Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Αλλαγή τροχιάς

Η πριγκίπισσα περίμενε. Για χρόνια. Πολλά χρόνια.
Της είχαν πει πως θα έρθει να τη βρει.
Πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο. Ο ένας. Μοναδικά πλασμένος για ‘κείνη.
Και αυτή, προικισμένη με υπομονή ήλπιζε να έρθει γρήγορα το πλήρωμα του χρόνου.
Το ήθελε τόσο που θα μπορούσε για χίλιες ζωές να περιμένει.

Περνούσαν ώρες. Ημέρες. Μήνες. Τίποτα δεν ερχόταν.
Κάθε μέρα ντυνόταν με το καλύτερό της φόρεμα.
Χτενιζόταν. Έβαζε το πιο σαγηνευτικό της άρωμα. Περίμενε.
Γυάλιζε τα ήδη λουστραρισμένα της γοβάκια.
Έφτιαχνε τα ήδη φτιαγμένα της μαλλιά. Και περίμενε.
Κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο. Ξεγελούσε το χρόνο.
Και κάθε βράδυ, προτού κλείσει τα μάτια της έλεγε: «ίσως αύριο..»

Αυτή η ιστορία δεν είχε τελειωμό. Η παραμυθένια ιστορία της. Ατέλειωτη.
Όλοι οι άλλοι πρίγκιπες είχαν βρεθεί. Μόνο ο δικός της έλειπε.
Οι γύρω τις έπαψαν να τις λένε λόγια. Στέρεψαν οι δικαιολογίες.
Δεν ήταν πια νωρίς. Δεν ήταν πια μικρή. Δεν είχε άλλες αντοχές να περιμένει.
Ήταν απλό. Θα έγινε κάποιο λάθος.
Μάλλον το παραμύθι της ήταν δανεικό. Ή κλεμμένο. Ή απλά ξένο. Ανύπαρκτο. Ψεύτικο.
Όλη η ζωή της: πίστη σ’ ένα όνειρο που όλοι ήξεραν πως δεν θα έρθει.
Δεν θα έρθει επειδή δεν υπάρχει. Τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει.
Κάθε μέρα ετοιμαζόταν και κάθε μέρα περίμενε. Μάταια.
Μα δεν της το έλεγαν για να μην πληγωθεί. Να μην προσγειωθεί. Ακόμα.
Πόσος ουρανός τελικά? Πόσα σύννεφα ροζ? Και όλα αυτά να μας κάνουν πιο τυφλούς..

Ένα πρωί η πριγκίπισσα ξύπνησε απο εκείνο το βαθύ ύπνο. Επιτέλους.
Ποιος της είπε να περιμένει εξαρχής? Γιατί τον άκουσε?
Τόσο καιρό είχε βρει ένα άλλοθι για να επαναπαύεται.
Λες και ο κόσμος αυτός έχει αρτιότητες.
Όλοι μισά κομμάτια ψάχνουμε. Ενώνουμε. Μόνο έτσι φτιάχνει κανείς ωραίες εικόνες. Συνθέτοντας.
Κι αν εθελοτυφλούσαμε?Κι αφήναμε πίσω όμορφα πράγματα μόνο και μόνο επειδή περιμέναμε
κάτι παραπάνω? Πάντα κάτι παραπάνω.

Μα αν δίναμε μερικές ευκαιρίες? Μια στο τόσο?
Να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω κάποιους ανθρώπους?
Κι ας μην ακτινοβολούσαν εξαρχής.. Τότε μπορεί αλήθεια να υπήρχε παραμύθι..

Περιμένοντας τον πρίγκιπα, η κοπέλα δεν πρόσεξε αρκετά τον νεαρό που κάθε μέρα της γυάλιζε τα γοβάκια.
Ήταν πάντοτε εκεί. Να συζητά μαζί της. Αληθινός. Καλός.
Να αξίζει όσο δέκα πρίγκιπες μαζί. Μόνο που δεν είχε άλογο.
Ήταν ντυμένος με μια μετριότητα κατάσαρκα.
Μα η μετριότητα αυτή μπροστά στα κατάλληλα μάτια άλλαζε μορφή. Μέρα με τη μέρα γινόταν το τέλειο.
Όλο και πιο κοντά. Τόσο καιρό τον είχε δίπλα της. Υπαρκτό.
Δεν αξίζει μια ευκαιρία λοιπόν? Ποιος μας έμαθε να περιμένουμε τα τέλεια?
Κι αν εμείς τα κάνουμε τέλεια? Με το κατάλληλο βλέμμα. Με τον καιρό. Αν?

Μετά απο αιώνια αναμονή, ένα πράγμα έμαθα:
Δεν αξίζει να αφήνεις, ούτε ν' αφήνεσαι στους καιρούς και τη μοίρα
Πως μπορώ μετά απ' όλα αυτά να αρνηθώ μια ευκαιρία μονάχα?Όχι τόσο για σένα,αλλά για μένα αυτή τη φορά.
Δεν μπορώ πια να διαλέγω αναμονή αιώνια. Την είδα. Την χόρτασα. Την διώχνω.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

και μετά ας είναι. .

-Δεν είσαι ευτυχισμένη
-Μου είπε με θέλει..
-Δεν βλέπω εκείνο το φως στα μάτια σου
-Μα με θέλει.. το βλέπω.. το νιώθω..
-Δεν χαμογελάς με το χαμόγελο εκείνο
-Ακούς? Κάποιος με θέλει. Πραγματικά. Εμένα. Κάποιος. Αυτός. Με θέλει..
-Εσύ?
- . . .
-Εσύ τι θέλεις? Ποιον θέλεις?
-Υποθέτω πως θέλω κάποιον να με θέλει.. απλά
-Και να βουλιάζεις σε μια περίπου ευτυχία. Νομίζεις, μα δεν είναι ευτυχία αυτό.
-Τι ξέρεις εσύ? Τόσα χρόνια κρυμμένη.. Τόσα χρόνια δειλή.. Η μάσκα σου υπάρχει απλώς για ν’ αποφεύγει τα πάντα. Δεν ζεις. Και μαζί σου δεν ζω κι εγώ..
-Αυτό είναι που ήθελες να ζήσεις? Από την αρχή περίμενες κάτι μεγάλο. Τώρα πως πέφτεις με το οτιδήποτε? Είναι η ανάγκη σου και μόνο. Αν την δαμάσεις θα είσαι και πάλι εσύ. Δεν αξίζει.
-Δεν αξίζει τι? Δεν αξίζει να ξεφύγω απο αυτή την καταραμένη που με κρατά σε όλα πίσω? Δεν πέφτω για το τίποτα μα ούτε προσδοκώ τα μεγάλα. Προτιμώ να δοκιμάσω κι ας είναι λάθος.
-Θα είναι λάθος. Πότε βγήκαν σωστές οι παρορμήσεις σου?
-Πότε άφησα τον εαυτό μου να έχει παρορμήσεις, μου λες?
-Δεν φέρθηκες συγκρατημένα. Πάντα υπερενθουσιάζεσαι. Πάντα και για τους πιο λάθος λόγους. Δεν πρέπει.
-Πρέπει. Πρέπει όσο τίποτα να ξεκολλήσω απο αυτό. Μου δίνει κάτι? Στασιμότητα. Ως πότε? Δεν αντέχεται.. δεν παλεύεται.. Προτιμώ να αλλάξω θέση ακόμα κι αν αυτό με πάει πιο πίσω, αρκεί να μετακινηθώ.
-Κι αν το μετανιώσεις? Αυτό είναι το πιο πιθανό.
-Θα έχω ζήσει, κάτι είναι κι αυτό. Θέλω σημάδια να μου θυμίσουν πως ζω. Ό,τι κι αν γίνει. Ό,τι κι αν είναι. Τώρα θέλω.
-Όταν θα πέσεις ξανά δεν θα είμαι εκεί να σε σηκώνω.
-Όταν θα πέσω ξανά δεν θα με νοιάζει. Ας σηκωθώ πρώτα και μετά ας είναι..

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Μαζοχισμός

Άραγε θέλησα ποτέ κάποιο πρόσωπο? άτομο? άνθρωπο?
Αρχίζω να πιστεύω πως όλα ήταν για τον πόνο.
Για τον πόνο της απόρριψης.
Τον πόνο του ανεκπλήρωτου.
Τον πόνο σε κάθε μορφή του.
Τον πόνο που σε σκίζει στα δυο.
Ή τον άλλον, εκείνον που σε τρώει σιγά σιγά.
Πόνο που μοιάζει με χίλια χαστούκια.
Πόνο που με δίπλωσε, γιατί μου άρεσε να διπλώνομαι.
Πόνο που με άφησε άγρυπνη για να ‘χω κάτι να με παιδεύει.
Γιατί ποιος δεν λάτρεψε τα ανήσυχα βράδια?
Ίσως πρέπει να φοβηθώ με αυτή τη διαστροφή μου.
Είμαι τρελή. Ναι. Παρανοϊκή.
Ξέρω πως λέγεται αυτό. Η αρρώστια μου.
Μαζοχισμός. Απο πάντα. Στα πάντα. Για πάντα.

Καταιγισμός Προσώπων

Χθες.
Αποκοιμήθηκα προσπαθώντας να διώξω εικόνες πρόσφατες
Και η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα όσο περίμενα
Αλλά στον ύπνο μου ήρθαν άλλες εικόνες.. παλιά «εσύ»
Μπερδεμένα υποσυνείδητα και καλά κρυμμένα «εσύ».
Σήμερα.
Το μυαλό έτρεχε πάλι σε περίεργα θέλω.
Το πρωί αναρωτιόμουν αν είναι καλή ή όχι η ανάμνηση
Μα τώρα βλέπω πως έπαψε να είναι επίπονη
Δεν έμεινε παρά μια γλυκιά αναπόληση στιγμών
και προσώπων, που δεν λαχταρώ πραγματικά να φέρω πίσω
αλλά που μου φτάνει να τους σκέφτομαι και να χαμογελάω
γιατί όσο βάδιζα κοντά τους ήταν καλά
Έφτασα σ’ένα σημείο που οι αναμνήσεις δεν μου κάνουν κακό
Μονάχα είναι περίεργο που ξεφυτρώνουν πολλές μαζί
Όλα τα χθες μου μαζεμένα σε ένα ανύπαρκτο τώρα
Για να ξεγελάω το κενό που απλώνει και κερδίζει έδαφος
Μπορεί να γελώ και να προχωράω λίγα βήματα παραπέρα
μα αυτό δεν με κάνει γεμάτη ή ακέραιη
ακόμα είμαι σπασμένη σε πολλά παρελθόντα κομμάτια
μέχρι να κολλήσω σε ένα στέρεο παρόν..
Έπαψα να ζητώ θαύματα, ένα δυνατό «τώρα» θέλω
κάτι για να μην έχει ανάγκη το μυαλό να τρέχει πίσω
δεν με βλάπτει πια το πίσω,
αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως με ωφελεί..

Χθες. Σήμερα. Αύριο.
Μέτρησα ήδη τρία διαφορετικά «εσύ»
Πριν. Τώρα. Μετά.
Τρεις χρόνοι και όμως εγώ στάσιμη
Περιμένω περισσότερο απο ποτέ κι ας έχασα το μέτρημα..
Απλά να επικεντρωθώ σε ένα πρόσωπο.
Αυτό είχα, έχω και θα έχω ανάγκη.