...καθώς το στήθος του κοριτσιού ευτυχισμένου που δε μπορεί να χωρέσει την ευτυχία του...

Είναι κάποιες στιγμές που δεν χωρούν σε λέξεις
Είναι απλά υπέροχες...απερίγραπτα υπέροχες
Και σου αφήνουν μια αίσθηση μετά...
Σαν να γύρισες μόλις από ένα ταξίδι στον παράδεισο
Κάπως έτσι είμαι κι εγώ τώρα
Με τα φτερά δυνατά και μεγάλα
Δεν μπορώ να πατήσω στη γη
Ξέρω «δεν έγινε και τίποτα»
Αλλά αυτό το «τίποτα» για μένα ήταν υπέρβαση
Είπα θ’ αναθαρρήσω και τα κατάφερα
Ξεπέρασα τα όρια που είχα θέσει
Έσπασα για μια φορά το τείχος που με περιόριζε
Του χαμογέλασα, Του μίλησα, Του έδειξα
Μπόρεσα επιτέλους να αγνοήσω τις φωνές στο κεφάλι μου
Ή μάλλον τόσο αποφασισμένη ήμουν
Που οι φωνές δεν πρόλαβαν καν να ακουστούν,
ή δεν τις πρόσεξα...δεν ασχολήθηκα
Χρειαζόμουν προφανώς αυτό το ταρακούνημα
Για να καταλάβω πόσο μετρημένες ήταν οι ευκαιρίες μου
Έκανα μια προσπάθεια και είμαι απόλυτα ευτυχισμένη
Κι ας ήταν μόνο για τρεις ώρες...
Κι ας μην κρίθηκε το αποτέλεσμα...
Κι ας έχω ακόμη χέρια αδειανά...
Είμαι καλά...μετά απο καιρό
Πιο καλά απ’ όσο θα τολμούσα να προσδοκώ
λίγες ώρες πριν απλά ήλπιζα
τώρα δε παύω να χαμογελώ στην πρόσφατη ανάμνηση
Πόσο λίγα θέλει τελικά ο άνθρωπος για να φωτίσει το βλέμμα του
και να ζωγραφιστεί με μελάνι ανεξίτηλο το χαμόγελο στα χείλη του!!!
Παύω να αναλύω
Παύω να φιλοσοφώ
Σε λίγες στιγμές μέσα έγινα πλήρης
Μόνο αυτό έχει σημασία τώρα
Κι όσο κρατήσει... :)