Εικόνες

Εικόνες πολλές. παντού. Με μολύνουν. με γδέρνουν. μου ματώνουν το δέρμα. Και πιο πολύ, μου ματώνουν το μέσα. Θυμάσαι τις στιγμές που ότι χτίζουμε γκρεμίζεται? Είναι στιγμές σαν τώρα.. έρχονται ξαφνικά απο το πουθενά. Και ύστερα θέλω να φύγεις. Και μετά να γυρίσεις και να κλάψουμε μαζί για την φυγή σου. Τέτοιες στιγμές τις αισθάνομαι τόσο καταστροφικές και σκληρές και επώδυνες που μου έρχεται να πέσω στο πάτωμα και να βγάζω ουρλιαχτά μονάχα. Δεν θέλω να σου μιλάω. δεν θέλω να σε ακούω. δεν θέλω να σκέφτομαι αυτά που μου λες. Εσύ μου τα βάζεις στο κεφάλι. κατα λάθος μάλλον. Μα εγώ κολλάω εκεί και είναι μερικά πράγματα που δεν παραγράφονται με τον καιρό. Απλά μαζεύονται και δυναμώνουν. Και τι θα γίνω εγώ αμα πληθύνουν κι άλλο? Δεν ξέρω μέχρι που μπορεί να φτάσει. Αλλά όσο γεμίζει τόσο πονάει. Και είναι ο πόνος αυτός που δεν φεύγει. Δηλητήριο. κι όλα είναι πικρά και μαύρα. Δεν το ήθελα έτσι αλλά έγινε και δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου. οπότε βλέπω σκοτάδι. Δεν θέλω να σου μιλήσω ακόμα. Θα κάτσω να τα σκεφτώ κι άλλο. όσο μπορώ. όσο αντέχεται. Μέχρι να μελανιάσει αυτό το κομμάτι μέσα στο στήθος μου που πονάει. Μπορεί να είναι ο σκοπός του αυτός, να πονέσει πολύ πολύ και μετά να μουδιάσει. Όταν επιτέλους μουδιάσει όλα θα είναι καλά. Δεν θέλω να σε ακούω και να μπήγω τα νύχια μου όσο βαθιά μπορώ στη σάρκα για να γλιτώσω τον πόνο απο εκείνο το καταραμένο κομμάτι. Τουλάχιστον μείνε και πες κι άλλα. να το σπάσουμε εντελώς. να γίνει αέρας η ύλη και να μην νιώθει κανείς μας. Μονάχα άκουσε αυτό: πάψε να παλεύεις με το χθες μου γιατί δεν μου αρέσει να κάνω κι εγώ το ίδιο με το δικό σου. Ήταν μια τρέλα το τωρινό. απρόσμενη. Μην το τραβάμε καλύτερα γιατί με φοβάμαι. Μην ρωτήσεις διευκρίνηση, απλά αυτό, με φοβάμαι όταν δεν ελέγχω τις σκέψεις μου. Σε αγαπάω. μόνο που τις στιγμές που αισθάνομαι έτσι δεν είσαι εκεί. και δεν είσαι εσύ. Επίσης κατάλαβα και κάτι άλλο. Αγαπώ να μισώ τα λόγια σου και να τα πλάθω γεμάτα αγκάθια. Μπορεί να είναι μια ανάγκη μου κι αυτή.. δεν ξέρω. Κατηγόρησέ με για όσα θες. για χιλιάδες πράγματα. για όλη μου τη ζωή. Αλλά μην μου το πεις. Μην το πεις αυτό το βράδυ.
Πάω να ξεπλύνω το μαύρο μου. Για χάρη των οχτώ δεν θα πνιγώ πάλι μέσα του. Τέλος κατάθεσης. Ας μην πούμε άλλες κουβέντες σήμερα. Τα υπόλοιπα θα τα λύσουμε μετά το ξημέρωμα.

Όταν γράφω για σένα χωρίς εσένα

Δεν είσαι εσύ. Εγώ είμαι. Εγώ γεννήθηκα εγωίστρια-ίσως η μεγαλύτερη που υπάρχει. Και επειδή σε ήθελα εδώ κι εσύ δεν είσαι, σκοτεινιάζω και τρελαίνομαι και διπλώνομαι και πονάω. Σου έχω πει για τα ψυχοσωματικά. Ζαλάδα και τρέμουλο και στομαχόπονος και το κεφάλι μου και πάλι τρέμουλο και πάλι το κεφάλι μου και πονάει και φουντώνω και σκάω. "Είναι η περίληψη των σιωπών μου που εκρήγνυνται και φέγγω ολόκληρη όταν λυπάμαι". Μου έρχονται στο μυαλό σκόρπιοι στίχοι μόνο. Ή και ποιήματα ολόκληρα. Αλλά τίποτ' άλλο.Τα υπόλοιπα είναι θολούρα. Αυτό είναι που σου λέω οτι φοβάμαι. Φοβάμαι που είμαι τόσο ηλίθια. Που σε έχω δίπλα μου και κοιτάω απέναντι και μετά που δεν σ' έχω κλαίω γιατί τελικά σε είχα τόση ανάγκη δίπλα μου. Τελικά. Εκ των υστέρων. Έτσι παίρνω χαμπάρι εγώ. Πολύ  πολύ αργότερα. Όταν δεν έχει πια σημασία. Και μετά βρίσκω ένα χαρτί και γράφω ότι να 'ναι. Με μισώ που είμαι έτσι. Που έχω μάθει να γίνεται το δικό μου πάντα και αν δεν γίνει τρελαίνομαι. Τρελαίνομαι γαμώτο. Ρευστοποιούμαι. Δεν είμαι εγώ. Διπλώνομαι. Παρανοώ.
Ξέρεις μετανιώνω για τη στάση μου απέναντί σου και προς όλους.. ώρες ώρες είμαι απαίσια. Κι όλα αυτά για να με σιχαθώ ακόμα πιο πολύ. Τι ακούς κι εσύ πάλι..? Εσύ, που μου λες να μην μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Και να μην με μισώ. Κι εγώ τα κάνω όλα αυτά. Και δεν μπορώ να μην τα κάνω κι ούτε ξέρω γιατί. Τα λόγια μου δεν βγάζουν νόημα. Τα γράμματά μου είναι σχήματα αταίριαστα κι ακατανόητα. Θέλω αγκαλιά. Θέλω να κοιμηθώ. Θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Θέλω να με συγχωρέσεις. Και να με συγχωρέσω κι εγώ. Θέλω να έρθεις και να γίνουμε αυτό που ονειρεύτηκα. Θέλω να πάψω να θέλω διάφορα. Σ' αγαπάω. Δεν φαίνεται, μα σε αγαπάω ψυχή μου. Κι αισθάνομαι απαίσια που δεν απαντάω στα μηνύματά σου και που δεν μοιάζω να είμαι εκεί και που φαίνεται πως δεν νοιάζομαι ούτε λίγο. Τα διαβάζω τα μηνύματα. Πάλι και πάλι. Μα βιάζομαι τώρα. Πρέπει να γράψω γρήγορα. Όσο προλαβαίνω και τα κρατάω μέσα μου. Πρέπει να το κάνω, το ξέρεις. Τρέμω λιγάκι, αλλά ευχαριστώ το Θεό που μπορώ και γράφω για να γίνω και πάλι κανονική ύστερα. Για να σε πάρω τηλέφωνο και να είναι όλα καλά και να κοιμηθώ με χαμόγελο, όπως ήθελες. Σου είπα οτι με μίσησα σήμερα? Σου είπα οτι ακόμα με μισώ? Και ,πάνω απ' όλα, σου είπα οτι σε αγαπάω? Σε αγαπάω και σε έχω ανάγκη. Κάνε ένα μαγικό και γύρνα το χρόνο. Μια ώρα πίσω. Μια ώρα μονάχα. Σε κράταγα τότε. Γύρισε τον, σε παρακαλώ. Γύρνα τον. Σε ικετεύω. Με μισώ που δεν μπορώ να το κάνω εγώ.. Και τώρα το παίζω συναισθηματική.. βλακείες.. τίποτα δεν είμαι. Μια αναίσθητη που εκτιμά εκ των υστέρων τις στιγμές.
Τελειώνω. Δεν ξέρω τι νόημα είχε αυτό. Είμαι πάντως πιο ήρεμη. Είμαι πάλι καλά, όπως πρώτα κι όπως πάντα. Ήταν σύντομο.. είδες? Απλά όταν έρχεται θέλω να το περνάω μονάχα με μια κόλλα χαρτί. Ή και δυο. Να η περιέργειά μου.
Αν δεν σε είχα δεν ξέρω τι θα έκανα. Σε αγαπάω όσο τίποτα. Πιο πολύ απ' οτιδήποτε, σου λέω.
Αγκαλιά μεγάλη. Τεράστια.

Το τρέμουλο υποχωρεί. Πέρασε. :)

Ώρες που βλέπω κι ακούω και είμαι..κενό

Είναι φορές που τόσο γεμίζω απο κενό που αλήθεια φοβάμαι.. Σε ακούω και είμαι μακριά. Εσύ είσαι εδώ κι εγώ μακριά.. να φεύγω και να μην ξέρω γιατί.. Με μισώ τότε. Μα ξημερώνουν μέρες που υπάρχει μόνο σκοτάδι μέσα και γύρω μου και δεν ξέρω καν αν θέλω να το αρνηθώ ή αν πρέπει να το υποστώ για λίγο ώστε να φύγει μια και καλή ύστερα.. Θέλω άραγε να φύγει ή είναι ένα μόνιμο αναγκαίο κακό για να κρατιέμαι..? Ξέρω πως κι εσύ το φοβάσαι το κενό.. στα μάτια μου.. στο μέσα μου.. γενικά το κενό μου. Και οι δυο το φοβόμαστε λοιπόν. Το τρέμουμε. Γιατί είναι κενό. Είναι λευκό. Και έρχεται χωρίς αιτία και μένει και μας χωρίζει σε αποστάσεις που για κάμποσο δεν καλύπτονται..

Και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει. .

Και γυρίζει και σπάει και γυρίζει.. πονάει.. πονάει γαμώτο.. και όχι δεν φταις εσύ. Λες στον εαυτό σου δεν φταις κι ας πονάει. Δεν είσαι εσύ. Κανείς δεν είναι. Τίποτα δεν είναι. Δεν είναι ο εγωισμός και δεν φταις. Κι άμα φταις? Όχι.. όχι εσύ.. όχι. Κι αν φταις το κουκουλώνεις. Το αρνείσαι. Πονάς και σου αρέσει. Μάλλον σου αρέσει που όλα γυρνάνε και ούτε πρόλαβες να γεμίσεις το ποτήρι αλκοόλ. Δεν χρειάζεσαι. Τρελαίνεσαι μόνη. Και μετά ψυχοσωματικά. Και μετά ζαλάδα. Και μετά οι τοίχοι πάνω σου σαν παραισθήσεις. Και ζητάς απεγνωσμένα το σπίτι. Και το φτάνεις. Μα ούτε μέσα στο δικό σου δωμάτιο είσαι εσύ. Τα βλέπεις όλα απο μακριά κι όλα ματώνουν. Και το κενό. Και η σιωπή. Και τι κέρδισες πάλι που έκανες πως δεν κοιτάς? Αφού κοιτούσες.. Κι όχι δεν σε ένοιαζε, μα σε ένοιαζε γιατί στο τέλος εσύ ανόητη μιλάς στο άδειο σπίτι. Εσύ πίνεις και γράφεις. Εσύ δείλιασες μα έπεσες ύστερα και τώρα πάλι στα ίδια να παρακαλάς για να μην ρίξεις τον εγωισμό μα δεν θα γίνει τώρα. Πέσε κοιμήσου και αύριο πάλι θα συνεχίσεις. Να αγνοείς. και να παρακαλάς. και να προσποιείσαι τη σκληρή ενώ δεν είσαι. Και πονάει η απόλυτη στάση σου. Πιο πολύ απο καθετι πονάει εσένα. Και μετά εκείνον. Κι εκείνος πάλι σε πονά. Και οι δυο με ανόητες κινήσεις καταστρέφεστε και ύστερα σα να μην συμβαίνει τίποτα γελάτε και ξεχνάτε.. μα δεν ξεχνάτε. Απλό θέατρο. Για εκείνον εύκολο. Για σένα όχι. Ίσως και για εσένα εύκολο ενώ για εκείνον όχι. Μπορεί σε λίγο να μάθεις. Τελικά το κεφάλι δεν σπάει ποτέ. απλά κουρελιάζεται το μέσα. Περνάει όμως. Θα δεις, θα περάσει προτού διαλυθείς.. Όχι μικρή.. Δεν θα έρθει σήμερα. Έχει κι αυτός εγωισμό. Πάνω σε τι βάσεις τα έστησες όλα τελικά, ανόητη? Κανείς δεν θα κερδίσει ακούς? Είσαι χάλια.

Και τελικά τίποτα δεν με πειράζει..

Τέσσερα φιλιά.. πάλι όπως τότε. σταυρωτά
Πέρασε ένας χρόνος και κάτι παραπάνω
το φιλικό έγινε τυπικό και φιλικό ξανά..
και ύστερα τίποτα. ξένοι.
Δεν ήταν απρόσμενη έκπληξη
για την ακρίβεια καθόλου έκπληξη..
Έπρεπε να το περιμένω.. είχα τα όνειρα.. βδομάδες τώρα
απλά η εμφάνιση έμοιαζε με το τελευταίο κομμάτι του παζλ
Λύθηκε κι αυτό το μυστήριο. των ονείρων
πάντα, κάθε φορά έχουν προηγηθεί όνειρα
κι αυτός ο παλιός, χαμένος, σχεδόν ξεχασμένος
απο το πουθενά θα έρθει.. να αποδείξει πως δεν ξεχάστηκε.
Κι όμως ξεχάστηκε....
Ύστερα ήρθαν οι λέξεις, γενικές κι αόριστες
στροβιλίζονταν σε έναν αέρα παράλογα οικείο
και ρώτησα πως πάει η ζωή του
και είπε καλά.. είπε για το παρόν του.. και είπε θα φύγει μακριά.. πολύ
μα κατάλαβα πια πως δεν με ένοιαζε. όλα ήταν απόλυτα φυσιολογικά
όπως πάντα θα έπρεπε να είναι. εξαρχής. πριν αρχίσω να φαντάζομαι
Μέχρι και οι σωματικές αντιδράσεις ήταν ελάχιστες
μόνο μια παράνοια σχετική με κυρίευσε, αλλά για λίγο
Μετά πήγα εκεί που πρέπει να είμαι. στην αγκαλιά Του.. και κρύφτηκα μέσα της..
πιάστηκα απο την αγάπη μου.. βούτηξα στην αλήθεια μου..
Όλα υπέροχα ξανά. στο μοναδικό μου παρόν
Η ζωή μου τώρα είναι γερά στερεωμένη στο έδαφος
κι έμαθα να λατρεύω πραγματικότητες
Μια και μοναδική πραγματικότητα, για την ακρίβεια
που κανείς δεν την κουνά και κανείς δεν την κλέβει
Πραγματικότητα υπέροχη και αναφαίρετη
κι όσο δεν παίρνει λατρεμένη. .

Keep your heart close to the ground

Και το βράδυ που τόσο περίμενα ήρθε.... Μουσική.. Γράψιμο.. και τίποτ’ άλλο
Σκέψεις να γίνονται λέξεις και το μυαλό να ξεκουράζεται- ή μήπως να αποτρελαίνεται..?-
Και αναρωτιέμαι λοιπόν.. είναι αυτό το βράδυ καλύτερο απ’ όλα τα προηγούμενα? Τα κοινά μας βράδια..? τα γεμάτα..? Όχι δεν είναι καλύτερο.. κι όχι δεν το προτιμώ..
Και έχω νεύρα μαζί σου τώρα, μα παράλληλα εύχομαι μέσα μου να έρθεις και να εμφανιστείς μπροστά μου
Δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το κάνεις, απλά στο δικό μου το μυαλό όλα γίνονται κι έτσι κάνω σκέψεις και εικάζω και περιμένω.. όλο σε περιμένω κι ας μην μπορώ ποτέ να σε προβλέψω τελικά.. δεν σε έχω ακόμα μάθει και ίσως αργεί πολύ η μέρα που θα το κάνω.. ίσως φταίει που είσαι έτσι ακανόνιστος δίχως σχήμα ή μορφή μόνιμη.. Αλλάζεις.. μεταβάλλεσαι.. γίνεσαι και πας.. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά που βρίσκεσαι τώρα.. σε έχασα.. συνηθίζω να σε χάνω τελευταία.. Πίστεψε με, όσες μέρες κι αν ξοδεύω ψάχνοντας σημάδια σου, δεν μπορώ να σε βρω.. Ειδικά τώρα.. τώρα δεν έχει καν νόημα να αναλύω.. αδυνατώ να καταλάβω.. τέλος. Αν θες να με διαφωτίσεις κάνε το, αλλιώς άσε με στα σκοτάδια μου. Και αργά ή γρήγορα θα φύγει και η ομίχλη.... Αυτό που θέλω να σου πω.. αυτά.. τα πολλά.. βασικά πνίγομαι. Θέλω άπειρα πράγματα να πω αλλά μέχρι να καταφέρω να το κάνω θα έχουν πια ξεχαστεί.. Δεν τα μπορώ εγώ τα ετεροχρονισμένα.. αν δεν μάθεις τώρα, δεν θα μάθεις ποτέ.. Λοιπόν πειράχτηκα.. γιατί ξέρεις οτι πήραν όλα μια απόχρωση γκρίζα και οτι οι τελευταίες μέρες μου έπεσαν βαριές και οτι δεν την αντέχω την απουσία σου ούτε λίγο.. μα αποφάσισες να τραβηχτείς πίσω, ώστε να μην σε φτάνω.. και να μου μιλάς με τρόπο που με κάνει να αισθάνομαι οτι σου έγινα φορτική.. Θα πάψω να σε κυνηγάω έτσι.. κάθε στιγμή και κάθε λεπτό.. Θα πάψω να δίνω αφορμές για να μαυρίζω ύστερα.. Θα κάνω κι εγώ ένα βήμα πίσω να μην με φτάνεις για λίγο. Κι αν θες να με φτάσεις ας προχωρήσεις.. Εσύ. Απο μόνος σου. Χωρίς να σε αναγκάζω εγώ να το κάνεις.. αλλά επειδή το θες.. Η επόμενη κίνηση είναι δική σου.. έκανα πολλές μαζεμένες οπότε σειρά σου....

Δεν λέω τίποτα, μα νιώθω..

Χίλιες φορές ψιθύρισες πως μ’ αγαπάς
Κι άλλες τόσες πως με νοιάζεσαι. Και ύστερα με λατρεύεις.
Και είμαι όλη σου η ζωή εγώ. Τα πάντα
Κι εγώ σε κοίταζα, σε κοίταζα χωρίς να μπορώ να αρθρώσω κουβέντα
Όλα σου τα πίστευα και μάλιστα νόμιζα για μια στιγμή πως κλαις
γιατί έβλεπα μια σταγόνα στο σημείο εκείνο που βγαίνουν τα δάκρυα
και γέμιζα τύψεις η ανόητη που οι δικές μου λέξεις στροβιλίζονταν ανύπαρκτες
που οι δικοί μου όρκοι δεν έβγαιναν, όχι γιατί δεν υπάρχουν
μα γιατί αυτά που νιώθω εγώ δεν μπορώ να τα χωρέσω σε λέξεις ακόμα
κι αν σου φαίνεται λίγο αυτό, καταλαβαίνω
μα δεν είναι λίγο κι ούτε μπορείς να ξέρεις πόσο πολύ είναι
δεν σε αφήνω να μάθεις γαμώτο, αυτό είναι το θέμα

Δεν μεσολάβησε πολύς χρόνος και είπες πως καλύτερα να φεύγεις
Ήμουν σίγουρη πως θα το πεις
Είναι το επόμενο βήμα κάθε φορά που σωπαίνεις
Είδες? Αρχίζω σιγά σιγά να σε μαθαίνω κι εγώ
Μόνος σου είπες πως δεν ξέρω τίποτα εγώ απ’ όσα ξέρεις
Κι έτσι χρειάζομαι χάρτες.
Ενώ εγώ σου λέω τα πάντα εσύ μάλλον κρύβεις.
Δεν έχω ιδέα τι και που, μα κρύβεις..
Για άλλη μια φορά με ύψωσες τόσο και μετά με πέταξες κάτω
Ξαφνικά. Απότομα. Πάλι και πάλι τα ίδια. Πόσο πια?
Δεν αντέχω σου λέω ν’ αλλάζουν έτσι όλα.. δεν το αντέχω
Ξέρω, δε θες να με δεις να κλαίω
Γι’ αυτό περιμένω μέχρι να κλείσεις πίσω σου την πόρτα
Βασικά όχι, περιμένω λίγο ακόμα
Μέχρι να σε χάσω εντελώς απο τα μάτια μου
Και μετά κι άλλο λίγο, μήπως αλλάξεις γνώμη και γυρίσεις
Μα δεν το κάνεις και μετά ξεσπάω με λυγμούς και πολύ λίγα δάκρυα
Σου θυμώνω και θέλω να χτυπήσω τους τοίχους να σπάσουν
Δεν πρόλαβα να καταλάβω ποιος φταίει πάλι
Ποτέ δεν προλαβαίνω. Όλα εκ των υστέρων τα σκέφτομαι
Και τώρα σπάω το κεφάλι μου μα δεν βρίσκω τίποτα.. τίποτα
Δεν σε προλαβαίνω, το ξέρεις? Δεν μπορώ να το κάνω. Πάντα πρώτος θα φεύγεις.
Κι εγώ απο πίσω να σε βρίζω σε μηνύματα μήπως και γυρίσεις να με κοιτάξεις
Μήπως σε τσαντίσω και μου πεις τι σου έφταιξε και σήμερα και τρέχεις μακριά μου
«Δεν κατάλαβα» θα σου πω πάλι. Κι ελπίζω να με πιστέψεις. Πότε κατάλαβα?
Λες έχεις σοβαρά προβλήματα τώρα. Πολλά. Κι εγώ δεν έχω καμιά σχέση μ' αυτά.
Μα τότε γιατί έφυγες σαν κυνηγημένος γαμώτο? Γιατί έτσι?
Και δεν κοίταξες πίσω τελικά. Δεν γύρισες.
Μονάχα όταν σε κυνήγησα αποκρίθηκες στον γνωστό σκοπό σου τον αδιάφορο

Σαν τρενάκι του λούνα παρκ..

Για ποιο πάντα μου μιλάς όταν σε λίγα λεπτά μέσα με ισοπεδώνεις και με κάνεις να αμφιβάλλω ακόμα και για το φαινομενικά σίγουρο τώρα μου?
Για ποια αιωνιότητα ψιθυρίζεις όταν οι στιγμές κραυγάζουν πως κάθε χαμόγελο είναι προσωρινό?
Για ποια αγάπη και ποιο ενδιαφέρον?
Φοβάμαι, ακούς?
Δακρύζω, ακούς?
Μην παίζεις μαζί μου. Δεν σηκώνω πειράγματα πια.
Δεν αντέχω τα αστεία παιχνίδια. Με τρομάζουν. Βασικά όχι μόνο τρομάζουν. Με τρομοκρατούν.
Βγαίνουν λυγμοί και βουρκώνω
Τα μάτια μου τσούζουν και πονούν
Μα δεν μπορώ να κλάψω, η χαζή
Έμαθα στα γέλια και μου είναι δύσκολο
Το βλέπω πως σιγά σιγά θα επιστρέψω στα παλιά μου λημέρια
Δεν είναι απειλή ούτε προειδοποίηση
Απλά ζυγίζω την πραγματικότητα
Και βλέπω οτι η κατρακύλα που άρχισε δεν σταματά
Ίσως πρέπει να φτάσει στο τέρμα
μέχρι να μην μπορεί να κυλήσει πιο κάτω
να μην έχει πιο χαμηλά να πέσει. Να με ρίξει.
Γκρεμίζομαι λοιπόν. Η νέα θέαση του παρόντος
Κατηφόρα. Ξανά? Σου λέω φοβάμαι
Και τις φορές που μου αφήνεις το χέρι πανικοβάλλομαι
Μην το αφήνεις ούτε λεπτό.. δεν το βρίσκω αστείο.
Θα τρελαθώ στο τέλος.
Μια μέρα ή δυο αν δεν σε δω, νομίζω πως σε χάνω..
Έλα πριν βυθιστώ στην παράνοια. Για λίγο έστω. Έλα

Αφού το ξέρεις πως με δυο σου λέξεις θα γυρίσω πίσω στην ευτυχία μου
Χάρισε μου τις και ας μην πούμε τίποτ’ άλλο. Κάποιες φορές είναι καλύτερα έτσι..

"Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’αγκαλιάσεις.Πονάει εδώ.Κι εδώ.Κι εκεί.Μη!Κι εδώ.Κι εκεί.." ~Κ.Γώγου

Έπρεπε να το σκεφτείς καλά προτού με κάνεις να σε αγαπήσω
Γιατί μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει γυρισμός
Ότι κι αν γίνει να ξέρεις πως φταις
Αν ραγίσω, αν σπάσω, αν χαθώ, αν για οποιονδήποτε λόγο γυρίσω πίσω
Ειδικά αυτό το τελευταίο.. το πίσω
Δεν είναι οτι θέλω να σε κατηγορήσω
Μα είμαι ένα σώμα γεμάτο κρυφές πληγές.. πονάει παντού
Και τώρα βρήκα το φάρμακο για όλα αυτά. Αναλγητικό
Αν για οποιονδήποτε λόγο χάσω το φάρμακό μου
Αυτόματα θα σβήσω κι εγώ η ίδια
Δεν στο λέω ούτε για να αισθάνεσαι τύψεις ούτε για κάποιον άλλο λόγο
Νοιάζομαι για σένα και δεν θέλω τίποτα να σε πειράξει εσένα
Απλώς ήθελα να μάθεις.
Οτι κι αν γίνει μετά να είμαι ήσυχη οτι στο είχα πει εκ των προτέρων.
Οτι είχα εξηγηθεί. Αυτό μονάχα. Να ξέρεις.

Συλλαβίζοντας την ευτυχία.. ευτυχία.. άραγε μια λέξη φτάνει??

Τώρα που σε βρήκα
δεν μετράω πια το χρόνο που μένει
απλά χαίρομαι τις στιγμές, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα
δοξασμένες στιγμές.. ευλογημένες στιγμές
θα ‘θελα να πάψει ο χρόνος όταν μοιραζόμαστε αγκαλιές
όταν μπλέκουμε τα χέρια μας κι ανακατεύουμε τα όνειρα
όταν σχεδιάζουμε όμορφες Κυριακές
και παίζουμε με τον ρυθμό της ευτυχίας τραγούδια
που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε
Έμαθα ξανά απο την αρχή να νιώθω
γιατί ότι είχα νιώσει τόσο καιρό δεν ήταν τίποτα
όλος ο καιρός μέχρι να έρθεις ήταν ένα μεγάλο τίποτα
Kουβάλησες το φως. Τον αέρα για ν’ ανασαίνω. Το νόημα.
Αν δεν ήσουν εσύ θα τα παρατούσα.
Χαμένη. Ή ακόμα κρυμμένη.
Δεν ξέρω αλήθεια τι θα έκανα. δεν ξέρω πως θα ήταν οι μέρες.
Μάλλον όπως παλιά. Ίδιες, σκοτεινές κι ασήμαντες.
Μα τώρα τα ξέχασα αυτά. Έμαθα σε μια άλλη ζωή. Αληθινή.
Δεν κρύβομαι πίσω απο τις κουρτίνες
Δεν σκύβω το κεφάλι
Δεν πλάθω ανάγκες ούτε τρέφομαι απο παραισθήσεις
Δεν ζω στο σκοτάδι. ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους.
Τους γκρέμισα τους τοίχους, καρδιά μου
και το πιο σημαντικό.. έμαθα να παίρνω
όλο παίρνω.. παίρνω όλα τα καλά του κόσμου
μονάχα.. να..
φοβάμαι πως κάποτε θα βαρεθείς να δίνεις
αλλά αυτός ο φόβος κρατάει λίγο. Πολύ λίγο
είσαι πάντα δίπλα να μου λες τόσα
και δεν χωράει φόβος εδώ. Ούτε αμφιβολία
Μονάχα λάμψεις κι εκρήξεις και ναι
Και ύστερα κι άλλο.. κι άλλο.. μην σταματήσεις ποτέ
Δεν φτάνουν οι λέξεις.. είναι λίγες, μικρές, φτωχές..
Και το σ’ αγαπώ είναι λίγο.. λίγο πια
Και η ευτυχία.. δεν χωράει σε 7 γράμματα
Και το χαμόγελο δεν χωράει στο πρόσωπο
Και δεν ξέρω πως αλλιώς να σου πω, να σου δείξω.. δεν ξέρω

Κράτα.κανείς δεν μπορεί να σε πάρει μακριά πια

Σ' ένα δωμάτιο συνυπάρχουμε
μα μόνο για λίγο. μετρημένες ευτυχίας στιγμές
Να βρω ένα τραγούδι να μας χωράει και τους δυο
μήπως κρατηθούμε όρθιοι στο χρόνο
κόντρα στον άνεμο και στην τύχη
-που μας ένωσε για να μας παιδέψει
Ανασαίνω εντός σου
με λαχτάρα ασυγκράτητη να σε φυλάξω ανέπαφο στους αιώνες
Είναι νωρίς να τα παρατήσουμε
ποτέ δεν θα τα παρατήσουμε σου λέω
μ' ακούς όταν σου λέω??
Ποτέ.Κανείς.Τίποτα δεν είναι αρκετό να με πείσει γι'αυτό.
Μένω.δίπλα σου.να περπατάμε παρέα
κι ας μας τραβούν όλα προς αντίθετες κατευθύνσεις
εμείς πάντα θα συναντιόμαστε στη στροφή
σε κάθε στροφή σημείο συνάντησης.ποτέ χωριστά.Επαφή Όταν δυο έχουν τη δύναμη θα κρατηθούν.σίγουρα
κι εμείς δυνατοί,δεν θα πέσουμε ποτέ
Σε κάθε ταρακούνημα θα στεριώνουμε πιο γερά
στο έδαφος
Συνέχισε να με κρατάς
Σ' αγαπώ . . . .

Αλλαγή τροχιάς

Η πριγκίπισσα περίμενε. Για χρόνια. Πολλά χρόνια.
Της είχαν πει πως θα έρθει να τη βρει.
Πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο. Ο ένας. Μοναδικά πλασμένος για ‘κείνη.
Και αυτή, προικισμένη με υπομονή ήλπιζε να έρθει γρήγορα το πλήρωμα του χρόνου.
Το ήθελε τόσο που θα μπορούσε για χίλιες ζωές να περιμένει.

Περνούσαν ώρες. Ημέρες. Μήνες. Τίποτα δεν ερχόταν.
Κάθε μέρα ντυνόταν με το καλύτερό της φόρεμα.
Χτενιζόταν. Έβαζε το πιο σαγηνευτικό της άρωμα. Περίμενε.
Γυάλιζε τα ήδη λουστραρισμένα της γοβάκια.
Έφτιαχνε τα ήδη φτιαγμένα της μαλλιά. Και περίμενε.
Κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο. Ξεγελούσε το χρόνο.
Και κάθε βράδυ, προτού κλείσει τα μάτια της έλεγε: «ίσως αύριο..»

Αυτή η ιστορία δεν είχε τελειωμό. Η παραμυθένια ιστορία της. Ατέλειωτη.
Όλοι οι άλλοι πρίγκιπες είχαν βρεθεί. Μόνο ο δικός της έλειπε.
Οι γύρω τις έπαψαν να τις λένε λόγια. Στέρεψαν οι δικαιολογίες.
Δεν ήταν πια νωρίς. Δεν ήταν πια μικρή. Δεν είχε άλλες αντοχές να περιμένει.
Ήταν απλό. Θα έγινε κάποιο λάθος.
Μάλλον το παραμύθι της ήταν δανεικό. Ή κλεμμένο. Ή απλά ξένο. Ανύπαρκτο. Ψεύτικο.
Όλη η ζωή της: πίστη σ’ ένα όνειρο που όλοι ήξεραν πως δεν θα έρθει.
Δεν θα έρθει επειδή δεν υπάρχει. Τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει.
Κάθε μέρα ετοιμαζόταν και κάθε μέρα περίμενε. Μάταια.
Μα δεν της το έλεγαν για να μην πληγωθεί. Να μην προσγειωθεί. Ακόμα.
Πόσος ουρανός τελικά? Πόσα σύννεφα ροζ? Και όλα αυτά να μας κάνουν πιο τυφλούς..

Ένα πρωί η πριγκίπισσα ξύπνησε απο εκείνο το βαθύ ύπνο. Επιτέλους.
Ποιος της είπε να περιμένει εξαρχής? Γιατί τον άκουσε?
Τόσο καιρό είχε βρει ένα άλλοθι για να επαναπαύεται.
Λες και ο κόσμος αυτός έχει αρτιότητες.
Όλοι μισά κομμάτια ψάχνουμε. Ενώνουμε. Μόνο έτσι φτιάχνει κανείς ωραίες εικόνες. Συνθέτοντας.
Κι αν εθελοτυφλούσαμε?Κι αφήναμε πίσω όμορφα πράγματα μόνο και μόνο επειδή περιμέναμε
κάτι παραπάνω? Πάντα κάτι παραπάνω.

Μα αν δίναμε μερικές ευκαιρίες? Μια στο τόσο?
Να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω κάποιους ανθρώπους?
Κι ας μην ακτινοβολούσαν εξαρχής.. Τότε μπορεί αλήθεια να υπήρχε παραμύθι..

Περιμένοντας τον πρίγκιπα, η κοπέλα δεν πρόσεξε αρκετά τον νεαρό που κάθε μέρα της γυάλιζε τα γοβάκια.
Ήταν πάντοτε εκεί. Να συζητά μαζί της. Αληθινός. Καλός.
Να αξίζει όσο δέκα πρίγκιπες μαζί. Μόνο που δεν είχε άλογο.
Ήταν ντυμένος με μια μετριότητα κατάσαρκα.
Μα η μετριότητα αυτή μπροστά στα κατάλληλα μάτια άλλαζε μορφή. Μέρα με τη μέρα γινόταν το τέλειο.
Όλο και πιο κοντά. Τόσο καιρό τον είχε δίπλα της. Υπαρκτό.
Δεν αξίζει μια ευκαιρία λοιπόν? Ποιος μας έμαθε να περιμένουμε τα τέλεια?
Κι αν εμείς τα κάνουμε τέλεια? Με το κατάλληλο βλέμμα. Με τον καιρό. Αν?

Μετά απο αιώνια αναμονή, ένα πράγμα έμαθα:
Δεν αξίζει να αφήνεις, ούτε ν' αφήνεσαι στους καιρούς και τη μοίρα
Πως μπορώ μετά απ' όλα αυτά να αρνηθώ μια ευκαιρία μονάχα?Όχι τόσο για σένα,αλλά για μένα αυτή τη φορά.
Δεν μπορώ πια να διαλέγω αναμονή αιώνια. Την είδα. Την χόρτασα. Την διώχνω.

και μετά ας είναι. .

-Δεν είσαι ευτυχισμένη
-Μου είπε με θέλει..
-Δεν βλέπω εκείνο το φως στα μάτια σου
-Μα με θέλει.. το βλέπω.. το νιώθω..
-Δεν χαμογελάς με το χαμόγελο εκείνο
-Ακούς? Κάποιος με θέλει. Πραγματικά. Εμένα. Κάποιος. Αυτός. Με θέλει..
-Εσύ?
- . . .
-Εσύ τι θέλεις? Ποιον θέλεις?
-Υποθέτω πως θέλω κάποιον να με θέλει.. απλά
-Και να βουλιάζεις σε μια περίπου ευτυχία. Νομίζεις, μα δεν είναι ευτυχία αυτό.
-Τι ξέρεις εσύ? Τόσα χρόνια κρυμμένη.. Τόσα χρόνια δειλή.. Η μάσκα σου υπάρχει απλώς για ν’ αποφεύγει τα πάντα. Δεν ζεις. Και μαζί σου δεν ζω κι εγώ..
-Αυτό είναι που ήθελες να ζήσεις? Από την αρχή περίμενες κάτι μεγάλο. Τώρα πως πέφτεις με το οτιδήποτε? Είναι η ανάγκη σου και μόνο. Αν την δαμάσεις θα είσαι και πάλι εσύ. Δεν αξίζει.
-Δεν αξίζει τι? Δεν αξίζει να ξεφύγω απο αυτή την καταραμένη που με κρατά σε όλα πίσω? Δεν πέφτω για το τίποτα μα ούτε προσδοκώ τα μεγάλα. Προτιμώ να δοκιμάσω κι ας είναι λάθος.
-Θα είναι λάθος. Πότε βγήκαν σωστές οι παρορμήσεις σου?
-Πότε άφησα τον εαυτό μου να έχει παρορμήσεις, μου λες?
-Δεν φέρθηκες συγκρατημένα. Πάντα υπερενθουσιάζεσαι. Πάντα και για τους πιο λάθος λόγους. Δεν πρέπει.
-Πρέπει. Πρέπει όσο τίποτα να ξεκολλήσω απο αυτό. Μου δίνει κάτι? Στασιμότητα. Ως πότε? Δεν αντέχεται.. δεν παλεύεται.. Προτιμώ να αλλάξω θέση ακόμα κι αν αυτό με πάει πιο πίσω, αρκεί να μετακινηθώ.
-Κι αν το μετανιώσεις? Αυτό είναι το πιο πιθανό.
-Θα έχω ζήσει, κάτι είναι κι αυτό. Θέλω σημάδια να μου θυμίσουν πως ζω. Ό,τι κι αν γίνει. Ό,τι κι αν είναι. Τώρα θέλω.
-Όταν θα πέσεις ξανά δεν θα είμαι εκεί να σε σηκώνω.
-Όταν θα πέσω ξανά δεν θα με νοιάζει. Ας σηκωθώ πρώτα και μετά ας είναι..

Μαζοχισμός

Άραγε θέλησα ποτέ κάποιο πρόσωπο? άτομο? άνθρωπο?
Αρχίζω να πιστεύω πως όλα ήταν για τον πόνο.
Για τον πόνο της απόρριψης.
Τον πόνο του ανεκπλήρωτου.
Τον πόνο σε κάθε μορφή του.
Τον πόνο που σε σκίζει στα δυο.
Ή τον άλλον, εκείνον που σε τρώει σιγά σιγά.
Πόνο που μοιάζει με χίλια χαστούκια.
Πόνο που με δίπλωσε, γιατί μου άρεσε να διπλώνομαι.
Πόνο που με άφησε άγρυπνη για να ‘χω κάτι να με παιδεύει.
Γιατί ποιος δεν λάτρεψε τα ανήσυχα βράδια?
Ίσως πρέπει να φοβηθώ με αυτή τη διαστροφή μου.
Είμαι τρελή. Ναι. Παρανοϊκή.
Ξέρω πως λέγεται αυτό. Η αρρώστια μου.
Μαζοχισμός. Απο πάντα. Στα πάντα. Για πάντα.

Καταιγισμός Προσώπων

Χθες.
Αποκοιμήθηκα προσπαθώντας να διώξω εικόνες πρόσφατες
Και η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα όσο περίμενα
Αλλά στον ύπνο μου ήρθαν άλλες εικόνες.. παλιά «εσύ»
Μπερδεμένα υποσυνείδητα και καλά κρυμμένα «εσύ».
Σήμερα.
Το μυαλό έτρεχε πάλι σε περίεργα θέλω.
Το πρωί αναρωτιόμουν αν είναι καλή ή όχι η ανάμνηση
Μα τώρα βλέπω πως έπαψε να είναι επίπονη
Δεν έμεινε παρά μια γλυκιά αναπόληση στιγμών
και προσώπων, που δεν λαχταρώ πραγματικά να φέρω πίσω
αλλά που μου φτάνει να τους σκέφτομαι και να χαμογελάω
γιατί όσο βάδιζα κοντά τους ήταν καλά
Έφτασα σ’ένα σημείο που οι αναμνήσεις δεν μου κάνουν κακό
Μονάχα είναι περίεργο που ξεφυτρώνουν πολλές μαζί
Όλα τα χθες μου μαζεμένα σε ένα ανύπαρκτο τώρα
Για να ξεγελάω το κενό που απλώνει και κερδίζει έδαφος
Μπορεί να γελώ και να προχωράω λίγα βήματα παραπέρα
μα αυτό δεν με κάνει γεμάτη ή ακέραιη
ακόμα είμαι σπασμένη σε πολλά παρελθόντα κομμάτια
μέχρι να κολλήσω σε ένα στέρεο παρόν..
Έπαψα να ζητώ θαύματα, ένα δυνατό «τώρα» θέλω
κάτι για να μην έχει ανάγκη το μυαλό να τρέχει πίσω
δεν με βλάπτει πια το πίσω,
αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως με ωφελεί..

Χθες. Σήμερα. Αύριο.
Μέτρησα ήδη τρία διαφορετικά «εσύ»
Πριν. Τώρα. Μετά.
Τρεις χρόνοι και όμως εγώ στάσιμη
Περιμένω περισσότερο απο ποτέ κι ας έχασα το μέτρημα..
Απλά να επικεντρωθώ σε ένα πρόσωπο.
Αυτό είχα, έχω και θα έχω ανάγκη.