ανοησία
Όταν εν τέλει παραδώσεις τα όπλα
Τότε έρχεται η αλήθεια για να σε διαψεύσει
Να μην την περιμένεις νωρίτερα
Ποτέ πριν το τέλος...
Τότε θα έρθει για να σου αποδείξει το αντίθετο
Για να σε επιβραβεύσει
Μετά απο χίλια ετοιμόρροπα σκαλοπάτια
Θα βρεις εκείνο που με σιγουριά θα σε οδηγήσει στον παράδεισο
Και θα σου αξίζει τότε
Κράτα την ελπίδα σου μέσα στους καιρούς ζωντανή
Και φύλαξε το πιο φωτεινό χαμόγελο για όσα δεν ήρθαν ακόμη

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Και να φανταστείς ότι μισούσα τους αγγέλους...

Και να φανταστείς ότι μισούσα τους αγγέλους...
“Ολόλευκα πλάσματα εξαιρετικής ομορφιάς και απεριόριστης καλοσύνης
Ξανθά και γαλανομάτικα”
-ξενέρωτα, έλεγα εγώ-
“Με αφοπλιστικό χαμόγελο
Να κατεβαίνουν στη γη και να φυλάνε τους θνητούς”
Κι εγώ με ζήλο υποστήριζα ότι άγγελοι δεν υπάρχουν
Και τώρα να ‘μαι εδώ
Μέσα σε ένα καλοκαίρι να προσφωνώ χιλιάδες αγγέλους
Να τους βλέπω παντού να τριγυρνούν
με τα άσπρα ή και μαύρα κάπου-κάπου φτερά τους
Ανάμεσα μας...
βρήκα δυο σκοτεινά αγγελάκια, όμορφα και γλυκά όσο τίποτα
κι άλλα δυο ξανθά, με αληθινά μπλε μάτια,
όπως στις ιστορίες που μας διάβαζαν όταν ήμασταν παιδιά
όλα τους τα έβλεπα καλά-ακόμη κι εκείνα που δεν ήταν διόλου καλά
κι ακόμα βλέπω, πράγματι διακρίνω τα φτερά στην πλάτη τους
σου ορκίζομαι οτι ποτέ δεν το περίμενα
και τώρα ακόμα απωθητικοί μου φαίνονται οι άγγελοι
αλλά οι άλλοι, όχι οι δικοί μου...
οι δικοί μου με πάνε ψηλά
οι δικοί μου δεν ανήκουν πουθενά, ούτε στη γη ούτε στον ουρανό
οι δικοί μου δεν ανήκουν καν σε ‘μένα
αλλά εγώ τους βάζω τα φτερά

Μέσα σε εικόνες τρυπώνεις,πού αλλού να σε ψάξω? Bρήκα μια φωτογραφία σου
την κοιτάζω ξανά και ξανά
λες και θα δώσει η φωτογραφία αυτή υπόσταση σε όσα δεν έχω
αδυνατώ να κάνω κάτι άλλο
χαζεύω, θαυμάζω, ζηλεύω
αφήνω ανάσες που ουρλιάζουν πόσο σε θέλω
μα μόνο αυτό μπορώ, δεν έχω άλλα δικαιώματα
βρήκα σανίδα σωτηρίας
να στηρίξω πάλι το όνειρο μου σε απτά μα ανύπαρκτα
με την ψευδαίσθηση πως σε πλησιάζω αγγίζω το χαρτί
χαμογελώ στον εαυτό μου
-ίσως και σε σένα-
πιστεύω πως με παρακολουθείς από κει μέσα
ή μάλλον το εύχομαι, σαν απελπισμένο παιδί
παιδί είμαι ακόμα, μη με συνερίζεσαι
ένα απελπισμένο μα πεισματάρικο παιδί
που χαμογελά σε παγωμένες στο χρόνο εικόνες
έψαξα πολύ
βρήκα κι άλλες
μια ή δυο ακόμα...
δικές σου εικόνες
τώρα δεν χρειάζεται να σε εξωραΐζω άλλο
σε έχω έτοιμο, ίδιο θεό, μπροστά μου
δεν είναι καλό αυτό που κάνω
το ξέρω...ντρέπομαι
έχω επίγνωση
μα δεν θέλω να το ελέγξω
αρνούμαι
ας κοιτάζω αυτά τα ανούσια χρώματα στο χαρτί
που τυχαία σχηματίζουν την εικόνα σου
κι ας γελώ
το έχω ανάγκη

Άγγελος
Δεν έχεις τα ξανθά μαλλιά
Ούτε τα γαλανά μάτια
Δεν έχεις το κατάλευκο δέρμα
Ούτε τα φτερά στην πλάτη σου
Δεν έχεις την καλοσύνη
Ούτε καν το όνομα
Είσαι πέρα για πέρα θνητός
Μα για μένα έχεις κάτι μοναδικό
Την ικανότητα να προκαλείς συναισθήματα
καταπώς ταιριάζει σ’έναν άγγελο

Θέλω πάλι να γράψω πολλά άγγελέ μου...
Θέλω πάλι να γράψω πολλά
Για σένα που ήρθες
Για σένα που έφυγες
Για σένα που με μια φευγαλέα αγκαλιά πάλι με τρέλανες
Δεν ξέρω αν νιώθω κάτι
Πράγματι φαντάζει ανόητο μιας και δεν σε γνωρίζω σχεδόν καθόλου
Μοιάζει παράλογο...κι αλήθεια δεν είναι καν κάτι
Απλά κάτι παθαίνω μόλις εμφανίζεσαι
Όλο το αίμα συγκεντρώνεται στο πρόσωπό μου
και δίνει στα μάγουλά μου μια κατακόκκινη όψη, σαν λάβα καυτή
θα σου εξομολογηθώ κάτι:
όταν με φίλησες φοβήθηκα μήπως τρομάξεις από την ανεβασμένη μου θερμοκρασία
δεν ήταν πυρετός, όχι,
ήταν ένα κύμα καυτού αέρα που αναδυόταν απ’όλο μου το κορμί
κι αναρωτιέμαι ακόμη πώς δεν έτρεξες μακριά μετά απ’αυτό
εύχομαι να μην το παρατήρησες, να μην κατάλαβες
άλλωστε πού να καταλάβεις
όλος ο κόσμος είναι παιχνίδι για σένα...
δεν δίνεις σε τίποτα σημασία
ποτέ παραπάνω απ’όση χρειάζεται
δεν δένεσαι,
δεν νιώθεις,
έχω ακούσει τις φήμες...
ίσως κάποτε να ρώτησα και για σένα
δεν θυμάμαι
πάντως έμαθα...
δεν μου μοιάζεις, όλα δείχνουν πως αν σ’ερωτευόμουν θα γινόσουν πληγή
γι’αυτό και το αποφεύγω...
θα μου πεις δεν τα ελέγχουμε αυτά, άγγελέ μου
μα δεν θα το έκανα ούτως ή άλλως
περαστικός είσαι
κι αν γράφω για σένα μην ξεγελιέσαι
είναι που επιδράς πάνω μου περίεργα
συγχώρα με
δεν ήθελα να σου αφιερώσω τόσο χρόνο
ούτε χώρο
ούτε λέξεις
μια καληνύχτα μόνο
κι ένα τελευταίο τρίτο φιλί για σήμερα κι ας μην το αξίζεις
και μια σφιχτή αγκαλιά γιατί μέσα στον πανικό ξέχασα να σε σφίξω
μη με βλέπεις παγωμένη, δεν είμαι
για σένα καιγόμουν πριν...θυμάσαι?

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Τι ΘΑ γινόταν ΑΝ ήμουν αλλιώς

Που να ’ξερες ότι τόσους μήνες μετά εγώ θα σε θυμόμουν με νοσταλγία
Που να φανταζόσουν ότι τα βράδια θα στοίχειωνες τον ύπνο μου
Πώς θα μπορούσες να το πιστέψεις-και τώρα ακόμα αν στο ‘λεγα-
Όταν δίσταζα έστω και ένα βλέμμα να σου χαρίσω τότε που μπορούσα
Τα πονηρά σου χαμόγελα έβρισκαν τοίχο στο προσποιητά αδιάφορο ύφος μου
Πώς να μου μιλούσες όταν εγώ συμπεριφερόμουν σαν να ήσουν αόρατος...
Ή ακόμα χειρότερα ανύπαρκτος
Θεέ μου τι εμπόδια έβαλα στο δρόμο μας
Μην σπεύδεις να με κατηγορήσεις, δεν το έκανα σκόπιμα
Δεν ήθελα να εκτεθώ
Δεν ήθελα να γελοιοποιηθώ
Δεν ήθελα να νομίζεις...
Μα απέτυχα πάλι να δείξω τις πραγματικές μου προθέσεις
Απέτυχα, ακούς?
Ένα κομμάτι πάγου σου φαινόμουν, μα δεν είμαι
Καίγομαι, λιώνω, κλαίω...
Μακάρι να μπορούσες να με δεις τώρα
Δεν θα σου έκρυβα τίποτα
Θα τόλμαγα, μα το θεό
Θα μίλαγα
Θα...θα...θα...
Δεν έχει όμως σημασία τελικά τι «θα»...
Τώρα τίποτα δεν αλλάζει...
Ανούσια τα εκ των υστέρων «θα»...

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Πανδαισία χρωμάτων

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δώσει χρώματα στις μέρες,
στις καταστάσεις,
στα συναισθήματα...
μα δεν είναι πάντοτε εύκολο...
Με μπερδεύουν τα χρώματα που και που...
μα ακόμα πιο πολύ με μπερδεύουν οι καταστάσεις...
με μπερδεύουν τα συναισθήματα...
χρώματα λοιπόν...για να δούμε...


Με μια πρώτη ματιά νομίζω ότι τώρα διανύω τη γκρίζα περίοδο...αλλά όχι...
στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό κίτρινο, αχνό, θολό, σχεδόν άσπρο
με μια υποψία φωτός να παραμονεύει στην επόμενη γωνία
Και μαζί με αυτή την κίτρινη υποψία ανακατεύεται ένα φθαρμένο, εξασθενημένο μπλε
Σαν τη θάλασσα που ξέβαψε μετά απ’το πολύ χτύπημα πάνω στα βράχια
Ένα μπλε απ’τη μια αξιολύπητο κι απ’την άλλη υπερήφανο, βασιλικό
Το μπλε της αμφιβολίας,
της ξεχασμένης ελπίδας,
της πολυκαιρισμένης ανάμνησης που τελικά βαρέθηκες να ανακαλείς
Μα έχω ξεχάσει να καλωσορίζω νέα πράγματα
Πρέπει να μάθω πάλι απ’την αρχή τώρα
Όπως το μωρό παιδί μαθαίνει να μιλά και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο
Ένα περίεργο παιδί μ'εναν κενό καμβά στα χέρια είμαι κι εγώ
Αβέβαια επιχειρώ το κάθε βήμα, σαν να'ναι η πρώτη φορά...
Επιβλητικό και συνάμα διστακτικό υπόλευκο του πάγου
Έτσι, για τη νέα αρχή...ενθουσιασμένα και ταυτόχρονα επιφυλακτικά
Έχω μπογιές σήμερα και έχω και όρεξη για ορισμούς...
Και για νέο ξεκίνημα...και για ουράνιο τόξο...

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Σκοτεινή έκρηξη

Υπάρχουν κάποιες μέρες που απλά μαυρίζεις
Χωρίς λόγο όλα γίνονται γκρίζα
Έτσι απλά...για μια λέξη που δεν ειπώθηκε,
Για ένα βλέμμα που δεν συναντήθηκε,
Για ένα άγγιγμα που τέλειωσε νωρίς...
Κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή
Η λύπη ανάμικτη με μίσος και εκνευρισμό
Σε κυριεύει...
Θέλεις αν είναι δυνατόν να σπάσεις, να καταστρέψεις, να διαλύσεις τα πάντα
Όχι επειδή τα πάντα πονούν, δεν μπορείς να το πεις ακόμα αυτό
Άλλωστε δεν μπορείς να σκεφτείς καν τι πονάει η όχι τώρα
Θόλωσε ο κόσμος
Είσαι ήδη αλλού, μα κι από κει θες να φύγεις
Δεν είσαι πουθενά...
Κοιτάς το συνωστισμένο κενό γύρω σου...
Οργή ανάμικτη με αδράνεια...
Σαν πυροτέχνημα σκάς και σβήνεις ύστερα
Το σκοτάδι πάλι κάλυψε την εκρηξή σου

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Όλα γίναν γκριζόμαυρα

Υπόσχεση για μια ευχάριστη βραδιά
Φθινοπωρινό αεράκι
Αγαπημένες φίλες
Βόλτα στην πλατεία
Εσύ
Έκπληξη
Ταραχή
Εσύ
Αμηχανία
Χαμόγελο
Εσύ
Μετρημένα λόγια
Αντίο
Σκέψη και εκνευρισμός
Λόγια που δεν είπες ποτέ γεμίζουν τη σιωπή
Άδειο βλέμμα
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις
Εσύ
Επιστροφή
Ξαφνική χαρά
Κι ακόμη πιο ξαφνική φυγή
Κενό

Οι φίλες μίλια μακριά τώρα
Ακούω φωνές μα αδυνατώ να παρακολουθήσω
Δεν είμαι καλά και δεν ξέρω γιατί
Θέλω να φύγω
Να περπατήσω
Να φτάσω γρήγορα στο σπίτι
Να βρω χαρτί και μολύβι και να γράψω
Μα δεν το κάνω, απλά στέκομαι...
Με τραβούν να ξυπνήσω
Παρακαλούν να μιλήσω, έστω μια κουβέντα
Μα χάθηκε τώρα η χαρά
Σαν να φορτώθηκα το βάρος στιγμών
Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξεις
Μόνο εσύ εσύ εσύ
Νέα πρόσωπα κι εγώ τα αγνοώ
Δεν νοιάζομαι
Μόνο που εύχομαι να βρέξει τώρα
Να μην φαίνεται η συννεφιά μόνο στα μάτια μου
Μα κι αν βρέξει ποιο το όφελος?
Σε κάθε στάλα εσύ εσύ εσύ

Τελικά δεν άντεξα,
όσο κι αν το καθυστέρησα τώρα να που είμαι εδώ και γράφω
Θα γράψω μέχρι να σταματήσω να το έχω ανάγκη...
Έτσι ξεγελώ τη λύπη μου εγώ
...την κάνω μελαγχολικό τραγούδι...
Ακόμη δεν έμαθα αν αυτό καλυτερεύει τα πράγματα
Ίσως να τα κάνει και χειροτέρα
...αν και δεν γίνεται χειρότερα...
Πάτος και δεν ξέρω το λόγο...
Σκέψεις αρνητικές...εικόνες γκρίζες...
Δεν φταις εσύ, εγώ έσβησα τα φώτα
Τώρα βυθίστηκα στο σκοτάδι
Καληνύχτα άγγελε μου...

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ετεροχρονισμενα

Πως τα φερνει η ζωη καμια φορα κι οταν διωξεις κατι που θες πολυ,οταν παψεις να το κυνηγας,τοτε ξαφνικα εμφανιζεται απο μονο του μπροστα σου!Ειχα πει οτι δεν θα χαραμισω μια ακομη λεξη για σενα,αφου ενα καλοκαιρινο αερακι της 4ης Αυγουστου σε εδιωξε μια για παντα απο τη σκεψη μου...αλλα τωρα δεν μπορω παρα να τονισω για αλλη μια φορα την ειρωνεια της ζωης απεναντι μου...Δεν μιλω με πικρια σημερα,παρα με χαμογελο,γιατι μου φαινονται τοσο αστεια ολα αυτα...πραγματικα αστεια!Τεσσερα χρονια τωρα σε ακολουθω με το βλεμμα μου παντου,κι αυτο το καλοκαιρι ετρεχα καθε μερα ξωπισω σου_ισως οι συναντησεις μας να ηταν και τυχαιες_μα ενιωθα λες και ησουν παντα μπροστα κι εγω τεντωνομουν μηπως καταφερω να σε αγγιξω...χωρις να σε ξερω,χωρις να εχω ακουσει ουτε μια λεξη σου,χωρις να εχω δει τιποτα δικο σου περα απο εκενα τα υπεροχα γαλαζια ματια...Και οταν κουραστηκα,οταν εριξα ενα μικρο μαυρο βοτσαλο πισω μου και ειπα"σιγα το πραγμα,παμε για αλλα"ΤΟΤΕ σε βλεπω να κοιτας,να περνας επιδεικτικα διπλα μου και το αιμα ανεβαινει στο κεφαλι μου...μα πως ειναι δυνατων ΟΛΑ να μου δινονται κατοπιν εορτης???Οχι...ΠΟΤΕ την ωρα που πρεπει...!Δεν ειναι παραλογη αυτη η μοιρα που τα φερνει ετσι ωστε να σε προκαλει να φωναξεις ενα μεγαλο"ελεος γαμωτο!!!"???Εγω αυτο εκανα χθες...και γελαγα...γελαγα ασυγκρατητα...αλλα εχει πλακα τελικα οταν το δεις απο την αποσταση του χρονου και με την απουσια των σφοδρων συναισθηματων...ειναι αστειο-σχεδον γελοιο-αλλα ετσι ειναι η ζωη:μια μεγαλη φαρσα...Απο τη μια θελω να ερθω και να σου πω"αργησες"αλλα απο την αλλη,τιποτα δεν με νοιαζει πλεον...Παιρνω την ιστοριουλα μας-που ποτε δεν ηταν ιστορια-και την τοποθετω προσεκτικα σ'ενα κουτακι,το βαζω στο συρταρι της καρδιας μου,μα δεν κλειδωνω...θα ερθουν κι αλλες...κι αλλες...κι αλλες ιστοριες...ελπιζω τουλαχιστον καποια απο αυτες να ειναι συνεπης στην ωρα της!

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Είμαι τόσο άδεια που καταλήγω να μπλέκω πάλι με τα ίδια πράγματα που με απασχολούσαν καιρό πρίν...μα δεν μπορώ αλλιώτικα

Το έχω πεί κι άλλες φορές:είσαι το μοναδικό άτομο που βλέπω ακόμα με αγάπη...πέρασαν σχεδόν 15 μήνες κι ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε κρατώ σαν μια ιστορία που δεν έχει τελειώσει...Μα όλο αυτό είναι εντελώς υποσυνείδητο γιατί δεν σε σκέφτομαι σχεδόν ποτέ...σε θυμάμαι κάπου-κάπου,αναπολώ,αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια πια...Μα τα βράδια,αχ τα βράδια...έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα,πάνω που είχα ξεχάσει οτι υπάρχεις,είσαι εκεί...Εμφανίζεσαι τυχαία κι εγώ σου λέω όλα όσα θα ήθελα να σου πω αν σε έβλεπα τώρα μπροστά μου...

Σήμερα,όταν πια κόντευε να ξημερώσει αποφάσισα να χουζουρέψω λίγο παραπάνω και όπως έκλεισα τα μάτια σε είδα...Ήμουν στην παραλία,ο αέρας παρέσυρε το ψάθινο καπέλο μου και όπως έτρεχα ξωπίσω του,ένα χέρι το έπιασε και μου το έδωσε...σήκωσα τα μάτια και αντίκρυσα ένα πρόσωπο που κάτι μου θύμιζε...ανταλλάξαμε δυο κουβέντες και ύστερα με αναγνώρισες,ώστε δεν είχα κάνει λάθος,δεν είχα παραισθήσεις,ήσουν πράγματι εσύ...Είπες το όνομά μου κι εγώ το δικό σου,ως ένδειξη αναγνώρισης...ίσως να το είπα και για να το πιστέψω,δεν ξέρω...αρχίσαμε να μιλάμε...σου είπα τα πάντα,πως πέρασε ο καιρός μακριά σου,τόλμησα μάλιστα να σου πω πως μου έλλειψες κιόλας...σου είπα οτι πήρα την πρόσκληση ένα μήνα πρίν και ήρθα να σε δώ μα εσύ δεν εμφανίστηκες ποτέ εκεί...νομίζω οτι πήρα και το θάρρος να ζητήσω το τηλέφωνό σου,για να μην χαθούμε και πάλι...Ήταν όμορφα που μιλάγαμε ξανά...αυτή τη φορά σχεδόν το είχα πιστέψει...

Και τότε άρχισα να ακούω διάφορους ήχους και να τυφλώνομαι απο το φώς...ξυπνούσα...ήταν απο τις φορές που ήθελα να βάλω τα κλάμματα ή να ουρλιάξω,αρκεί να μην σβήσει η μορφή σου...κι όμως,όσο κι αν γραπωνόμουν απο σένα,εσύ τραβιόσουν μακρία...γινόσουν όλο και πιο θολός...Δεν θα το άφηνα έτσι,δεν μπορούσα...έκλεισα τα μάτια,πίεσα τον εαυτό μου να κοιμηθεί ξανά...τα κατάφερα και εμφανίστηκες πάλι,αλλά δεν πρόλαβα να σου μιλήσω...έγινες σύννεφο,σκόνη και καπνός...και εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να σε φτάσω,ξανά και ξανά έκλεινα τα μάτια μα σ'έχανα πρίν σε αγγίξω...αυτό γινόταν για ώρες ώσπου τελικά τα παράτησα...δεν είχε κανένα νόημα...ήταν πια δυο η ώρα το μεσημέρι...

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Μα τι ηλίθια,θεέ μου...

Συγχαρητήρια καλή μου, πάλι τα κατάφερες! Χαίρεσαι με το κατόρθωμα σου? Μόλις έφερες πίσω όλες τις επώδυνες αναμνήσεις…τίποτα δεν έγινε καλύτερο, απλά η κατάσταση επέστρεψε στο ίδιο σημείο που ήταν μήνες πριν…σε ένα ωραίο αδιέξοδο…σε απόγνωση και δάκρυα, σε ανάγκη και πόνο,σχεδόν,για το ανολοκλήρωτο…θεσπέσια…ζεις και αναπνέεις περιμένοντας ένα χαζό μήνυμα, ένα απλό σημάδι ζωής που δεν θα έρθει...και το ξέρεις...βέβαια λένε «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...»,μα αν καείς μια φορά, εννοείται πως δεν την ξαναγγίζεις τη φωτιά...δεν την πλησιάζεις καν...μα εσύ τι έκανες ανόητη? Έτρεξες κοντά της με την πρώτη ευκαιρία μόνο και μόνο επειδή ξαφνικά το θυμήθηκες...έτσι για πλάκα, λες και δεν ξέρεις τον εαυτό σου, πήγες πάλι και κόλλησες εκεί που δεν έπρεπε...κι ακόμη εξέθρεψες ελπίδες-τι ειρωνεία-και έχεις το θράσος να περιμένεις τώρα κάτι να γεννηθεί από το τίποτα...χαχαχα δεν μπορώ παρά να ξεσπάω σε ασυγκράτητα γέλια κάθε φορά που κοιτάζω στον καθρέφτη...

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Κι ετσι αρχισες να εισβαλεις παντου...στον υπνο και τον ξυπνιο μου

Το ξερα απο την αρχη πως ανελπιστα-οπως ηρθες-θα φυγεις...Δεν μπορω να πω οτι περασες και δεν αγγιξες γιατι αγγιξες πολυ...αγγιξες βαθια καθε ευαισθητη χορδη μου κι ετσι,μερες μετα ακομα μυριζω την κολονια σου,ακομα θυμαμαι το χαμογελο και τα λογια σου...το ηλιοκαμενο σου κορμι,τα χειλη,το βλεμμα...ολα σαν να ηταν χθες...η μηπως ηταν πραγματι μολις χθες???Εχασα την αισθηση του χρονου πια...καθε στιγμη,καθε δευτερολεπτο,με τα ματια κλειστα η ανοιχτα σε βλεπω...να ξερεις πως σε περιμενω,ωσπου ν'αλλαξεις μυαλα η να αναζητησεις κατι νεο...εγω θα ειμαι εδω να σου δωσω τα παντα...ανοησια μου μεν αλλα τωρα δεν μπορω να φανταστω τιποτα αλλο,τιποτα που να μην σχετιζεται κατα καποιο τροπο με'σενα...Ζωγραφιζω με χρωματιστα μολυβια χαρουμενες εικονες...πλαθω παραμυθια και σε κανω πριγκιπα εκει...κι αυτο οχι γιατι πιστευω πως θα'ρθεις αλλα απλα γιατι δεν μπορω να κανω κατι διαφορετικο οταν σε καθε σκεψη σε βρισκω μπροστα μου...

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Ποσο ακομα θα'σ'αγαπω διχως σωμα?Ποσο ακομα για των ματιων σου το χρωμα?

Το ξερω,ειναι τρελο,αλλα πραγματικα σ'αγαπω χωρις να σε ξερω καθολου...σε βλεπω και γινομαι ξαφνικα ευτυχισμενη αλλα δεν σου μιλω...ποιος ο λογος να σε θελω αν δε ειμαι αρκετα θαρραλεα για να σε πλησιασω???ουτε εσυ εισαι λιγοτερο δειλος κι ετσι μενουμε εδω να κοιταζομαστε απο μακρια...Κι ομως η αληθεια ειναι οτι μου αρεσει καπως αυτη η κατασταση..με γεμιζει κατα καποιον τροπο με ψευτικες ελπιδες,με αυτες τις ομορφες ψευδαισθησεις μου που σε κανουν να φανταζεις ιδανικος κι ας μην εισαι...Ευχομαι να σε γνωρισω και να ανακαλυψω τι εισαι πραγματικα γιατι δεν μπορω να λατρευω μονο το χρωμα των ματιων σου,δεν ειμαι τρελη απλα δεν ξερω τι στο καλο μου εχεις κανει...επιδρας πανω μου καταλυτικα...μακαρι να καταλαβεις τα σημαδια...καθε μερα σε αισθανομαι λιγο πιο κοντα,χθες σχεδον διπλα μου...αλλα δεν μπορω να ειμαι ολιγαρκης τωρα,θελω παραπανω...Θεε μου,μεινε εκει κι εγω θα σε τραβω ολο και πιο κοντα μου...ελα...

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Δεν ξερω τι θελω...παλι

Σε κοιτω μεσα απο τις φωτογραφιες,μα πως να σε μαθω ετσι?Δεν εχω αλλο στοιχειο απο 'σενα...μονο εικονες σου να βλεπω και κατι λεξεις σκορπιες που ανταλλαξαμε,μια αγκαλια φευγαλεα,σχεδον κωμικη,και κατι πονηρα βλεματα γεματα υποσχεσεις...αυτο μονο...Κι αν δεν μπορω να κοιμηθω καποια βραδια ειναι επειδη τα σκεφτομαι αυτα,ξανα και ξανα τα ζω μεσα στο μυαλο μου...Ηταν ωραια στιγμιοτυπα που δεν θελω να τα αφησω πισω...τα σκεφτομουν χθες,τα σκεφτομαι τωρα και θα συνεχισω...τα θυμαμαι και οι ωρες περνουν γρηγορα...αραγε θα μεινω παλι μονο με αυτες τις αναμνησεις???θα κανεις κατι αλλο???Θα μου δωσεις κι αλλες αφορμες να σε ονειρευομαι???Ως τοτε απλα μου φτανει που θυμασαι το ονομα μου...

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Κι αλλη στιγμη,πιο συντομη...οι στιγμες συσσωρευονται

Κι αλλη στιγμη...καθε μερα μεγαλωνω τη συλλογη μου απο μικρες υπεροχες στιγμες...μικρα υπεροχα βλεμματα...Ωστοσο σημερα ηρθαν απροσκλητα κι αλλες εικονες να δηλητηριασουν τη χαρα μου...Ηρθε το αποκρουστικο παρελθον κι εσυ χαθηκες με μιας...μου χαρισες το βλεμμα σου αλλα δεν εμεινες εκει να με προστατεψες απο τις σκεψεις μου... Γιατι εφυγες τοσο νωρις και με αφησες να παλευω με τελειωμενες ιστοριες???Δεν ηθελα να φυγεις τοσο γρηγορα σημερα...ποτε δεν θελω,αλλα ειδικα σημερα...Αν ησουν εκει ισως επαυα να σκεφτομαι "αλλα"... Τελος παντων,να ξερεις οτι και αυτο το λιγο μου εκανε καλο...μαλλον το βλεμμα σου εγινε σανιδα σωτηριας... αληθεια,χαρηκα τοσο που σε ειδα... :)

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Μια στιγμη...

Δεν ξερω για ποιον ακριβως λογο θελω να αφιερωσω ολοκληρο post για μια και μονη στιγμη που δεν κρατησε πανω απο 1 δευτερολεπτο...αλλα πριν απο λιγες ωρες ενιωσα τοσο μα τοσο ευδιαθετη,σχεδον ευτυχισμενη...που δεν μπορω παρα να το καταγραψω σε μια απεγνωσμενη αποπειρα να παγωσω τον χρονο...Ηρθα μονο για να σε δω-το ηξερα απο την αρχη-αλλα και παλι ξαφνιαστηκα οταν τα ματια μας συναντηθηκαν,οχι για πολυ,αλλα ενιωσα οτι με ακολουθησες με το βλεμμα σου...αυτο το υπεροχο βλεμμα σου που στοιχηματιζω οτι δεν ανηκει σε αυτο τον κοσμο...δεν ξερω αν ειναι βγαλμενο απο παραμυθι με μαγικα ξωτικα και ιπποτες η αν το εκλεψες απο τον παραδεισο (η την κολαση)απλα αυτο το βλεμμα εχει μια απιστευτη επιδραση πανω μου...με κοκκαλωνει,με τρελαινει,μα πανω απ'ολα με κανει καλα...Για εκεινη τη μικρη υπεροχη στιγμη που κρατησε λιγο παραπανω,σα να σταματησε το ρολοι της πλατειας στις 12 ακριβως...οταν τα ματια μας συναντηθηκαν...οταν ολα τα αλλα ηταν αμελητεα...μονο τα ματια και τιποτα αλλο,ουτε παρον παρελθον η μελλον,ουτε λεξεις η σκεψεις,μονο το βλεμμα σου εκεινο...μονο η στιγμιαια απολαυση που ακομα με συνταραζει...μονο εσυ...

Αααχ μακαρι να ειχα κατι πιο αληθινο απο'σενα,αλλα και παλι,σ'ευχαριστω πολυ που με κανεις καλα κι ας μην κανεις τιποτα...

"I don't care if you don't want me
I'm yours, I'm yours right now...
Wrecked,poor,naked and blind
I'm yours right now..."

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

The movie on your eyelids

"I always watch you when you're dreaming
Because I know it's not of me
I smoke a dozen cancer sticks
Imagine there are two or three ways
To make you love me
And not dream of someone else
Become the movie on your eyelids
The reflection of yourself

I cry when I listen to you breathing
Because I know there's nothing else
The conscious of that crushing feeling
To know there's no connection left
That we both go through the motions
That we're both living somewhere else
That the movie on your eyelids
Is no reflection of myself

I wanna be, I wanna be your movie...
Why can't you be me?
Be me, be me, be me..."
Ενα τραγουδι μπορει να σου πει τοσα πολλα,ακομη κι οταν δεν εισαι ερωτευμενος...Τετοιοι στιχοι σε κανουν να νιωθεις πληγωμενος,σε κανουν να βιωνεις συναισθηματα που στην πραγματικοτητα δεν εχεις,που δεν ειναι δικα σου...κι ομως εγω τα νιωθω βαθια μεσα μου...σα να'ναι για μενα τα λογια...Γιατι θελω τοσο να γινω η ταινια στα βλεφαρα καποιου...να γινω ονειρο...να ψαξω και να βρω τροπους να αγαπηθω..το θελω τοσο απεγνωσμενα που σχεδον δεν το θελω πια...η θεληση καλυπτει την αναγκη κι ετσι επιβιωνω...ειμαι καλα,αλλα καπου-καπου ζηταω την αμοιβαιοτητα...τον πριγκιπα που θα ονειρευεται εμενα...μονο εμενα...καθε μερα και νυχτα και παντα...Αφηστε με να κανω ονειρα κι ας γινουν σταχτη και καπνος...

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Κοιτα θρασος να ερχεσαι...

Κοιτα θρασος...Λες και με ξερεις χαιρετας...λες και σε νοιαζει...Μα δε με ξερεις,ποτε σου δε μ'εμαθες,ποτε σου δεν ησουν εκει να με δεις και να μαθεις τι ειμαι...Εκανες πως δε με ξερεις...εκανες πως δεν εχεις ιδεα,ο,τι σε συνεφερε εκανες και νομιζεις πως εγω θα περιμενω για παντα εδω...παντα καλη και καταδεκτικη και παντα ανεκτικη...οχι... ποτε ξανα...ποτε για 'σενα...ποτε για κανεναν αλλο σαν εσενα...Απο'δω και στο εξης θα ειμαι σκληρη,οσο μπορω και οσο αντεχω...γιατι δεν μπορω να κρυψω το τρεμουλο,αλλα μπορω να το παλεψω...

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Λενε οτι καθε μερα της ζωης μας καλουμαστε να παρουμε μια αποφαση-μικρη η μεγαλη-η οποια εχει τη δυναμη να αλλαξει ριζικα το μελλον και να μας οδηγησει σε μονοπατια που δεν φανταζομασταν...Αν εκμεταλλευτουμε αυτη τη μικρη στιγμη για να κανουμε κατι διαφορετικο,αν τολμησουμε,αν ρισκαρουμε τοτε τα αποτελεσματα ισως ειναι θεαματικα!Πολλοι ανθρωποι πιστευουν οτι "Ειμαστε οι επιλογες μας",δηλαδη οτι ο χαρακτηρας και η προσωπικοτητα μας διαμορφωνοται με βαση αυτα που επιλεγουμε να κανουμε...Ομως οι επιλογες ειναι δυσκολες...καποιες επιλογες μπορουν να μας κανουν ευτυχισμενους και αλλες οχι...τωρα πως ειμαστε σε θεση να κανουμε τις σωστες η λαθος κινησεις?Δεν ειναι ενα μεγαλο αγχος τελικα οι επιλογες?Κι αν μετανιωσω?Κι αν χαθω?Κι αν θελω να γυρισω το χρονο πισω καποτε?Πως θα γινω αρκετα δυνατη για να παρω μια αποφαση τωρα?Φοβαμαι τις αποφασεις,φοβαμαι τις αλλαγες,φοβαμαι το ρισκο...και τελος φοβαμαι να ειμαι τοσο δειλη...φοβαμαι...

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Δεν ησουν εκει...

Ηρθα...γεματη αγωνια,ελπιδα και κρυφη προσμονη να γινει το ονειρο μου πραγματικοτητα...

Σ'εψαχνα,στην αρχη απεγνωσμενα και υστερα,σιγα-σιγα-βυθισμενη στην συνειδητοποιηση οτι δε θα ερχοσουν-πιο ηρεμα,ισως απογοητευμενα...

Σταματησα να ψαχνω...δεν θα γινοταν κατι ουτως η αλλως...μα τι περιμενα???

Εφυγα...δεν πειραζει που δεν ησουν εκει,ισως να ηταν και καλυτερα ετσι...εγω ακομα σε θυμαμαι με αγαπη για οσα εβλεπα στα ματια σου κι ας εχω καιρο να δε δω,θυμαμαι τη γλυκα που μου χαριζες κι αναπολω...δεν πειραζει...

Οχι,αληθεια,δεν πειραζει...

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Αλλο ενα ονειρο...

Σημερα ειδα να επιστρεφει στη ζωη μου το μοναδικο ατομο που αγαπω ακομα,το μονο αγορι που δε με εκανε να το μισησω,να το σιχαθω και να παρακαλαω να το ξεχασω...εφυγε απλα τοσο γρηγορα απο τη ζωη μου που ισως δεν προλαβε να μου χαρισει ασχημες αναμνησεις...Κι ετσι εχω κρατησει ολα τα καλα...ενα χρονο τωρα που δεν τον εχω δει θυμαμαι ολες τις υπεροχες μικρες στιγμες μαζι του...Και χθες το ονειρο εμοιαζε τοσο αληθινο,ειχα πιστεψει οτι επεστρεψε...μου μιλουσε και μου χαμογελουσε ξανα,οπως τοτε...ηταν γλυκος και υπεροχος...ηταν ο ηλιος που περιμενα... ηταν η ευτυχια...ηταν ολα οσα θα ηθελα τωρα,μα ηταν ονειρο...Και μετα ξυπνησα...

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Ειναι ωραια...

Ειναι ωραια να ερωτευεσαι ξανα...ειδικα τωρα,που ειχες χασει εντελως την πιστη σου,ηρθε και παλι το φως...Ησουν απογοητευμενη,πληγωμενη,μονη...ολα τα καστρα σου γκρεμιστηκαν πανω σου κι εσυ νομιζες οτι δε θα ξαναβρεις τη δυναμη να χτισεις αλλο καστρο,ποτε ξανα...Φοβοσουν οτι δε θα ξαναποθησεις τιποτα και κανεναν...Τωρα ομως εχεις εναν ηλιο να κοιτας,εναν αγγελο που εχει κατεβει στη γη μονο για να τον χαζευεις εσυ...Ομορφα ειναι ετσι....δεν πιστευεις βεβαια σε τιποτα παραπανω,ο αγγελος ειναι εδω για να τον κοιτας μονο,δεν θα ακουσεις ποτε τη φωνη του,δε θα τον αγγιξεις...ομως θα σε κανει χαρουμενη μερχι να βρεις αυτο που ψαχνεις...Οι μερες θα ειναι πιο γλυκες τωρα,γιατι θα ανυπομονεις να ερθει το βραδυ για να τον δεις...στην πλατεια να κανει βολτες η να πινει καφε με τους φιλους του...Εσυ θα εισαι εκει να τον θαυμαζεις και να χαιρεσαι που υπαρχει...ο δικος σου αγγελος με τα γαλαζια του ματια πανω σου καπου καπου-ισως και τυχαια-αλλα δε σε νοιαζει...Εχεις ακομη συναισθηματα να δωσεις κι αν δεν τα παρει αυτος δεν πειραζει,εσυ τα εχεις και τα δινεις...και χαιρεσαι γιατι τα συναισθηματα δεν πεθαναν,οπως νομιζες,η καρδια δεν πεθανε...Εισαι καλα και προχωρας ακομα...και χαιρεσαι για το τιποτα...ετσι γιατι ειναι καλοκαιρι...και γιατι ενας γαλανοματης αγγελος βολταρει στην πλατεια...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

18229

Ολη μου η ζωη -η ζωη μου ως τωρα- συνοψιστηκε σε 5 αριθμους...1...8...2...2...9... αριθμους που χαρακτηριζουν...εμενα?Μαλλον οχι,αλλα με κανουν να αισθανομαι δυνατη,να πιστευω στον εαυτο μου...να συνηδητοποιω οτι οταν θες κατι μπορεις να το καταφερεις...εμεις οι ανθρωποι εχουμε τεραστια δυναμη,απλα...το ξεχναμε καπου καπου...

Οταν με απασχολουσαν αλλα πραγματα εχανα την πιστη μου,ξεχναγα τι μπορω να καταφερω και σκαλωνα σκεπτομενη οσα δεν μπορω... Σκεφτομουνα οσους με απερριψαν κι ελεγα οτι αφου αυτοι δεν ειδαν κατι καλο πανω μου,δεν εχω τιποτα καλο...Ειναι ευκολο να σου μπει το μικροβιο της ανασφαλειας και να λες"δεν αξιζω τιποτα...δεν μπορω να κανω τιποτα...ειμαι ενα τιποτα..."

οχι ομως...ολοι ειμαστε κατι,κι αν μας πατανε οι αλλοι εμεις παλι ειμαστε πιο δυνατοι...αν θελησω μπορω να λιωσω οσους με υποτιμησαν,το ξερω,αλλα οχι....απλα θα στενοχωριεμαι λιγοτερο γνωριζοντας οτι αξιζω καλυτερα...αξιζω πολλα...ολοι αξιζουμε πολλα...βαλε κατι στο μυαλο σου και θα το πετυχεις...Και για οσα δεν πηρα,τωρα ξερω οτι δεν προσπαθησα αρκετα για να τα παρω...Γιατι οταν θυσιαστεις για κατι,το αποκτας...οταν προσηλωθεις σε κατι,σου δινεται...οταν κυνηγησεις κατι,το πιανεις...Το ξερω τωρα...

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Η μεγαλη Σφιξ δε μου λεει...

Βαρεθηκα πια να μιλαω στο κενο...
Γιατι απευθυνομαι σε'σενα?
Δεν υπαρχει εσυ...Μονο εγω εγω εγω...
Εσυ πνιγηκες στις σταλες της βροχης...
Εσυ εγινες παρελθον εδω και χρονια...
Εσυ δεν εισαι...ησουν,αλλα εσβησες...
Γιατι δεν ξερω που να απευθυνθω?
Γιατι παντα καταληγω στο "εσυ"χωρις να ξερω ποιος κρυβεται απο πισω απο αυτο το "εσυ"???
Γιατι θελω καπου να μιλω?
Και γιατι μιλω,εν τελει,αφου δεν εχω τιποτα να πω?

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Σημερα ειδα ενα ομορφο ονειρο...αλλα υστερα ξυπνησα...

Χαιρομαι που δε θα σε βλεπω για πολυ ακομα,γιατι ειλικρινα δεν θα αντεχα αλλο...Τις τελευταιες μερες τα πραγματα δεν ειναι και τοσο καλα...ξεπεταγεσαι απο τα ονειρα μου,εσυ και ολη η ζωη που εχεις χτισει μακρια μου...πεταγεσαι και γελας...εγω σε ζηταω πισω μα εσυ φευγεις...παιρνεις την τελεια ζωη σου παραμασχαλα και φευγεις...Καθε βραδυ το ιδιο μεχρι που θα ξυπνησω και θα αναγκαστω να βρεθω απεναντι σου...αυτη τη φορα ομως δε θα μπορω να τρεξω οταν εσυ θα μου μοστραρεις επιδεικτικα ολα τα υπεροχα συναισθηματα που νιωθεις,θα πρεπει να κατσω εκει και να προσπαθω να μη σε κοιταζω...

Μολις περασα μια παρομοια κατασταση...Σημερα το ονειρο ηταν πολυ ομορφο...ελεγες θα γυρισεις και πιστεψα για λιγο πως ολα θα γινουν οπως ηθελα να τα φανταζομαι τα βραδια...Ωραιες ελπιδες εξεθρεφα παλια...Ομως υστερα ξυπνησα και ηξερα οτι τιποτα απ'αυτα δε θα γινει...
Και μετα επεστρεψα στην πραγματικοτητα...Καθοσουν διπλα στο ανοιχτο παραθυρο που φυσαγε πανω μου την κολονια σου,τη μυρωδια σου...Μου ειπες κατι,κατι περιπαιχτικο νομιζω,σου αρεσει να γελας μαζι μου...αλλα μετα απο αυτο σιωπη...Κι εγω εφυγα οσο πιο γρηγορα μπορουσα γιατι δεν αντεχα να ρουφαω ολη την υπαρξη σου στα πνευμονια μου...ζαλιζομουν... θυμομουν...ποναγα...

Μια τελευταια φορα πρεπει να σε δω...θα ειναι ευκολο...μετα τελειωσε δεν νομιζω να μπορω να κανω κατι αλλο...σε κουρασα αρκετα,με πικρανες αρκετα...πατσισαμε...

Γεια σου
-κι ας μην ηρθες ποτε πραγματικα στη ζωη μου...

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Η μουσικη αφορμα το στοχασμο

“Don't leave me here, to pass through time,
Without a map, or road sign.
Don't leave me here, my guiding light…"


Αααχ το'πα εγω οτι αρχισε η μελαγχολια...ακουγα λιγη μουσικη να ξεχαστω και η πιο αγαπημενη μου φωνη ξεκινησε να με εκδικειται με αναμνησεις...χαζομαρες ομως...στην πραγματικοτητα δεν μπορει να με αγγιζει τιποτα απο αυτα γιατι απλουστατα δε με αφησε κανεις,ετσι δεν ειναι???Στην πραγματικοτητα ποτε μου δεν ειχα κανεναν για να με αφησει(ενταξει,αυτο ισως ειναι ακομη χειροτερο...)παντως ειμαι χαμενη και αυτο ειναι αληθεια...Χαμενη απο την αποψη οτι δεν ξερω προς τα που να προσανατολιστω,κι αυτο αναφορικα με οτιδηποτε...Αυτο το "never-ending why" που δεν γνωριζω που παω,τι κανω,τι ζηταω γενικοτερα...με εκνευριζει λιγο...Τι ειναι χειροτερο απο ενα ατομο διχως συγκεκρμενους στοχους?Τελειωσα λοιπον και τωρα τι???Θελω πολλα και ταυτοχρονως δεν θελω τιποτα...θελω απλα την ησυχια μου αλλα οταν η ησυχια μπλεκεται με την απομονωση και τη μοναξια γινεται κι εκεινη απειλητικη...


"Time will help you through
But it doesn't have the time
To give you all the answers to the never-ending why…”


Και υστερα...υπαρχει και ο χρονος...Ποσο θα ηθελα να ανακαλυψω αν ο χρονος ειναι τελικα ευλογια η καταρα...!Στα αρχαια ακομη χρονια ηταν "Πανδαματωρ χρονος"-ο χρονος που τα γιατρευει ολα...και απο την αλλη τωρα βλεπω οτι υπαρχει και ο χρονος που δεν ειναι αρκετος για να ζησεις οσα θελεις και ονειρευεσαι και την ιδια στιγμη ειναι απλετος...απλετος για να ξυνει πληγες και να τις ανοιγει ξανα,σα να ηταν η πρωτη φορα...Βασανιστικος ο χρονος οταν δεν υπαρχει ζωη...οταν δεν υπαρχει παρον...τοτε ο χρονος καλυπτει το κενο και σου ξεσκιζει τη σαρκα,σε πληγωνει θανασιμα και καθε φορα που ηρεμεις ξαναχτυπα...αυτος παντα ανελεητος,καταστροφικος και οσο κι αν τρεχεις δεν μπορεις να κρυφτεις απο την αληθεια του...Ο χρονος φταιει που εγω γυριζω πισω και μετανιωνω για πραγματα που δεν εκανα-ετη φωτος μακρια απο το σημερα...

Νεα αρχη...η μηπως φτου κι απ'την αρχη???Ελπιζω οχι αλλη μια βουτια στο κενο...

Καλοκαιρακι...τερμα λοιπον η μαυριλα,οι αναμνησεις,οι ενοχες...Ολα ειναι ζεστα και φωτεινα,ολα ακτινοβολουν και με τραβανε κι εμενα σε αναλαφρες σκεψεις...Νεο Blog λοιπον...πιο χαρουμενο,πιο λαμπερο,πιο αμεσο...το μικρο μου ημερολογιο...το μικρο μου βασιλειο...

Καλη διαθεση,μπορω να πω...τραγουδαω ολημερις(νομιζω οτι το επομενο βημα ειναι να αρχισω τις οντισιον!)και σκεφτομαι τις διακοπες...πρωτες διακοπες επιτελους,πως να μην αρχισω παλι τις χαζες μου ονειροπολησεις???Το τραβαει και ο καιρος...!

Παραυτα παρατηρω οτι ερχονται απροσκλητα κυματα μελαγχολιας στην παραλια μου...πρεπει να τα διωξω μακρια για το καλο ολων...Καλη διαθεση...καλη διαθεση...καλη διαθεση...!!!ουφφφ :D