Without a map, or road sign.
Don't leave me here, my guiding light…"
Αααχ το'πα εγω οτι αρχισε η μελαγχολια...ακουγα λιγη μουσικη να ξεχαστω και η πιο αγαπημενη μου φωνη ξεκινησε να με εκδικειται με αναμνησεις...χαζομαρες ομως...στην πραγματικοτητα δεν μπορει να με αγγιζει τιποτα απο αυτα γιατι απλουστατα δε με αφησε κανεις,ετσι δεν ειναι???Στην πραγματικοτητα ποτε μου δεν ειχα κανεναν για να με αφησει(ενταξει,αυτο ισως ειναι ακομη χειροτερο...)παντως ειμαι χαμενη και αυτο ειναι αληθεια...Χαμενη απο την αποψη οτι δεν ξερω προς τα που να προσανατολιστω,κι αυτο αναφορικα με οτιδηποτε...Αυτο το "never-ending why" που δεν γνωριζω που παω,τι κανω,τι ζηταω γενικοτερα...με εκνευριζει λιγο...Τι ειναι χειροτερο απο ενα ατομο διχως συγκεκρμενους στοχους?Τελειωσα λοιπον και τωρα τι???Θελω πολλα και ταυτοχρονως δεν θελω τιποτα...θελω απλα την ησυχια μου αλλα οταν η ησυχια μπλεκεται με την απομονωση και τη μοναξια γινεται κι εκεινη απειλητικη...
"Time will help you through
But it doesn't have the time
To give you all the answers to the never-ending why…”
Και υστερα...υπαρχει και ο χρονος...Ποσο θα ηθελα να ανακαλυψω αν ο χρονος ειναι τελικα ευλογια η καταρα...!Στα αρχαια ακομη χρονια ηταν "Πανδαματωρ χρονος"-ο χρονος που τα γιατρευει ολα...και απο την αλλη τωρα βλεπω οτι υπαρχει και ο χρονος που δεν ειναι αρκετος για να ζησεις οσα θελεις και ονειρευεσαι και την ιδια στιγμη ειναι απλετος...απλετος για να ξυνει πληγες και να τις ανοιγει ξανα,σα να ηταν η πρωτη φορα...Βασανιστικος ο χρονος οταν δεν υπαρχει ζωη...οταν δεν υπαρχει παρον...τοτε ο χρονος καλυπτει το κενο και σου ξεσκιζει τη σαρκα,σε πληγωνει θανασιμα και καθε φορα που ηρεμεις ξαναχτυπα...αυτος παντα ανελεητος,καταστροφικος και οσο κι αν τρεχεις δεν μπορεις να κρυφτεις απο την αληθεια του...Ο χρονος φταιει που εγω γυριζω πισω και μετανιωνω για πραγματα που δεν εκανα-ετη φωτος μακρια απο το σημερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου