Και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει. .

Και γυρίζει και σπάει και γυρίζει.. πονάει.. πονάει γαμώτο.. και όχι δεν φταις εσύ. Λες στον εαυτό σου δεν φταις κι ας πονάει. Δεν είσαι εσύ. Κανείς δεν είναι. Τίποτα δεν είναι. Δεν είναι ο εγωισμός και δεν φταις. Κι άμα φταις? Όχι.. όχι εσύ.. όχι. Κι αν φταις το κουκουλώνεις. Το αρνείσαι. Πονάς και σου αρέσει. Μάλλον σου αρέσει που όλα γυρνάνε και ούτε πρόλαβες να γεμίσεις το ποτήρι αλκοόλ. Δεν χρειάζεσαι. Τρελαίνεσαι μόνη. Και μετά ψυχοσωματικά. Και μετά ζαλάδα. Και μετά οι τοίχοι πάνω σου σαν παραισθήσεις. Και ζητάς απεγνωσμένα το σπίτι. Και το φτάνεις. Μα ούτε μέσα στο δικό σου δωμάτιο είσαι εσύ. Τα βλέπεις όλα απο μακριά κι όλα ματώνουν. Και το κενό. Και η σιωπή. Και τι κέρδισες πάλι που έκανες πως δεν κοιτάς? Αφού κοιτούσες.. Κι όχι δεν σε ένοιαζε, μα σε ένοιαζε γιατί στο τέλος εσύ ανόητη μιλάς στο άδειο σπίτι. Εσύ πίνεις και γράφεις. Εσύ δείλιασες μα έπεσες ύστερα και τώρα πάλι στα ίδια να παρακαλάς για να μην ρίξεις τον εγωισμό μα δεν θα γίνει τώρα. Πέσε κοιμήσου και αύριο πάλι θα συνεχίσεις. Να αγνοείς. και να παρακαλάς. και να προσποιείσαι τη σκληρή ενώ δεν είσαι. Και πονάει η απόλυτη στάση σου. Πιο πολύ απο καθετι πονάει εσένα. Και μετά εκείνον. Κι εκείνος πάλι σε πονά. Και οι δυο με ανόητες κινήσεις καταστρέφεστε και ύστερα σα να μην συμβαίνει τίποτα γελάτε και ξεχνάτε.. μα δεν ξεχνάτε. Απλό θέατρο. Για εκείνον εύκολο. Για σένα όχι. Ίσως και για εσένα εύκολο ενώ για εκείνον όχι. Μπορεί σε λίγο να μάθεις. Τελικά το κεφάλι δεν σπάει ποτέ. απλά κουρελιάζεται το μέσα. Περνάει όμως. Θα δεις, θα περάσει προτού διαλυθείς.. Όχι μικρή.. Δεν θα έρθει σήμερα. Έχει κι αυτός εγωισμό. Πάνω σε τι βάσεις τα έστησες όλα τελικά, ανόητη? Κανείς δεν θα κερδίσει ακούς? Είσαι χάλια.