-Δεν είσαι ευτυχισμένη
-Μου είπε με θέλει..
-Δεν βλέπω εκείνο το φως στα μάτια σου
-Μα με θέλει.. το βλέπω.. το νιώθω..
-Δεν χαμογελάς με το χαμόγελο εκείνο
-Ακούς? Κάποιος με θέλει. Πραγματικά. Εμένα. Κάποιος. Αυτός. Με θέλει..
-Εσύ?
- . . .
-Εσύ τι θέλεις? Ποιον θέλεις?
-Υποθέτω πως θέλω κάποιον να με θέλει.. απλά
-Και να βουλιάζεις σε μια περίπου ευτυχία. Νομίζεις, μα δεν είναι ευτυχία αυτό.
-Τι ξέρεις εσύ? Τόσα χρόνια κρυμμένη.. Τόσα χρόνια δειλή.. Η μάσκα σου υπάρχει απλώς για ν’ αποφεύγει τα πάντα. Δεν ζεις. Και μαζί σου δεν ζω κι εγώ..
-Αυτό είναι που ήθελες να ζήσεις? Από την αρχή περίμενες κάτι μεγάλο. Τώρα πως πέφτεις με το οτιδήποτε? Είναι η ανάγκη σου και μόνο. Αν την δαμάσεις θα είσαι και πάλι εσύ. Δεν αξίζει.
-Δεν αξίζει τι? Δεν αξίζει να ξεφύγω απο αυτή την καταραμένη που με κρατά σε όλα πίσω? Δεν πέφτω για το τίποτα μα ούτε προσδοκώ τα μεγάλα. Προτιμώ να δοκιμάσω κι ας είναι λάθος.
-Θα είναι λάθος. Πότε βγήκαν σωστές οι παρορμήσεις σου?
-Πότε άφησα τον εαυτό μου να έχει παρορμήσεις, μου λες?
-Δεν φέρθηκες συγκρατημένα. Πάντα υπερενθουσιάζεσαι. Πάντα και για τους πιο λάθος λόγους. Δεν πρέπει.
-Πρέπει. Πρέπει όσο τίποτα να ξεκολλήσω απο αυτό. Μου δίνει κάτι? Στασιμότητα. Ως πότε? Δεν αντέχεται.. δεν παλεύεται.. Προτιμώ να αλλάξω θέση ακόμα κι αν αυτό με πάει πιο πίσω, αρκεί να μετακινηθώ.
-Κι αν το μετανιώσεις? Αυτό είναι το πιο πιθανό.
-Θα έχω ζήσει, κάτι είναι κι αυτό. Θέλω σημάδια να μου θυμίσουν πως ζω. Ό,τι κι αν γίνει. Ό,τι κι αν είναι. Τώρα θέλω.
-Όταν θα πέσεις ξανά δεν θα είμαι εκεί να σε σηκώνω.
-Όταν θα πέσω ξανά δεν θα με νοιάζει. Ας σηκωθώ πρώτα και μετά ας είναι..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
"Περίπου ευτυχία...".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'άρεσε πολύ...
Συζητήσεις με τον καθρέφτη μας...(;)
"Περίπου" συζητήσεις...
Περίεργο δεν είναι αυτό το "περίπου";
Είναι χειρότερο απ'το "καθόλου", ή είναι η ιδέα μου;
Καλώς σε βρίσκω!
Περίεργο είναι το "περίπου"..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ίσως χειρότερο απο το καθόλου..ναι
Μπορεί και να μην είναι απλά ιδέα σου!
Γιατί για το καθόλου μπορείς να είσαι σίγουρος
Το περίπου όμως είναι αμφίβολο..
Κάτι ανάμεσα σε αίσθηση και παραίσθηση..
Δεν ξέρω..κάπως έτσι μου φαίνεται
πάντως δεν μ'αρέσει που πρέπει να διαλέξω
ανάμεσα στα δυο αυτά το λιγότερο άσχημο..
Καλωσήρθες!Ανεμοφιλιά :)
Ποσο γνωριμος διαλογος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικα...Μερικες φορες...Εσεις οι γυναικες δεν θελετε το καλο σας...Φενετε οτι απο τοτε που γεννηθηκε η Αντιγονη (του Θεμιστοκλεους βεβαιως βεβαιως...:P), ολες εχετε την ταση να ακουτε μονο το συναισθημα...!
Χαχα!Δεν μπορώ να πω οτι έχεις άδικο..
ΑπάντησηΔιαγραφήαπλά έχουμε μια δυσκολία να συμβιβαστούμε με όσα προστάζει η λογική
πάντα θα υπάρχει η σιγουριά πως οτι πει η καρδιά είναι το σωστό
-και πάντα αυτή η σιγουριά θα διαψεύδεται..
Προφανέστατα δεν θέλουμε το καλό μας
εγώ θέλω απλά να μπλέκομαι,να μπερδεύομαι και να απογοητεύομαι ύστερα
και ως προς αυτό δηλώνω μαζοχίστρια.. :P
άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..ή της γυναίκας στην προκειμένη περίπτωση
Αλλα...Μερικες φορες ο αλλος αισθανετε ασχημα οταν γνωριζει την κατασταση αυτη...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζεις πως εμείς αισθανόμαστε καλά?
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν άνθρωποι που όλες οι αισθήσεις υποδεικνύουν πως αξίζουν την προσοχή μας
μα εμείς στηριζόμαστε σε ένα συναίσθημα αυτοδημιούργητο και κυνηγάμε τα λάθη
Κάτσε,καλύτερα να μιλάω στον ενικό..
λοιπόν βλέπω πως με αυτό τον τρόπο πληγώνω όσους ενδιαφέρονται αληθινα για μένα
Απογοητεύω όσους θέλουν το καλό μου
γιατί δίνω προτεραιότητα σε όσα είναι πιο πιθανό να με βλάψουν
οι αυτοκαταστροφικές τάσεις είναι επίπονες για εκείνους που είναι απ'έξω
και το χειρότερο είναι πως αφήνω όσα καλά ήρθαν στη ζωή μου να φύγουν
δεν ξέρω αν αλλάζει αυτή η τάση
το προσπαθώ..μα ακόμα και αυτή τη στιγμή σε ανάλογες κατασάσεις είμαι μπλεγμένη
ισως χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα για να αλλάξουμε τακτική..ίσως