Άραγε θέλησα ποτέ κάποιο πρόσωπο? άτομο? άνθρωπο?Αρχίζω να πιστεύω πως όλα ήταν για τον πόνο.
Για τον πόνο της απόρριψης.
Τον πόνο του ανεκπλήρωτου.
Τον πόνο σε κάθε μορφή του.
Τον πόνο που σε σκίζει στα δυο.
Ή τον άλλον, εκείνον που σε τρώει σιγά σιγά.
Πόνο που μοιάζει με χίλια χαστούκια.
Πόνο που με δίπλωσε, γιατί μου άρεσε να διπλώνομαι.
Πόνο που με άφησε άγρυπνη για να ‘χω κάτι να με παιδεύει.
Γιατί ποιος δεν λάτρεψε τα ανήσυχα βράδια?
Ίσως πρέπει να φοβηθώ με αυτή τη διαστροφή μου.
Είμαι τρελή. Ναι. Παρανοϊκή.
Ξέρω πως λέγεται αυτό. Η αρρώστια μου.
Μαζοχισμός. Απο πάντα. Στα πάντα. Για πάντα.
Ένας πολύ καλός μου φίλος λέει πως ίσως διαλέγω καταστάσεις χωρίς μέλλον γιατί τελικά δε θέλω πραγματικά να είμαι με κάποιον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και να έχει δίκαιο.
Αυτό που ξέρω είναι πως το εύκολο, το καθημερινό, το συμβατικό δε μπορώ να το ζήσω γιατί ούτε εγώ είμαι κάτι απο αυτά.
Μην απορρίπτεις τον πόνο σου, κάντον κάτι δημιουργικό. (εγώ τον έκανα ταινία μικρού μήκους)
Αυτό που λέει ο φίλος σου μάλλον ισχύει και για μένα..
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δε θέλω πραγματικά να είμαι με κάποιον.."
Και μπορεί απλά να μην αντέχουμε τίποτα συμβατικό,έχεις δίκιο..
Δεν είμαστε έτσι.Είμαστε αλλιώς εμείς.
Μ'αρέσει που το αξιοποιείς δημιουργικά.
Ίσως μάθω κι εγώ κάτι παραπάνω απο το να γράφω γι' αυτό!