Πανδαισία χρωμάτων

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δώσει χρώματα στις μέρες,
στις καταστάσεις,
στα συναισθήματα...
μα δεν είναι πάντοτε εύκολο...
Με μπερδεύουν τα χρώματα που και που...
μα ακόμα πιο πολύ με μπερδεύουν οι καταστάσεις...
με μπερδεύουν τα συναισθήματα...
χρώματα λοιπόν...για να δούμε...


Με μια πρώτη ματιά νομίζω ότι τώρα διανύω τη γκρίζα περίοδο...αλλά όχι...
στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό κίτρινο, αχνό, θολό, σχεδόν άσπρο
με μια υποψία φωτός να παραμονεύει στην επόμενη γωνία
Και μαζί με αυτή την κίτρινη υποψία ανακατεύεται ένα φθαρμένο, εξασθενημένο μπλε
Σαν τη θάλασσα που ξέβαψε μετά απ’το πολύ χτύπημα πάνω στα βράχια
Ένα μπλε απ’τη μια αξιολύπητο κι απ’την άλλη υπερήφανο, βασιλικό
Το μπλε της αμφιβολίας,
της ξεχασμένης ελπίδας,
της πολυκαιρισμένης ανάμνησης που τελικά βαρέθηκες να ανακαλείς
Μα έχω ξεχάσει να καλωσορίζω νέα πράγματα
Πρέπει να μάθω πάλι απ’την αρχή τώρα
Όπως το μωρό παιδί μαθαίνει να μιλά και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο
Ένα περίεργο παιδί μ'εναν κενό καμβά στα χέρια είμαι κι εγώ
Αβέβαια επιχειρώ το κάθε βήμα, σαν να'ναι η πρώτη φορά...
Επιβλητικό και συνάμα διστακτικό υπόλευκο του πάγου
Έτσι, για τη νέα αρχή...ενθουσιασμένα και ταυτόχρονα επιφυλακτικά
Έχω μπογιές σήμερα και έχω και όρεξη για ορισμούς...
Και για νέο ξεκίνημα...και για ουράνιο τόξο...