Γιγαντώνω το κενό μου περίτεχνα

Όταν θέλω να φωνάξω είναι που σώνεται η φωνή
Κλείνει ο λαιμός μου και δεν βγαίνουν οι λέξεις
Και ύστερα απαιτώ να καταλάβουν οι άλλοι αυτά που λέω
Μα πώς???
Πόσο πολύ με μισώ
Αχ και να ξερες...
Είναι από τις λίγες φορές που έχω τόσο ανάγκη να κλάψω
Μα δε βγαίνουν τα δάκρυα
Ήμουν έτοιμη πριν λίγο
Εκεί πάνω που έφυγες
Και που είπα στον εαυτό μου πως δεν θα ξανάρθω...
Πάνω εκεί που ευχήθηκα να με πνίξει το σκοτάδι
Να γίνω μια νύχτα βαθιά..
να κρυφτώ σε μα ψευδαίσθηση ασφάλειας
ή πυκνής πυκνής ομίχλης
Έτσι, για να μη χρειαστεί να σε αρνηθώ
Και για να μην παραδεχτώ την αδυναμία μου
Μα ούτε αυτό δεν κατάφερα
κράτησα μέσα μου κάθε σταγόνα αρμυρή
και σαν να έκανε το φορτίο μου ακόμα πιο βαρύ απ'οτι ήδη ήταν
Με σιχαίνομαι, μα δεν αλλάζω
Λαθεμένες κινήσεις επαναλαμβάνω
Και δεν μπορώ να επιρρίπτω αιώνια αλλού τις ευθύνες
Ειδικά τώρα
Πρέπει να το παραδεχτώ
Κι ακούγεται τόσο άσχημο
Πιο άσχημο και αβάσταχτο απο πότε
Το χέρι μου σε μηδαμινή απόσταση
Κι όμως δεν τόλμησε να σε αγγίξει
Σ’αρνήθηκα και δυο και τρεις φορές
Κι ας σε ήθελα τόσο
Κανείς δεν μπορεί να με πιστέψει
Ούτε καν εγώ η ίδια...
Μα σε ήθελα
σε θέλω
κι αν δεν το πολεμήσω τώρα ίσως συνεχίσω να σε θέλω
Ναι, να πολεμήσω το συναίσθημα
δεν μου περνάει καν απο το μυαλό να το υπερασπιστώ
δεν έχω το σθένος
μου λείπει το πολύτιμο θάρρος
κι όσο κι αν λεω οτι θα το αποκτήσω κάποτε
ακόμα έτσι-όπως πρώτα-μένω...
Τι να πω τώρα?
Τι λόγια να βρω να ταιριάξω για να δικαιολογηθώ?
Στέρεψαν οι λέξεις, τα άλλοθι και οι αφορμές
Είμαι εγώ γυμνή μπροστά στην αλήθεια μου
Και πόσο τη φοβάμαι αυτή την αλήθεια!
Όταν είπα πως με μισώ πραγματικά το πίστευα
Μα τώρα όσο περνά η ώρα καταλαβαίνω
Δεν είναι μίσος μονάχα
Είναι αποστροφή απόλυτη
Είχα καιρό να αισθανθώ έτσι
Θέλω να πάρω οτιδήποτε αιχμηρό
Και να το καρφώσω στην καρδιά μου
Τι να την κάνω όταν δεν μπορώ να ελέγξω τους χτύπους της?
Δεν θέλω να αντικρύσω καθρέφτη ποτέ ξανά
Δεν θέλω να ξανασκεφτώ
Να ονειρευτώ
Ή να γράψω...
Δεν μου αξίζει
Δεν τολμώ
Δεν έχω δικαίωμα να ελπίζω να ανοίξει η πόρτα που ώρες τώρα σφραγίζω
Πέταξα το κλειδί
Ας μην αντικρύσω λοιπόν τον έξω κόσμο
Είναι το τίμημα που οφείλω να πληρώσω
Και πονάει πιο πολύ απο οτιδήποτε άλλο
Μα δεν είναι αρκετή η τιμωρία αυτή
Είναι λίγη...ελάχιστη
Ένα τίποτα όλα μου
Δικό μου κενό που γιγαντώνω περίτεχνα
κι οτι πάει να το γεμίσει σκοτώνω...

Ήρθα... ... ... Είδα... ... ... Ένιωσα... ... ... Έφυγες... ... ... Έφυγα... ... ...