Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Εικόνες

Εικόνες πολλές. παντού. Με μολύνουν. με γδέρνουν. μου ματώνουν το δέρμα. Και πιο πολύ, μου ματώνουν το μέσα. Θυμάσαι τις στιγμές που ότι χτίζουμε γκρεμίζεται? Είναι στιγμές σαν τώρα.. έρχονται ξαφνικά απο το πουθενά. Και ύστερα θέλω να φύγεις. Και μετά να γυρίσεις και να κλάψουμε μαζί για την φυγή σου. Τέτοιες στιγμές τις αισθάνομαι τόσο καταστροφικές και σκληρές και επώδυνες που μου έρχεται να πέσω στο πάτωμα και να βγάζω ουρλιαχτά μονάχα. Δεν θέλω να σου μιλάω. δεν θέλω να σε ακούω. δεν θέλω να σκέφτομαι αυτά που μου λες. Εσύ μου τα βάζεις στο κεφάλι. κατα λάθος μάλλον. Μα εγώ κολλάω εκεί και είναι μερικά πράγματα που δεν παραγράφονται με τον καιρό. Απλά μαζεύονται και δυναμώνουν. Και τι θα γίνω εγώ αμα πληθύνουν κι άλλο? Δεν ξέρω μέχρι που μπορεί να φτάσει. Αλλά όσο γεμίζει τόσο πονάει. Και είναι ο πόνος αυτός που δεν φεύγει. Δηλητήριο. κι όλα είναι πικρά και μαύρα. Δεν το ήθελα έτσι αλλά έγινε και δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου. οπότε βλέπω σκοτάδι. Δεν θέλω να σου μιλήσω ακόμα. Θα κάτσω να τα σκεφτώ κι άλλο. όσο μπορώ. όσο αντέχεται. Μέχρι να μελανιάσει αυτό το κομμάτι μέσα στο στήθος μου που πονάει. Μπορεί να είναι ο σκοπός του αυτός, να πονέσει πολύ πολύ και μετά να μουδιάσει. Όταν επιτέλους μουδιάσει όλα θα είναι καλά. Δεν θέλω να σε ακούω και να μπήγω τα νύχια μου όσο βαθιά μπορώ στη σάρκα για να γλιτώσω τον πόνο απο εκείνο το καταραμένο κομμάτι. Τουλάχιστον μείνε και πες κι άλλα. να το σπάσουμε εντελώς. να γίνει αέρας η ύλη και να μην νιώθει κανείς μας. Μονάχα άκουσε αυτό: πάψε να παλεύεις με το χθες μου γιατί δεν μου αρέσει να κάνω κι εγώ το ίδιο με το δικό σου. Ήταν μια τρέλα το τωρινό. απρόσμενη. Μην το τραβάμε καλύτερα γιατί με φοβάμαι. Μην ρωτήσεις διευκρίνηση, απλά αυτό, με φοβάμαι όταν δεν ελέγχω τις σκέψεις μου. Σε αγαπάω. μόνο που τις στιγμές που αισθάνομαι έτσι δεν είσαι εκεί. και δεν είσαι εσύ. Επίσης κατάλαβα και κάτι άλλο. Αγαπώ να μισώ τα λόγια σου και να τα πλάθω γεμάτα αγκάθια. Μπορεί να είναι μια ανάγκη μου κι αυτή.. δεν ξέρω. Κατηγόρησέ με για όσα θες. για χιλιάδες πράγματα. για όλη μου τη ζωή. Αλλά μην μου το πεις. Μην το πεις αυτό το βράδυ.
Πάω να ξεπλύνω το μαύρο μου. Για χάρη των οχτώ δεν θα πνιγώ πάλι μέσα του. Τέλος κατάθεσης. Ας μην πούμε άλλες κουβέντες σήμερα. Τα υπόλοιπα θα τα λύσουμε μετά το ξημέρωμα.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Όταν γράφω για σένα χωρίς εσένα

Δεν είσαι εσύ. Εγώ είμαι. Εγώ γεννήθηκα εγωίστρια-ίσως η μεγαλύτερη που υπάρχει. Και επειδή σε ήθελα εδώ κι εσύ δεν είσαι, σκοτεινιάζω και τρελαίνομαι και διπλώνομαι και πονάω. Σου έχω πει για τα ψυχοσωματικά. Ζαλάδα και τρέμουλο και στομαχόπονος και το κεφάλι μου και πάλι τρέμουλο και πάλι το κεφάλι μου και πονάει και φουντώνω και σκάω. "Είναι η περίληψη των σιωπών μου που εκρήγνυνται και φέγγω ολόκληρη όταν λυπάμαι". Μου έρχονται στο μυαλό σκόρπιοι στίχοι μόνο. Ή και ποιήματα ολόκληρα. Αλλά τίποτ' άλλο.Τα υπόλοιπα είναι θολούρα. Αυτό είναι που σου λέω οτι φοβάμαι. Φοβάμαι που είμαι τόσο ηλίθια. Που σε έχω δίπλα μου και κοιτάω απέναντι και μετά που δεν σ' έχω κλαίω γιατί τελικά σε είχα τόση ανάγκη δίπλα μου. Τελικά. Εκ των υστέρων. Έτσι παίρνω χαμπάρι εγώ. Πολύ  πολύ αργότερα. Όταν δεν έχει πια σημασία. Και μετά βρίσκω ένα χαρτί και γράφω ότι να 'ναι. Με μισώ που είμαι έτσι. Που έχω μάθει να γίνεται το δικό μου πάντα και αν δεν γίνει τρελαίνομαι. Τρελαίνομαι γαμώτο. Ρευστοποιούμαι. Δεν είμαι εγώ. Διπλώνομαι. Παρανοώ.
Ξέρεις μετανιώνω για τη στάση μου απέναντί σου και προς όλους.. ώρες ώρες είμαι απαίσια. Κι όλα αυτά για να με σιχαθώ ακόμα πιο πολύ. Τι ακούς κι εσύ πάλι..? Εσύ, που μου λες να μην μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Και να μην με μισώ. Κι εγώ τα κάνω όλα αυτά. Και δεν μπορώ να μην τα κάνω κι ούτε ξέρω γιατί. Τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Τα γράμματά μου είναι σχήματα αταίριαστα κι ακατανόητα. Θέλω αγκαλιά. Θέλω να κοιμηθώ. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Θέλω να με συγχωρέσεις. Και να με συγχωρέσω κι εγώ. Θέλω να έρθεις και να γίνουμε αυτό που ονειρεύτηκα. Θέλω να πάψω να θέλω διάφορα. Σ' αγαπάω. Δεν φαίνεται, μα σε αγαπάω ψυχή μου. Κι αισθάνομαι απαίσια που δεν απαντάω στα μηνύματά σου και που δεν μοιάζω να είμαι εκεί και που φαίνεται πως δεν νοιάζομαι ούτε λίγο. Τα διαβάζω τα μηνύματα. Πάλι και πάλι. Μα βιάζομαι τώρα. Πρέπει να γράψω γρήγορα. Όσο προλαβαίνω και τα κρατάω μέσα μου. Πρέπει να το κάνω, το ξέρεις. Τρέμω λιγάκι, αλλά ευχαριστώ το Θεό που μπορώ και γράφω για να γίνω και πάλι κανονική ύστερα. Για να σε πάρω τηλέφωνο και να είναι όλα καλά και να κοιμηθώ με χαμόγελο, όπως ήθελες. Σου είπα οτι με μίσησα σήμερα? Σου είπα οτι ακόμα με μισώ? Και ,πάνω απ' όλα, σου είπα οτι σε αγαπάω? Σε αγαπάω και σε έχω ανάγκη. Κάνε ένα μαγικό και γύρνα το χρόνο. Μια ώρα πίσω. Μια ώρα μονάχα. Σε κράταγα τότε. Γύρισε τον, σε παρακαλώ. Γύρνα τον. Σε ικετεύω. Με μισώ που δεν μπορώ να το κάνω εγώ.. Και τώρα το παίζω συναισθηματική.. βλακείες.. τίποτα δεν είμαι. Μια αναίσθητη που εκτιμά εκ των υστέρων τις στιγμές.
Τελειώνω. Δεν ξέρω τι νόημα είχε αυτό. Είμαι πάντως πιο ήρεμη. Είμαι πάλι καλά, όπως πρώτα κι όπως πάντα. Ήταν σύντομο.. είδες? Απλά όταν έρχεται θέλω να το περνάω μονάχα με μια κόλλα χαρτί. Ή και δυο. Να η περιέργειά μου.
Αν δεν σε είχα δεν ξέρω τι θα έκανα. Σε αγαπάω όσο τίποτα. Πιο πολύ απ' οτιδήποτε, σου λέω.
Αγκαλιά μεγάλη. Τεράστια.

Το τρέμουλο υποχωρεί. Πέρασε. :)