Ποσο ακομα θα'σ'αγαπω διχως σωμα?Ποσο ακομα για των ματιων σου το χρωμα?

Το ξερω,ειναι τρελο,αλλα πραγματικα σ'αγαπω χωρις να σε ξερω καθολου...σε βλεπω και γινομαι ξαφνικα ευτυχισμενη αλλα δεν σου μιλω...ποιος ο λογος να σε θελω αν δε ειμαι αρκετα θαρραλεα για να σε πλησιασω???ουτε εσυ εισαι λιγοτερο δειλος κι ετσι μενουμε εδω να κοιταζομαστε απο μακρια...Κι ομως η αληθεια ειναι οτι μου αρεσει καπως αυτη η κατασταση..με γεμιζει κατα καποιον τροπο με ψευτικες ελπιδες,με αυτες τις ομορφες ψευδαισθησεις μου που σε κανουν να φανταζεις ιδανικος κι ας μην εισαι...Ευχομαι να σε γνωρισω και να ανακαλυψω τι εισαι πραγματικα γιατι δεν μπορω να λατρευω μονο το χρωμα των ματιων σου,δεν ειμαι τρελη απλα δεν ξερω τι στο καλο μου εχεις κανει...επιδρας πανω μου καταλυτικα...μακαρι να καταλαβεις τα σημαδια...καθε μερα σε αισθανομαι λιγο πιο κοντα,χθες σχεδον διπλα μου...αλλα δεν μπορω να ειμαι ολιγαρκης τωρα,θελω παραπανω...Θεε μου,μεινε εκει κι εγω θα σε τραβω ολο και πιο κοντα μου...ελα...