Χίλιες φορές ψιθύρισες πως μ’ αγαπάς
Κι άλλες τόσες πως με νοιάζεσαι. Και ύστερα με λατρεύεις.
Και είμαι όλη σου η ζωή εγώ. Τα πάντα
Κι εγώ σε κοίταζα, σε κοίταζα χωρίς να μπορώ να αρθρώσω κουβέντα
Όλα σου τα πίστευα και μάλιστα νόμιζα για μια στιγμή πως κλαις
γιατί έβλεπα μια σταγόνα στο σημείο εκείνο που βγαίνουν τα δάκρυα
και γέμιζα τύψεις η ανόητη που οι δικές μου λέξεις στροβιλίζονταν ανύπαρκτες
που οι δικοί μου όρκοι δεν έβγαιναν, όχι γιατί δεν υπάρχουν
μα γιατί αυτά που νιώθω εγώ δεν μπορώ να τα χωρέσω σε λέξεις ακόμα
κι αν σου φαίνεται λίγο αυτό, καταλαβαίνω
μα δεν είναι λίγο κι ούτε μπορείς να ξέρεις πόσο πολύ είναι
δεν σε αφήνω να μάθεις γαμώτο, αυτό είναι το θέμα
Δεν μεσολάβησε πολύς χρόνος και είπες πως καλύτερα να φεύγεις
Ήμουν σίγουρη πως θα το πεις
Είναι το επόμενο βήμα κάθε φορά που σωπαίνεις
Είδες? Αρχίζω σιγά σιγά να σε μαθαίνω κι εγώ
Μόνος σου είπες πως δεν ξέρω τίποτα εγώ απ’ όσα ξέρεις
Κι έτσι χρειάζομαι χάρτες.
Ενώ εγώ σου λέω τα πάντα εσύ μάλλον κρύβεις.
Δεν έχω ιδέα τι και που, μα κρύβεις..
Για άλλη μια φορά με ύψωσες τόσο και μετά με πέταξες κάτω
Ξαφνικά. Απότομα. Πάλι και πάλι τα ίδια. Πόσο πια?
Δεν αντέχω σου λέω ν’ αλλάζουν έτσι όλα.. δεν το αντέχω
Ξέρω, δε θες να με δεις να κλαίω
Γι’ αυτό περιμένω μέχρι να κλείσεις πίσω σου την πόρτα
Βασικά όχι, περιμένω λίγο ακόμα
Μέχρι να σε χάσω εντελώς απο τα μάτια μου
Και μετά κι άλλο λίγο, μήπως αλλάξεις γνώμη και γυρίσεις
Μα δεν το κάνεις και μετά ξεσπάω με λυγμούς και πολύ λίγα δάκρυα
Σου θυμώνω και θέλω να χτυπήσω τους τοίχους να σπάσουν
Δεν πρόλαβα να καταλάβω ποιος φταίει πάλι
Ποτέ δεν προλαβαίνω. Όλα εκ των υστέρων τα σκέφτομαι
Και τώρα σπάω το κεφάλι μου μα δεν βρίσκω τίποτα.. τίποτα
Δεν σε προλαβαίνω, το ξέρεις? Δεν μπορώ να το κάνω. Πάντα πρώτος θα φεύγεις.
Κι εγώ απο πίσω να σε βρίζω σε μηνύματα μήπως και γυρίσεις να με κοιτάξεις
Μήπως σε τσαντίσω και μου πεις τι σου έφταιξε και σήμερα και τρέχεις μακριά μου
«Δεν κατάλαβα» θα σου πω πάλι. Κι ελπίζω να με πιστέψεις. Πότε κατάλαβα?
Λες έχεις σοβαρά προβλήματα τώρα. Πολλά. Κι εγώ δεν έχω καμιά σχέση μ' αυτά.
Μα τότε γιατί έφυγες σαν κυνηγημένος γαμώτο? Γιατί έτσι?
Και δεν κοίταξες πίσω τελικά. Δεν γύρισες.
Μονάχα όταν σε κυνήγησα αποκρίθηκες στον γνωστό σκοπό σου τον αδιάφορο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΜΜΜ...Δυσκολα τα πραγματα...Εχω περασει παρομοια κατασταση...Και ομολογω οτι ισως ειναι λαθος τα μεγαλα λογια...Ακομα και αν οντως ισχυουν!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μεγάλα λόγια είναι..λίγο τρομακτικά,λόγω του μεγέθους και του βάρους τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φοβάσαι..και να τα πεις και να τα πιστέψεις....
Λίγες ώρες αργότερα,τα βλέπω όλα καλύτερα.Σκαμπανευάσματα μόνο.
Αυτό που ξαναείπα για το τρενάκι του λουνα-παρκ.
πάνω και κάτω.με ταχύτητα ιλιγγιώδη.ζαλάδα κι αλλαγές.
αυτό είναι που με τρελαίνει μονάχα:οι γρήγορες κι απότομες αλλαγές.
όλα τα υπόλοιπα παλεύονται..
Μπορεί να έφυγε μα τα πράγματα ξανάγιναν όπως πριν.
Δεν τον προλαβαίνω.όσο γρήγορα τα χαλά,τόσο τα φτιάχνει.
κι εγώ δεν έχω λόγο σε αυτό,όλα είναι στο χέρι του.
εγώ απλά είμαι με τον φόβο μήπως κάτι που στράβωσε παραμείνει στραβό.
μα με διαβεβαιώνει.κι εγώ πιστεύω.δεν έχω λόγους να μην πιστεύω..
Μόνο που δε ξέρω αν έχεις και λόγο να πιστέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ κουράστηκα να τρέχω και απλώς προχωρώ μόνη μου, δε μου αξίζει τόσος αγώνας και δε νομίζω πως και εκείνος είχε κάτι άλλο να προσφέρει πέρα απο τη δική του σύγχυση....
Αν προχωράς μόνη σου τότε όχι,μάλλον δεν αξίζει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι να γίνεται ένας αγώνας απο κοινού
που να στοχεύει σε ένα και μοναδικό αποτέλεσμα..
στην επίτευξη της ευτυχίας και των δυο..μαζί
Αν το να είσαι μαζί με κάποιον χρειάζεται διαρκή προσπάθεια,
τότε δύσκολα τα πράγματα.
Είναι βέβαια ούτως ή άλλως δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις,
μα θα πρέπει να το θέλουν και οι δυο πολύ για να ξεπεραστούν όλα..
έχει σημασία αυτό το "και οι δυο" και το "πολύ"..μεγάλη σημασία
Νομίζω πως η καταστάσεις οι ίδιες μας δείχνουν αν πρέπει να τρέξουμε
ή να τα παρατήσουμε
κι εμείς καταλαβαίνουμε και ξέρουμε καλύτερα απο τον καθένα
τι συμβαίνει πραγματικά.απλά ενίοτε εθελοτυφλούμε..