Καταιγισμός Προσώπων

Χθες.
Αποκοιμήθηκα προσπαθώντας να διώξω εικόνες πρόσφατες
Και η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα όσο περίμενα
Αλλά στον ύπνο μου ήρθαν άλλες εικόνες.. παλιά «εσύ»
Μπερδεμένα υποσυνείδητα και καλά κρυμμένα «εσύ».
Σήμερα.
Το μυαλό έτρεχε πάλι σε περίεργα θέλω.
Το πρωί αναρωτιόμουν αν είναι καλή ή όχι η ανάμνηση
Μα τώρα βλέπω πως έπαψε να είναι επίπονη
Δεν έμεινε παρά μια γλυκιά αναπόληση στιγμών
και προσώπων, που δεν λαχταρώ πραγματικά να φέρω πίσω
αλλά που μου φτάνει να τους σκέφτομαι και να χαμογελάω
γιατί όσο βάδιζα κοντά τους ήταν καλά
Έφτασα σ’ένα σημείο που οι αναμνήσεις δεν μου κάνουν κακό
Μονάχα είναι περίεργο που ξεφυτρώνουν πολλές μαζί
Όλα τα χθες μου μαζεμένα σε ένα ανύπαρκτο τώρα
Για να ξεγελάω το κενό που απλώνει και κερδίζει έδαφος
Μπορεί να γελώ και να προχωράω λίγα βήματα παραπέρα
μα αυτό δεν με κάνει γεμάτη ή ακέραιη
ακόμα είμαι σπασμένη σε πολλά παρελθόντα κομμάτια
μέχρι να κολλήσω σε ένα στέρεο παρόν..
Έπαψα να ζητώ θαύματα, ένα δυνατό «τώρα» θέλω
κάτι για να μην έχει ανάγκη το μυαλό να τρέχει πίσω
δεν με βλάπτει πια το πίσω,
αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως με ωφελεί..

Χθες. Σήμερα. Αύριο.
Μέτρησα ήδη τρία διαφορετικά «εσύ»
Πριν. Τώρα. Μετά.
Τρεις χρόνοι και όμως εγώ στάσιμη
Περιμένω περισσότερο απο ποτέ κι ας έχασα το μέτρημα..
Απλά να επικεντρωθώ σε ένα πρόσωπο.
Αυτό είχα, έχω και θα έχω ανάγκη.