Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Το χαμόγελό σου απο δειλία έχασα

Σαν κάτι να έχασα
Το χαμόγελό σου
Εκείνο το αγαπημένο μου χαμόγελο καληνύχτας
Σα να παράπεσε στο σκοτάδι
Ή μήπως το έκρυψες στην τσέπη σου φεύγοντας?
Δεν πρόλαβα να δω
Κρίμα
ΑΝ έτρεχα πίσω σου
ΑΝ ήμουν λίγο πιο γρήγορη
Θα σε προλάβαινα
Και θα σου ζητούσα να μου το χαρίσεις
Να το φυλάξω στην τσάντα μου
Ως την επόμενη φορά
Κι όταν γυρνούσα στο σπίτι
θα το έβαζα πάνω στο κομοδίνο
μέσα σε ένα μικρό κουτάκι
για να είναι ασφαλές
σε ένα κουτάκι διάφανο ώστε να μπορώ να το κοιτάζω
θα ξάπλωνα λοιπόν στο κρεβάτι
και θα περνούσα τις νύχτες χαζεύοντας το
μέχρι να ξεθωριάσει
ή να σβήσει
ΑΝ σβήσει...
Θα το φρόντιζα
Και θα το αγαπούσα
Γιατί θα μου έδινε δύναμη μέχρι να ξαναρθώ
Μέχρι να σε δω πάλι
Και να μου χαρίσεις άλλο ένα καινούριο χαμόγελο
Έτσι θα έκανα αν μπορούσα
Μα ξέρεις τι?
Δεν το έκανα
Στάθηκα αποσβολωμένη
Ψέλλισα μια καληνύχτα που ίσως δεν άκουσες
Και σε άφησα να χαθείς...

Πικρή γεύση τώρα,μα γλυκιά η αρχή...

Είχα πει θα κάνω καιρό να ξαναγράψω
Ήμουν άδεια
Επαναλάμβανα μόνο τα ήδη ειπωμένα
Και ποιο το νόημα αυτής της επανάληψης?
Να τα εμπεδώσω μήπως καλύτερα?
Τα ξέρω
Τόσο καιρό τ’ αναμασώ
Έχει γίνει συνήθεια-σχεδόν εθισμός
Μα να που πάλι ξεχειλίζω απο συναισθήματα
Και απο σκέψεις
Και απο «ίσως»
Και απο «αν»
Και απο ερωτηματικά
Και χίλια δυο άλλα πράγματα
Και ξέρεις τι με εκνευρίζει περισσότερο?
Που δεν ξέρω αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι
Που απο τη μια ήμουν καλά
Και σε κοίταζα
Και μιλήσαμε
Και γελούσα, γελούσα, γελούσα
μέχρι που το στομάχι μου δεν άντεχε άλλο πόνο
Μα απο την άλλη έφυγες
Πέταξες μια καληνύχτα
Γλυκιά μεν,
Αλλά αόριστη...
Και δεν μ’ έφτασε το χαμόγελό σου
Ούτε το βλέμμα σου
Και η δειλή πάλι τα ίδια έκανα
Η ίδια κενή και παγωμένη έκφραση
Αδιαφοροποίητη
Όπως πάντα
Ότι πιο πολύ μισώ το κάνω
Και μετά με πιάνει αυτή η μαυρίλα
Δεν έχω λόγο
Πριν ήμουν τόσο καλά
Πώς σε ένα δευτερόλεπτο μέσα αλλάζω?
Βγαίνεις απο την πόρτα κι εγώ μαραίνομαι
Σαν να μου κλείνεις εκείνη τη στιγμή όλα τα παράθυρα
Να κλέβεις όλο τον αέρα
Να παίρνεις το φως μακριά
Και ξέρεις τι?
Τα κεριά δεν ήταν αρκετά για να φωτίσουν το δωμάτιο πια
Τίποτα δεν ήταν αρκετό...
Τρίτη...Σάββατο...και Κυριακή...
Τις περίμενα αυτές τις μέρες...πώς τις περίμενα!
Μα κάθε φορά η τεράστια, απερίγραπτη χαρά γίνεται απογοήτευση
Γίνεται αμφιβολία
Και πονάει...αχ πόσο πονάει...
Για έναν και μόνο λόγο
Επειδή είναι αδικαιολόγητη...
Και μάλλον πάλι λάθος κοιτώ
Και λάθη περιμένω
Μα αν έβλεπες πως γέμισα-έστω για λίγο-απο ευτυχία
Θα καταλάβαινες γιατί επιμένω σε όλο αυτό
Με κρατά χαρούμενη
Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον
Και τα σκαμπανεβάσματα μη τα φοβάσαι
Απλά να είσαι εκεί
Όπως σήμερα
Ήταν καλά...
Πολύ καλά...
Λυπάμαι που δεν στο είπα
Καλό σου βράδυ

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Mπερδεμένο κουβάρι

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι
Μπορείς εύκολα να ισχυριστείς πως όλα είναι ξεκάθαρα
Μα δεν είναι
Ο καθένας φαντάζεται αυτό που θα ήθελε
Παρερμηνεύει εθελούσια κινήσεις μήπως νιώσει καλά
Ή και ακούσια παρεξηγεί
Κι έτσι απλά μπλέκονται όλα
Φυτρώνουν σκέψεις σαν τα ζιζάνια
Και μας τραβούν σε δύσβατα μονοπάτια
Εμείς άραγε επιμένουμε να τα κάνουμε όλα δύσκολα?
Ίσως να έχουν και την τάση να γίνονται απο μόνα τους...
Και όλο αυτό κάποτε κουράζει
Ασυνεννοησία
Παρανόηση
Και πολλά όνειρα
Κάστρα που χτίστηκαν σε κινούμενη άμμο
Δίχως θεμέλια
Δίχως σημάδια
Μα όταν αποκάμεις
Όταν σκύψεις το κεφάλι και αποδεχτείς μια μεγάλη ήττα
Όταν συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη σου ανοησία
Όταν εν τέλει παραδώσεις τα όπλα
Τότε έρχεται η αλήθεια για να σε διαψεύσει
Να μην την περιμένεις νωρίτερα
Ποτέ πριν το τέλος...
Τότε θα έρθει για να σου αποδείξει το αντίθετο
Για να σε επιβραβεύσει
Μετά απο χίλια ετοιμόρροπα σκαλοπάτια
Θα βρεις εκείνο που με σιγουριά θα σε οδηγήσει στον παράδεισο
Και θα σου αξίζει τότε
Κράτα την ελπίδα σου μέσα στους καιρούς ζωντανή
Και φύλαξε το πιο φωτεινό χαμόγελο για όσα δεν ήρθαν ακόμη

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Και να φανταστείς ότι μισούσα τους αγγέλους...

Και να φανταστείς ότι μισούσα τους αγγέλους...
“Ολόλευκα πλάσματα εξαιρετικής ομορφιάς και απεριόριστης καλοσύνης
Ξανθά και γαλανομάτικα”
-ξενέρωτα, έλεγα εγώ-
“Με αφοπλιστικό χαμόγελο
Να κατεβαίνουν στη γη και να φυλάνε τους θνητούς”
Κι εγώ με ζήλο υποστήριζα ότι άγγελοι δεν υπάρχουν
Και τώρα να ‘μαι εδώ
Μέσα σε ένα καλοκαίρι να προσφωνώ χιλιάδες αγγέλους
Να τους βλέπω παντού να τριγυρνούν
με τα άσπρα ή και μαύρα κάπου-κάπου φτερά τους
Ανάμεσα μας...
βρήκα δυο σκοτεινά αγγελάκια, όμορφα και γλυκά όσο τίποτα
κι άλλα δυο ξανθά, με αληθινά μπλε μάτια,
όπως στις ιστορίες που μας διάβαζαν όταν ήμασταν παιδιά
όλα τους τα έβλεπα καλά-ακόμη κι εκείνα που δεν ήταν διόλου καλά
κι ακόμα βλέπω, πράγματι διακρίνω τα φτερά στην πλάτη τους
σου ορκίζομαι οτι ποτέ δεν το περίμενα
και τώρα ακόμα απωθητικοί μου φαίνονται οι άγγελοι
αλλά οι άλλοι, όχι οι δικοί μου...
οι δικοί μου με πάνε ψηλά
οι δικοί μου δεν ανήκουν πουθενά, ούτε στη γη ούτε στον ουρανό
οι δικοί μου δεν ανήκουν καν σε ‘μένα
αλλά εγώ τους βάζω τα φτερά

Μέσα σε εικόνες τρυπώνεις,πού αλλού να σε ψάξω? Bρήκα μια φωτογραφία σου
την κοιτάζω ξανά και ξανά
λες και θα δώσει η φωτογραφία αυτή υπόσταση σε όσα δεν έχω
αδυνατώ να κάνω κάτι άλλο
χαζεύω, θαυμάζω, ζηλεύω
αφήνω ανάσες που ουρλιάζουν πόσο σε θέλω
μα μόνο αυτό μπορώ, δεν έχω άλλα δικαιώματα
βρήκα σανίδα σωτηρίας
να στηρίξω πάλι το όνειρο μου σε απτά μα ανύπαρκτα
με την ψευδαίσθηση πως σε πλησιάζω αγγίζω το χαρτί
χαμογελώ στον εαυτό μου
-ίσως και σε σένα-
πιστεύω πως με παρακολουθείς από κει μέσα
ή μάλλον το εύχομαι, σαν απελπισμένο παιδί
παιδί είμαι ακόμα, μη με συνερίζεσαι
ένα απελπισμένο μα πεισματάρικο παιδί
που χαμογελά σε παγωμένες στο χρόνο εικόνες
έψαξα πολύ
βρήκα κι άλλες
μια ή δυο ακόμα...
δικές σου εικόνες
τώρα δεν χρειάζεται να σε εξωραΐζω άλλο
σε έχω έτοιμο, ίδιο θεό, μπροστά μου
δεν είναι καλό αυτό που κάνω
το ξέρω...ντρέπομαι
έχω επίγνωση
μα δεν θέλω να το ελέγξω
αρνούμαι
ας κοιτάζω αυτά τα ανούσια χρώματα στο χαρτί
που τυχαία σχηματίζουν την εικόνα σου
κι ας γελώ
το έχω ανάγκη

Άγγελος
Δεν έχεις τα ξανθά μαλλιά
Ούτε τα γαλανά μάτια
Δεν έχεις το κατάλευκο δέρμα
Ούτε τα φτερά στην πλάτη σου
Δεν έχεις την καλοσύνη
Ούτε καν το όνομα
Είσαι πέρα για πέρα θνητός
Μα για μένα έχεις κάτι μοναδικό
Την ικανότητα να προκαλείς συναισθήματα
καταπώς ταιριάζει σ’έναν άγγελο

Θέλω πάλι να γράψω πολλά άγγελέ μου...
Θέλω πάλι να γράψω πολλά
Για σένα που ήρθες
Για σένα που έφυγες
Για σένα που με μια φευγαλέα αγκαλιά πάλι με τρέλανες
Δεν ξέρω αν νιώθω κάτι
Πράγματι φαντάζει ανόητο μιας και δεν σε γνωρίζω σχεδόν καθόλου
Μοιάζει παράλογο...κι αλήθεια δεν είναι καν κάτι
Απλά κάτι παθαίνω μόλις εμφανίζεσαι
Όλο το αίμα συγκεντρώνεται στο πρόσωπό μου
και δίνει στα μάγουλά μου μια κατακόκκινη όψη, σαν λάβα καυτή
θα σου εξομολογηθώ κάτι:
όταν με φίλησες φοβήθηκα μήπως τρομάξεις από την ανεβασμένη μου θερμοκρασία
δεν ήταν πυρετός, όχι,
ήταν ένα κύμα καυτού αέρα που αναδυόταν απ’όλο μου το κορμί
κι αναρωτιέμαι ακόμη πώς δεν έτρεξες μακριά μετά απ’αυτό
εύχομαι να μην το παρατήρησες, να μην κατάλαβες
άλλωστε πού να καταλάβεις
όλος ο κόσμος είναι παιχνίδι για σένα...
δεν δίνεις σε τίποτα σημασία
ποτέ παραπάνω απ’όση χρειάζεται
δεν δένεσαι,
δεν νιώθεις,
έχω ακούσει τις φήμες...
ίσως κάποτε να ρώτησα και για σένα
δεν θυμάμαι
πάντως έμαθα...
δεν μου μοιάζεις, όλα δείχνουν πως αν σ’ερωτευόμουν θα γινόσουν πληγή
γι’αυτό και το αποφεύγω...
θα μου πεις δεν τα ελέγχουμε αυτά, άγγελέ μου
μα δεν θα το έκανα ούτως ή άλλως
περαστικός είσαι
κι αν γράφω για σένα μην ξεγελιέσαι
είναι που επιδράς πάνω μου περίεργα
συγχώρα με
δεν ήθελα να σου αφιερώσω τόσο χρόνο
ούτε χώρο
ούτε λέξεις
μια καληνύχτα μόνο
κι ένα τελευταίο τρίτο φιλί για σήμερα κι ας μην το αξίζεις
και μια σφιχτή αγκαλιά γιατί μέσα στον πανικό ξέχασα να σε σφίξω
μη με βλέπεις παγωμένη, δεν είμαι
για σένα καιγόμουν πριν...θυμάσαι?

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Τι ΘΑ γινόταν ΑΝ ήμουν αλλιώς

Που να ’ξερες ότι τόσους μήνες μετά εγώ θα σε θυμόμουν με νοσταλγία
Που να φανταζόσουν ότι τα βράδια θα στοίχειωνες τον ύπνο μου
Πώς θα μπορούσες να το πιστέψεις-και τώρα ακόμα αν στο ‘λεγα-
Όταν δίσταζα έστω και ένα βλέμμα να σου χαρίσω τότε που μπορούσα
Τα πονηρά σου χαμόγελα έβρισκαν τοίχο στο προσποιητά αδιάφορο ύφος μου
Πώς να μου μιλούσες όταν εγώ συμπεριφερόμουν σαν να ήσουν αόρατος...
Ή ακόμα χειρότερα ανύπαρκτος
Θεέ μου τι εμπόδια έβαλα στο δρόμο μας
Μην σπεύδεις να με κατηγορήσεις, δεν το έκανα σκόπιμα
Δεν ήθελα να εκτεθώ
Δεν ήθελα να γελοιοποιηθώ
Δεν ήθελα να νομίζεις...
Μα απέτυχα πάλι να δείξω τις πραγματικές μου προθέσεις
Απέτυχα, ακούς?
Ένα κομμάτι πάγου σου φαινόμουν, μα δεν είμαι
Καίγομαι, λιώνω, κλαίω...
Μακάρι να μπορούσες να με δεις τώρα
Δεν θα σου έκρυβα τίποτα
Θα τόλμαγα, μα το θεό
Θα μίλαγα
Θα...θα...θα...
Δεν έχει όμως σημασία τελικά τι «θα»...
Τώρα τίποτα δεν αλλάζει...
Ανούσια τα εκ των υστέρων «θα»...

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Πανδαισία χρωμάτων

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δώσει χρώματα στις μέρες,
στις καταστάσεις,
στα συναισθήματα...
μα δεν είναι πάντοτε εύκολο...
Με μπερδεύουν τα χρώματα που και που...
μα ακόμα πιο πολύ με μπερδεύουν οι καταστάσεις...
με μπερδεύουν τα συναισθήματα...
χρώματα λοιπόν...για να δούμε...


Με μια πρώτη ματιά νομίζω ότι τώρα διανύω τη γκρίζα περίοδο...αλλά όχι...
στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό κίτρινο, αχνό, θολό, σχεδόν άσπρο
με μια υποψία φωτός να παραμονεύει στην επόμενη γωνία
Και μαζί με αυτή την κίτρινη υποψία ανακατεύεται ένα φθαρμένο, εξασθενημένο μπλε
Σαν τη θάλασσα που ξέβαψε μετά απ’το πολύ χτύπημα πάνω στα βράχια
Ένα μπλε απ’τη μια αξιολύπητο κι απ’την άλλη υπερήφανο, βασιλικό
Το μπλε της αμφιβολίας,
της ξεχασμένης ελπίδας,
της πολυκαιρισμένης ανάμνησης που τελικά βαρέθηκες να ανακαλείς
Μα έχω ξεχάσει να καλωσορίζω νέα πράγματα
Πρέπει να μάθω πάλι απ’την αρχή τώρα
Όπως το μωρό παιδί μαθαίνει να μιλά και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο
Ένα περίεργο παιδί μ'εναν κενό καμβά στα χέρια είμαι κι εγώ
Αβέβαια επιχειρώ το κάθε βήμα, σαν να'ναι η πρώτη φορά...
Επιβλητικό και συνάμα διστακτικό υπόλευκο του πάγου
Έτσι, για τη νέα αρχή...ενθουσιασμένα και ταυτόχρονα επιφυλακτικά
Έχω μπογιές σήμερα και έχω και όρεξη για ορισμούς...
Και για νέο ξεκίνημα...και για ουράνιο τόξο...

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Σκοτεινή έκρηξη

Υπάρχουν κάποιες μέρες που απλά μαυρίζεις
Χωρίς λόγο όλα γίνονται γκρίζα
Έτσι απλά...για μια λέξη που δεν ειπώθηκε,
Για ένα βλέμμα που δεν συναντήθηκε,
Για ένα άγγιγμα που τέλειωσε νωρίς...
Κι όταν έρθει εκείνη η στιγμή
Η λύπη ανάμικτη με μίσος και εκνευρισμό
Σε κυριεύει...
Θέλεις αν είναι δυνατόν να σπάσεις, να καταστρέψεις, να διαλύσεις τα πάντα
Όχι επειδή τα πάντα πονούν, δεν μπορείς να το πεις ακόμα αυτό
Άλλωστε δεν μπορείς να σκεφτείς καν τι πονάει η όχι τώρα
Θόλωσε ο κόσμος
Είσαι ήδη αλλού, μα κι από κει θες να φύγεις
Δεν είσαι πουθενά...
Κοιτάς το συνωστισμένο κενό γύρω σου...
Οργή ανάμικτη με αδράνεια...
Σαν πυροτέχνημα σκάς και σβήνεις ύστερα
Το σκοτάδι πάλι κάλυψε την εκρηξή σου

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Όλα γίναν γκριζόμαυρα

Υπόσχεση για μια ευχάριστη βραδιά
Φθινοπωρινό αεράκι
Αγαπημένες φίλες
Βόλτα στην πλατεία
Εσύ
Έκπληξη
Ταραχή
Εσύ
Αμηχανία
Χαμόγελο
Εσύ
Μετρημένα λόγια
Αντίο
Σκέψη και εκνευρισμός
Λόγια που δεν είπες ποτέ γεμίζουν τη σιωπή
Άδειο βλέμμα
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις
Εσύ
Επιστροφή
Ξαφνική χαρά
Κι ακόμη πιο ξαφνική φυγή
Κενό

Οι φίλες μίλια μακριά τώρα
Ακούω φωνές μα αδυνατώ να παρακολουθήσω
Δεν είμαι καλά και δεν ξέρω γιατί
Θέλω να φύγω
Να περπατήσω
Να φτάσω γρήγορα στο σπίτι
Να βρω χαρτί και μολύβι και να γράψω
Μα δεν το κάνω, απλά στέκομαι...
Με τραβούν να ξυπνήσω
Παρακαλούν να μιλήσω, έστω μια κουβέντα
Μα χάθηκε τώρα η χαρά
Σαν να φορτώθηκα το βάρος στιγμών
Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξεις
Μόνο εσύ εσύ εσύ
Νέα πρόσωπα κι εγώ τα αγνοώ
Δεν νοιάζομαι
Μόνο που εύχομαι να βρέξει τώρα
Να μην φαίνεται η συννεφιά μόνο στα μάτια μου
Μα κι αν βρέξει ποιο το όφελος?
Σε κάθε στάλα εσύ εσύ εσύ

Τελικά δεν άντεξα,
όσο κι αν το καθυστέρησα τώρα να που είμαι εδώ και γράφω
Θα γράψω μέχρι να σταματήσω να το έχω ανάγκη...
Έτσι ξεγελώ τη λύπη μου εγώ
...την κάνω μελαγχολικό τραγούδι...
Ακόμη δεν έμαθα αν αυτό καλυτερεύει τα πράγματα
Ίσως να τα κάνει και χειροτέρα
...αν και δεν γίνεται χειρότερα...
Πάτος και δεν ξέρω το λόγο...
Σκέψεις αρνητικές...εικόνες γκρίζες...
Δεν φταις εσύ, εγώ έσβησα τα φώτα
Τώρα βυθίστηκα στο σκοτάδι
Καληνύχτα άγγελε μου...

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ετεροχρονισμενα

Πως τα φερνει η ζωη καμια φορα κι οταν διωξεις κατι που θες πολυ,οταν παψεις να το κυνηγας,τοτε ξαφνικα εμφανιζεται απο μονο του μπροστα σου!Ειχα πει οτι δεν θα χαραμισω μια ακομη λεξη για σενα,αφου ενα καλοκαιρινο αερακι της 4ης Αυγουστου σε εδιωξε μια για παντα απο τη σκεψη μου...αλλα τωρα δεν μπορω παρα να τονισω για αλλη μια φορα την ειρωνεια της ζωης απεναντι μου...Δεν μιλω με πικρια σημερα,παρα με χαμογελο,γιατι μου φαινονται τοσο αστεια ολα αυτα...πραγματικα αστεια!Τεσσερα χρονια τωρα σε ακολουθω με το βλεμμα μου παντου,κι αυτο το καλοκαιρι ετρεχα καθε μερα ξωπισω σου_ισως οι συναντησεις μας να ηταν και τυχαιες_μα ενιωθα λες και ησουν παντα μπροστα κι εγω τεντωνομουν μηπως καταφερω να σε αγγιξω...χωρις να σε ξερω,χωρις να εχω ακουσει ουτε μια λεξη σου,χωρις να εχω δει τιποτα δικο σου περα απο εκενα τα υπεροχα γαλαζια ματια...Και οταν κουραστηκα,οταν εριξα ενα μικρο μαυρο βοτσαλο πισω μου και ειπα"σιγα το πραγμα,παμε για αλλα"ΤΟΤΕ σε βλεπω να κοιτας,να περνας επιδεικτικα διπλα μου και το αιμα ανεβαινει στο κεφαλι μου...μα πως ειναι δυνατων ΟΛΑ να μου δινονται κατοπιν εορτης???Οχι...ΠΟΤΕ την ωρα που πρεπει...!Δεν ειναι παραλογη αυτη η μοιρα που τα φερνει ετσι ωστε να σε προκαλει να φωναξεις ενα μεγαλο"ελεος γαμωτο!!!"???Εγω αυτο εκανα χθες...και γελαγα...γελαγα ασυγκρατητα...αλλα εχει πλακα τελικα οταν το δεις απο την αποσταση του χρονου και με την απουσια των σφοδρων συναισθηματων...ειναι αστειο-σχεδον γελοιο-αλλα ετσι ειναι η ζωη:μια μεγαλη φαρσα...Απο τη μια θελω να ερθω και να σου πω"αργησες"αλλα απο την αλλη,τιποτα δεν με νοιαζει πλεον...Παιρνω την ιστοριουλα μας-που ποτε δεν ηταν ιστορια-και την τοποθετω προσεκτικα σ'ενα κουτακι,το βαζω στο συρταρι της καρδιας μου,μα δεν κλειδωνω...θα ερθουν κι αλλες...κι αλλες...κι αλλες ιστοριες...ελπιζω τουλαχιστον καποια απο αυτες να ειναι συνεπης στην ωρα της!