Κατα-δικασμένη...

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν όχι και πολλά χρόνια γεννήθηκε ένα κοριτσάκι
Δεν ήταν διαφορετικό απ’όλα τ’άλλα κοριτσάκια...
Δεν ήταν ξεχωριστό...Απλά χαριτωμένο
Το βράδυ της πρώτης μέρας της ζωής του, ήρθαν πάνω από την κούνια του τρεις μοίρες...όπως γίνεται σε όλα τα παραμύθια...όπως πάνε σε όλα τα παιδάκια...
Οι τρεις αυτές μοίρες δεν ήταν οι γνωστές μυθικές υπάρξεις, όχι...
Η πρώτη ονομαζόταν Επιτυχία,
Η δεύτερη Δύναμη,
και η τρίτη Αγάπη...
Και οι τρεις αυτές πλησίασαν το μωρό και το προίκισαν με ιδιότητες
Η Επιτυχία το αγάπησε αμέσως και έτσι όρισε τη μοίρα του παιδιού έτσι ώστε να πετυχαίνει σε ότι και αν κάνει...
Η Δύναμη το προίκισε κι αυτή ώστε να αντέχει την επιτυχία, αλλά και την απόρριψη, τη μοναξιά, την κακία των άλλων ή τα φαντάσματα του ιδίου της του εαυτού...εκείνη ήξερε...
Η Αγάπη τέλος δεν μπόρεσε παρά να διαθέσει απλόχερα στοργή, φιλία, συμπαράσταση σε όλα...ώστε το κοριτσάκι να περιτριγυρίζεται από άτομα που το αγαπούν...και βέβαια το έκανε κι αυτό να αγαπάει...πολύ...κι όλο να δίνει, να δίνει, να δίνει αγάπη...κρυφά ή φανερά
Κι όμως είχε ξεχάσει ένα πράγμα...

Το κοριτσάκι μεγάλωνε και είχε πράγματι όσα θα μπορούσε κανείς να ζητήσει...
Μια υπέροχη οικογένεια
Μοναδικές φίλες που ήταν πάντα κοντά του
Επιτυχίες σε όλους τους τομείς...ή σχεδόν όλους...
Με ότι καταπιανόταν ξεχώριζε, επειδή είχε πείσμα και θέληση
Είχε τους πάντες με το μέρος του γιατί ήταν καλόψυχο και ήξερε να προσφέρει αγάπη
Έφτιαχνε παραμύθια για τους άλλους και σκόρπιζε χαμόγελα...
πρόσφερε χαρά στους γύρω του και υπερηφάνεια στους γονείς
Που και που απομονωνόταν για να σκεφτεί, να ονειρευτεί, να ξεφύγει
Ήταν καλή αλλά μοναχική...της άρεσε να ταξιδεύει στο αλλού

Το κοριτσάκι μεγάλωσε κι έγινε μια ντροπαλή φοβισμένη κοπέλα
Ακόμα είχε για μεγάλο της όπλο το χαμόγελο, αλλά αυτό σπάνιζε
Αν και τα είχε όλα αισθανόταν μέσα της μια μεγάλη μαύρη τρύπα
Ένιωθε ένα κενό, ξέχναγε να είναι ευγνώμων για όσα είχε γιατί...κάτι έλειπε...
Κάτι βασικό...

Κάποια μέρα συνάντησε ένα ζευγάρι μάτια και ο κόσμος της φώτισε
Κάτι την τραβούσε να χαμογελά συνεχώς, να χαίρεται που υπάρχει,
να ακούει με τις ώρες τους χτύπους της καρδιάς της,
να βοηθά τους άλλους με όρεξη...κι όλα αυτά τα έκανε γελώντας
Μέσα σε λίγες μέρες μετατράπηκε στον ήλιο τον ίδιο και σκόρπιζε φως
Έγινε άλλος άνθρωπος, ζωντάνεψε πάλι...
για ένα ζευγάρι μάτια...

Μέχρι που ήρθε μια μέρα κι αυτά τα μάτια χάθηκαν από μπροστά της
Πάλευε με τον εαυτό της μέρες και νύχτες για να ξεχάσει
Δεν μπορεί, αυτή, που είχε προικιστεί με τόση δύναμη...έπρεπε να ξεχάσει
Μα δεν της έκανε τίποτα η δύναμη...σταμάτησε να τη νοιάζει και η επιτυχία
Ζούσε κι ανέπνεε χωρίς να τη νοιάζει τίποτα πια...τίποτα δεν είχε σημασία...
όλα ανούσια, όλα άσκοπα, όλα ήταν ένα μεγάλο τίποτα...
Ήταν αχάριστη και το ήξερε, αλλά θα έδινε τα πάντα να φέρει πίσω εκείνο το χαμόγελο στα χείλη της...το ρίγος σε όλο της το κορμί, το φτερούγισμα στο στομάχι, το γλυκό μούδιασμα στο μυαλό...
κάθε φορά όμως που αυτό επέστρεφε δεν έμενε παρά ελάχιστο
έφευγε ξανά αφήνοντας όλο και μεγαλύτερο κενό,
ανοίγοντας όλο και βαθύτερες πληγές
και όλα τ’άλλα απλά δεν είχαν σημασία...

Κάποια βράδια η κοπέλα λύγιζε
Μισούσε τον εαυτό της
Έψαχνε τι φταίει
Καταλόγιζε τις ευθύνες στην ίδια
Που να ξέρε ότι η τρίτη μοίρα, η Αγάπη, είχε ξεχάσει να της χαρίσει το πιο σημαντικό ίσως δώρο... τον έρωτα???
και ίσως...ίσως η κοπέλα δεν θα τον μάθαινε ποτέ...
κι ακόμα κι αν τον πλησίαζε δεν θα τον ζούσε πότε...
δεν θα έφτανε τόσο κοντά του ώστε να πάρει την αιώνια λάμψη του
δεν θα τον άγγιζε
μόνο θα τον μύριζε...σαν ένα λουλούδι που δεν το βλέπουμε, απλά το φανταζόμαστε με μοναδικό οδηγό το άρωμα του, που τυχαία μετέφερε σε μας ο άνεμος...

Μα η κοπέλα δεν το έμαθε
Συνέχισε να ελπίζει και να κάνει όνειρα
Να χαίρεται μια στο τόσο και μετά να βυθίζεται ξανά στο σκοτάδι
Μέχρι την επόμενη χαρά και την επόμενη λύπη...
Ένας κύκλος η ζωή της κι αυτή περίμενε το ξεχωριστό...
Περίμενε το υπέρλαμπρο
Περίμενε
για ένα ζευγάρι μάτια
Και περιμένει.........
Ακόμα