..ας μην τα ζήταγα ποτέ (εκείνα που δεν θα αποκτήσω)..

Απο ανάγκη ανάγκες γεννώ..
Και δεν ξεχνώ να χαρίσω απλόχερα στον εαυτό μου
μια ακόμη ψευδαίσθηση.. μια ακόμη απάτη
Παίρνω βαθιές ανάσες.. κοφτές
Είναι κρίσεις πανικού αυτές ή κρίσης τρέλας..?
Πνίγομαι..
σα να σώθηκε ο αέρας..
σα να με ρίξανε σε ωκεανό άπατο..
Φοβάμαι..
σα να τρύπησαν τ’ αυτιά μου απο τις σειρήνες του κινδύνου..
σα να με απειλεί η απειλή που απεγνωσμένα τώρα ζητάω..
Δοκιμάζω μόνη τα όριά μου.. μέχρι πόσο?
Επιλογές.. εκούσιες κινήσεις..
προς τι ο φόβος λοιπόν?
προς τι ο πανικός?

«Δειλή.. δειλή!! Για να μην βλέπεις το κενό πλάθεις ανάγκες
Και τώρα οι ανάγκες σε τραβούν κοντά τους..
κι απ’ αυτές δεν ξεφεύγεις εύκολα.. δεν ξεφεύγεις καθόλου..»

Το παραδέχομαι..
Έφτιαξα μια παγίδα και έπεσα μέσα της
μόνο και μόνο για να πω πως κάπου βρέθηκα
να πω πως άλλαξα παραστάσεις..
Τώρα θέλω όσο τίποτα στον κόσμο
όλα εκείνα που έπεισα τον εαυτό μου να θελήσει
Δεν μπορώ να παραπονεθώ, πέτυχα το σκοπό μου..
Μα οι ανάσες ακόμα κοφτές..
Και ο φόβος ακόμα μεγάλος..
Φυσικά δεν έπρεπε..
Τα θέλω μας δεν πρέπει να τα δημιουργούμε εξαναγκαστικά
γιατί μετά είναι αδάμαστα..
Με τα «θέλω» δεν παίζουμε εαυτέ, με ακούς??
Καίνε σαν υπόσχεση..
Τρώνε σαν αβεβαιότητα..
Πονούν σαν καταδίκη..

___________________________Ασφυκτιώ,σου φωνάζω.. θέλω.. χρειάζομαι. . . .