Όταν γράφω για σένα χωρίς εσένα

Δεν είσαι εσύ. Εγώ είμαι. Εγώ γεννήθηκα εγωίστρια-ίσως η μεγαλύτερη που υπάρχει. Και επειδή σε ήθελα εδώ κι εσύ δεν είσαι, σκοτεινιάζω και τρελαίνομαι και διπλώνομαι και πονάω. Σου έχω πει για τα ψυχοσωματικά. Ζαλάδα και τρέμουλο και στομαχόπονος και το κεφάλι μου και πάλι τρέμουλο και πάλι το κεφάλι μου και πονάει και φουντώνω και σκάω. "Είναι η περίληψη των σιωπών μου που εκρήγνυνται και φέγγω ολόκληρη όταν λυπάμαι". Μου έρχονται στο μυαλό σκόρπιοι στίχοι μόνο. Ή και ποιήματα ολόκληρα. Αλλά τίποτ' άλλο.Τα υπόλοιπα είναι θολούρα. Αυτό είναι που σου λέω οτι φοβάμαι. Φοβάμαι που είμαι τόσο ηλίθια. Που σε έχω δίπλα μου και κοιτάω απέναντι και μετά που δεν σ' έχω κλαίω γιατί τελικά σε είχα τόση ανάγκη δίπλα μου. Τελικά. Εκ των υστέρων. Έτσι παίρνω χαμπάρι εγώ. Πολύ  πολύ αργότερα. Όταν δεν έχει πια σημασία. Και μετά βρίσκω ένα χαρτί και γράφω ότι να 'ναι. Με μισώ που είμαι έτσι. Που έχω μάθει να γίνεται το δικό μου πάντα και αν δεν γίνει τρελαίνομαι. Τρελαίνομαι γαμώτο. Ρευστοποιούμαι. Δεν είμαι εγώ. Διπλώνομαι. Παρανοώ.
Ξέρεις μετανιώνω για τη στάση μου απέναντί σου και προς όλους.. ώρες ώρες είμαι απαίσια. Κι όλα αυτά για να με σιχαθώ ακόμα πιο πολύ. Τι ακούς κι εσύ πάλι..? Εσύ, που μου λες να μην μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Και να μην με μισώ. Κι εγώ τα κάνω όλα αυτά. Και δεν μπορώ να μην τα κάνω κι ούτε ξέρω γιατί. Τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Τα γράμματά μου είναι σχήματα αταίριαστα κι ακατανόητα. Θέλω αγκαλιά. Θέλω να κοιμηθώ. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Θέλω να με συγχωρέσεις. Και να με συγχωρέσω κι εγώ. Θέλω να έρθεις και να γίνουμε αυτό που ονειρεύτηκα. Θέλω να πάψω να θέλω διάφορα. Σ' αγαπάω. Δεν φαίνεται, μα σε αγαπάω ψυχή μου. Κι αισθάνομαι απαίσια που δεν απαντάω στα μηνύματά σου και που δεν μοιάζω να είμαι εκεί και που φαίνεται πως δεν νοιάζομαι ούτε λίγο. Τα διαβάζω τα μηνύματα. Πάλι και πάλι. Μα βιάζομαι τώρα. Πρέπει να γράψω γρήγορα. Όσο προλαβαίνω και τα κρατάω μέσα μου. Πρέπει να το κάνω, το ξέρεις. Τρέμω λιγάκι, αλλά ευχαριστώ το Θεό που μπορώ και γράφω για να γίνω και πάλι κανονική ύστερα. Για να σε πάρω τηλέφωνο και να είναι όλα καλά και να κοιμηθώ με χαμόγελο, όπως ήθελες. Σου είπα οτι με μίσησα σήμερα? Σου είπα οτι ακόμα με μισώ? Και ,πάνω απ' όλα, σου είπα οτι σε αγαπάω? Σε αγαπάω και σε έχω ανάγκη. Κάνε ένα μαγικό και γύρνα το χρόνο. Μια ώρα πίσω. Μια ώρα μονάχα. Σε κράταγα τότε. Γύρισε τον, σε παρακαλώ. Γύρνα τον. Σε ικετεύω. Με μισώ που δεν μπορώ να το κάνω εγώ.. Και τώρα το παίζω συναισθηματική.. βλακείες.. τίποτα δεν είμαι. Μια αναίσθητη που εκτιμά εκ των υστέρων τις στιγμές.
Τελειώνω. Δεν ξέρω τι νόημα είχε αυτό. Είμαι πάντως πιο ήρεμη. Είμαι πάλι καλά, όπως πρώτα κι όπως πάντα. Ήταν σύντομο.. είδες? Απλά όταν έρχεται θέλω να το περνάω μονάχα με μια κόλλα χαρτί. Ή και δυο. Να η περιέργειά μου.
Αν δεν σε είχα δεν ξέρω τι θα έκανα. Σε αγαπάω όσο τίποτα. Πιο πολύ απ' οτιδήποτε, σου λέω.
Αγκαλιά μεγάλη. Τεράστια.

Το τρέμουλο υποχωρεί. Πέρασε. :)