Πικρή γεύση τώρα,μα γλυκιά η αρχή...

Είχα πει θα κάνω καιρό να ξαναγράψω
Ήμουν άδεια
Επαναλάμβανα μόνο τα ήδη ειπωμένα
Και ποιο το νόημα αυτής της επανάληψης?
Να τα εμπεδώσω μήπως καλύτερα?
Τα ξέρω
Τόσο καιρό τ’ αναμασώ
Έχει γίνει συνήθεια-σχεδόν εθισμός
Μα να που πάλι ξεχειλίζω απο συναισθήματα
Και απο σκέψεις
Και απο «ίσως»
Και απο «αν»
Και απο ερωτηματικά
Και χίλια δυο άλλα πράγματα
Και ξέρεις τι με εκνευρίζει περισσότερο?
Που δεν ξέρω αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι
Που απο τη μια ήμουν καλά
Και σε κοίταζα
Και μιλήσαμε
Και γελούσα, γελούσα, γελούσα
μέχρι που το στομάχι μου δεν άντεχε άλλο πόνο
Μα απο την άλλη έφυγες
Πέταξες μια καληνύχτα
Γλυκιά μεν,
Αλλά αόριστη...
Και δεν μ’ έφτασε το χαμόγελό σου
Ούτε το βλέμμα σου
Και η δειλή πάλι τα ίδια έκανα
Η ίδια κενή και παγωμένη έκφραση
Αδιαφοροποίητη
Όπως πάντα
Ότι πιο πολύ μισώ το κάνω
Και μετά με πιάνει αυτή η μαυρίλα
Δεν έχω λόγο
Πριν ήμουν τόσο καλά
Πώς σε ένα δευτερόλεπτο μέσα αλλάζω?
Βγαίνεις απο την πόρτα κι εγώ μαραίνομαι
Σαν να μου κλείνεις εκείνη τη στιγμή όλα τα παράθυρα
Να κλέβεις όλο τον αέρα
Να παίρνεις το φως μακριά
Και ξέρεις τι?
Τα κεριά δεν ήταν αρκετά για να φωτίσουν το δωμάτιο πια
Τίποτα δεν ήταν αρκετό...
Τρίτη...Σάββατο...και Κυριακή...
Τις περίμενα αυτές τις μέρες...πώς τις περίμενα!
Μα κάθε φορά η τεράστια, απερίγραπτη χαρά γίνεται απογοήτευση
Γίνεται αμφιβολία
Και πονάει...αχ πόσο πονάει...
Για έναν και μόνο λόγο
Επειδή είναι αδικαιολόγητη...
Και μάλλον πάλι λάθος κοιτώ
Και λάθη περιμένω
Μα αν έβλεπες πως γέμισα-έστω για λίγο-απο ευτυχία
Θα καταλάβαινες γιατί επιμένω σε όλο αυτό
Με κρατά χαρούμενη
Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον
Και τα σκαμπανεβάσματα μη τα φοβάσαι
Απλά να είσαι εκεί
Όπως σήμερα
Ήταν καλά...
Πολύ καλά...
Λυπάμαι που δεν στο είπα
Καλό σου βράδυ