Σαν τρενάκι του λούνα παρκ..

Για ποιο πάντα μου μιλάς όταν σε λίγα λεπτά μέσα με ισοπεδώνεις και με κάνεις να αμφιβάλλω ακόμα και για το φαινομενικά σίγουρο τώρα μου?
Για ποια αιωνιότητα ψιθυρίζεις όταν οι στιγμές κραυγάζουν πως κάθε χαμόγελο είναι προσωρινό?
Για ποια αγάπη και ποιο ενδιαφέρον?
Φοβάμαι, ακούς?
Δακρύζω, ακούς?
Μην παίζεις μαζί μου. Δεν σηκώνω πειράγματα πια.
Δεν αντέχω τα αστεία παιχνίδια. Με τρομάζουν. Βασικά όχι μόνο τρομάζουν. Με τρομοκρατούν.
Βγαίνουν λυγμοί και βουρκώνω
Τα μάτια μου τσούζουν και πονούν
Μα δεν μπορώ να κλάψω, η χαζή
Έμαθα στα γέλια και μου είναι δύσκολο
Το βλέπω πως σιγά σιγά θα επιστρέψω στα παλιά μου λημέρια
Δεν είναι απειλή ούτε προειδοποίηση
Απλά ζυγίζω την πραγματικότητα
Και βλέπω οτι η κατρακύλα που άρχισε δεν σταματά
Ίσως πρέπει να φτάσει στο τέρμα
μέχρι να μην μπορεί να κυλήσει πιο κάτω
να μην έχει πιο χαμηλά να πέσει. Να με ρίξει.
Γκρεμίζομαι λοιπόν. Η νέα θέαση του παρόντος
Κατηφόρα. Ξανά? Σου λέω φοβάμαι
Και τις φορές που μου αφήνεις το χέρι πανικοβάλλομαι
Μην το αφήνεις ούτε λεπτό.. δεν το βρίσκω αστείο.
Θα τρελαθώ στο τέλος.
Μια μέρα ή δυο αν δεν σε δω, νομίζω πως σε χάνω..
Έλα πριν βυθιστώ στην παράνοια. Για λίγο έστω. Έλα

Αφού το ξέρεις πως με δυο σου λέξεις θα γυρίσω πίσω στην ευτυχία μου
Χάρισε μου τις και ας μην πούμε τίποτ’ άλλο. Κάποιες φορές είναι καλύτερα έτσι..