Κι ετσι αρχισες να εισβαλεις παντου...στον υπνο και τον ξυπνιο μου

Το ξερα απο την αρχη πως ανελπιστα-οπως ηρθες-θα φυγεις...Δεν μπορω να πω οτι περασες και δεν αγγιξες γιατι αγγιξες πολυ...αγγιξες βαθια καθε ευαισθητη χορδη μου κι ετσι,μερες μετα ακομα μυριζω την κολονια σου,ακομα θυμαμαι το χαμογελο και τα λογια σου...το ηλιοκαμενο σου κορμι,τα χειλη,το βλεμμα...ολα σαν να ηταν χθες...η μηπως ηταν πραγματι μολις χθες???Εχασα την αισθηση του χρονου πια...καθε στιγμη,καθε δευτερολεπτο,με τα ματια κλειστα η ανοιχτα σε βλεπω...να ξερεις πως σε περιμενω,ωσπου ν'αλλαξεις μυαλα η να αναζητησεις κατι νεο...εγω θα ειμαι εδω να σου δωσω τα παντα...ανοησια μου μεν αλλα τωρα δεν μπορω να φανταστω τιποτα αλλο,τιποτα που να μην σχετιζεται κατα καποιο τροπο με'σενα...Ζωγραφιζω με χρωματιστα μολυβια χαρουμενες εικονες...πλαθω παραμυθια και σε κανω πριγκιπα εκει...κι αυτο οχι γιατι πιστευω πως θα'ρθεις αλλα απλα γιατι δεν μπορω να κανω κατι διαφορετικο οταν σε καθε σκεψη σε βρισκω μπροστα μου...