Το έχω πεί κι άλλες φορές:είσαι το μοναδικό άτομο που βλέπω ακόμα με αγάπη...πέρασαν σχεδόν 15 μήνες κι ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε κρατώ σαν μια ιστορία που δεν έχει τελειώσει...Μα όλο αυτό είναι εντελώς υποσυνείδητο γιατί δεν σε σκέφτομαι σχεδόν ποτέ...σε θυμάμαι κάπου-κάπου,αναπολώ,αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια πια...Μα τα βράδια,αχ τα βράδια...έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα,πάνω που είχα ξεχάσει οτι υπάρχεις,είσαι εκεί...Εμφανίζεσαι τυχαία κι εγώ σου λέω όλα όσα θα ήθελα να σου πω αν σε έβλεπα τώρα μπροστά μου...
Σήμερα,όταν πια κόντευε να ξημερώσει αποφάσισα να χουζουρέψω λίγο παραπάνω και όπως έκλεισα τα μάτια σε είδα...Ήμουν στην παραλία,ο αέρας παρέσυρε το ψάθινο καπέλο μου και όπως έτρεχα ξωπίσω του,ένα χέρι το έπιασε και μου το έδωσε...σήκωσα τα μάτια και αντίκρυσα ένα πρόσωπο που κάτι μου θύμιζε...ανταλλάξαμε δυο κουβέντες και ύστερα με αναγνώρισες,ώστε δεν είχα κάνει λάθος,δεν είχα παραισθήσεις,ήσουν πράγματι εσύ...Είπες το όνομά μου κι εγώ το δικό σου,ως ένδειξη αναγνώρισης...ίσως να το είπα και για να το πιστέψω,δεν ξέρω...αρχίσαμε να μιλάμε...σου είπα τα πάντα,πως πέρασε ο καιρός μακριά σου,τόλμησα μάλιστα να σου πω πως μου έλλειψες κιόλας...σου είπα οτι πήρα την πρόσκληση ένα μήνα πρίν και ήρθα να σε δώ μα εσύ δεν εμφανίστηκες ποτέ εκεί...νομίζω οτι πήρα και το θάρρος να ζητήσω το τηλέφωνό σου,για να μην χαθούμε και πάλι...Ήταν όμορφα που μιλάγαμε ξανά...αυτή τη φορά σχεδόν το είχα πιστέψει...
Και τότε άρχισα να ακούω διάφορους ήχους και να τυφλώνομαι απο το φώς...ξυπνούσα...ήταν απο τις φορές που ήθελα να βάλω τα κλάμματα ή να ουρλιάξω,αρκεί να μην σβήσει η μορφή σου...κι όμως,όσο κι αν γραπωνόμουν απο σένα,εσύ τραβιόσουν μακρία...γινόσουν όλο και πιο θολός...Δεν θα το άφηνα έτσι,δεν μπορούσα...έκλεισα τα μάτια,πίεσα τον εαυτό μου να κοιμηθεί ξανά...τα κατάφερα και εμφανίστηκες πάλι,αλλά δεν πρόλαβα να σου μιλήσω...έγινες σύννεφο,σκόνη και καπνός...και εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να σε φτάσω,ξανά και ξανά έκλεινα τα μάτια μα σ'έχανα πρίν σε αγγίξω...αυτό γινόταν για ώρες ώσπου τελικά τα παράτησα...δεν είχε κανένα νόημα...ήταν πια δυο η ώρα το μεσημέρι...
Σήμερα,όταν πια κόντευε να ξημερώσει αποφάσισα να χουζουρέψω λίγο παραπάνω και όπως έκλεισα τα μάτια σε είδα...Ήμουν στην παραλία,ο αέρας παρέσυρε το ψάθινο καπέλο μου και όπως έτρεχα ξωπίσω του,ένα χέρι το έπιασε και μου το έδωσε...σήκωσα τα μάτια και αντίκρυσα ένα πρόσωπο που κάτι μου θύμιζε...ανταλλάξαμε δυο κουβέντες και ύστερα με αναγνώρισες,ώστε δεν είχα κάνει λάθος,δεν είχα παραισθήσεις,ήσουν πράγματι εσύ...Είπες το όνομά μου κι εγώ το δικό σου,ως ένδειξη αναγνώρισης...ίσως να το είπα και για να το πιστέψω,δεν ξέρω...αρχίσαμε να μιλάμε...σου είπα τα πάντα,πως πέρασε ο καιρός μακριά σου,τόλμησα μάλιστα να σου πω πως μου έλλειψες κιόλας...σου είπα οτι πήρα την πρόσκληση ένα μήνα πρίν και ήρθα να σε δώ μα εσύ δεν εμφανίστηκες ποτέ εκεί...νομίζω οτι πήρα και το θάρρος να ζητήσω το τηλέφωνό σου,για να μην χαθούμε και πάλι...Ήταν όμορφα που μιλάγαμε ξανά...αυτή τη φορά σχεδόν το είχα πιστέψει...
Και τότε άρχισα να ακούω διάφορους ήχους και να τυφλώνομαι απο το φώς...ξυπνούσα...ήταν απο τις φορές που ήθελα να βάλω τα κλάμματα ή να ουρλιάξω,αρκεί να μην σβήσει η μορφή σου...κι όμως,όσο κι αν γραπωνόμουν απο σένα,εσύ τραβιόσουν μακρία...γινόσουν όλο και πιο θολός...Δεν θα το άφηνα έτσι,δεν μπορούσα...έκλεισα τα μάτια,πίεσα τον εαυτό μου να κοιμηθεί ξανά...τα κατάφερα και εμφανίστηκες πάλι,αλλά δεν πρόλαβα να σου μιλήσω...έγινες σύννεφο,σκόνη και καπνός...και εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να σε φτάσω,ξανά και ξανά έκλεινα τα μάτια μα σ'έχανα πρίν σε αγγίξω...αυτό γινόταν για ώρες ώσπου τελικά τα παράτησα...δεν είχε κανένα νόημα...ήταν πια δυο η ώρα το μεσημέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου