Είμαι τόσο άδεια που καταλήγω να μπλέκω πάλι με τα ίδια πράγματα που με απασχολούσαν καιρό πρίν...μα δεν μπορώ αλλιώτικα

Το έχω πεί κι άλλες φορές:είσαι το μοναδικό άτομο που βλέπω ακόμα με αγάπη...πέρασαν σχεδόν 15 μήνες κι ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου σε κρατώ σαν μια ιστορία που δεν έχει τελειώσει...Μα όλο αυτό είναι εντελώς υποσυνείδητο γιατί δεν σε σκέφτομαι σχεδόν ποτέ...σε θυμάμαι κάπου-κάπου,αναπολώ,αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια πια...Μα τα βράδια,αχ τα βράδια...έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα,πάνω που είχα ξεχάσει οτι υπάρχεις,είσαι εκεί...Εμφανίζεσαι τυχαία κι εγώ σου λέω όλα όσα θα ήθελα να σου πω αν σε έβλεπα τώρα μπροστά μου...

Σήμερα,όταν πια κόντευε να ξημερώσει αποφάσισα να χουζουρέψω λίγο παραπάνω και όπως έκλεισα τα μάτια σε είδα...Ήμουν στην παραλία,ο αέρας παρέσυρε το ψάθινο καπέλο μου και όπως έτρεχα ξωπίσω του,ένα χέρι το έπιασε και μου το έδωσε...σήκωσα τα μάτια και αντίκρυσα ένα πρόσωπο που κάτι μου θύμιζε...ανταλλάξαμε δυο κουβέντες και ύστερα με αναγνώρισες,ώστε δεν είχα κάνει λάθος,δεν είχα παραισθήσεις,ήσουν πράγματι εσύ...Είπες το όνομά μου κι εγώ το δικό σου,ως ένδειξη αναγνώρισης...ίσως να το είπα και για να το πιστέψω,δεν ξέρω...αρχίσαμε να μιλάμε...σου είπα τα πάντα,πως πέρασε ο καιρός μακριά σου,τόλμησα μάλιστα να σου πω πως μου έλλειψες κιόλας...σου είπα οτι πήρα την πρόσκληση ένα μήνα πρίν και ήρθα να σε δώ μα εσύ δεν εμφανίστηκες ποτέ εκεί...νομίζω οτι πήρα και το θάρρος να ζητήσω το τηλέφωνό σου,για να μην χαθούμε και πάλι...Ήταν όμορφα που μιλάγαμε ξανά...αυτή τη φορά σχεδόν το είχα πιστέψει...

Και τότε άρχισα να ακούω διάφορους ήχους και να τυφλώνομαι απο το φώς...ξυπνούσα...ήταν απο τις φορές που ήθελα να βάλω τα κλάμματα ή να ουρλιάξω,αρκεί να μην σβήσει η μορφή σου...κι όμως,όσο κι αν γραπωνόμουν απο σένα,εσύ τραβιόσουν μακρία...γινόσουν όλο και πιο θολός...Δεν θα το άφηνα έτσι,δεν μπορούσα...έκλεισα τα μάτια,πίεσα τον εαυτό μου να κοιμηθεί ξανά...τα κατάφερα και εμφανίστηκες πάλι,αλλά δεν πρόλαβα να σου μιλήσω...έγινες σύννεφο,σκόνη και καπνός...και εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να σε φτάσω,ξανά και ξανά έκλεινα τα μάτια μα σ'έχανα πρίν σε αγγίξω...αυτό γινόταν για ώρες ώσπου τελικά τα παράτησα...δεν είχε κανένα νόημα...ήταν πια δυο η ώρα το μεσημέρι...

Μα τι ηλίθια,θεέ μου...

Συγχαρητήρια καλή μου, πάλι τα κατάφερες! Χαίρεσαι με το κατόρθωμα σου? Μόλις έφερες πίσω όλες τις επώδυνες αναμνήσεις…τίποτα δεν έγινε καλύτερο, απλά η κατάσταση επέστρεψε στο ίδιο σημείο που ήταν μήνες πριν…σε ένα ωραίο αδιέξοδο…σε απόγνωση και δάκρυα, σε ανάγκη και πόνο,σχεδόν,για το ανολοκλήρωτο…θεσπέσια…ζεις και αναπνέεις περιμένοντας ένα χαζό μήνυμα, ένα απλό σημάδι ζωής που δεν θα έρθει...και το ξέρεις...βέβαια λένε «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...»,μα αν καείς μια φορά, εννοείται πως δεν την ξαναγγίζεις τη φωτιά...δεν την πλησιάζεις καν...μα εσύ τι έκανες ανόητη? Έτρεξες κοντά της με την πρώτη ευκαιρία μόνο και μόνο επειδή ξαφνικά το θυμήθηκες...έτσι για πλάκα, λες και δεν ξέρεις τον εαυτό σου, πήγες πάλι και κόλλησες εκεί που δεν έπρεπε...κι ακόμη εξέθρεψες ελπίδες-τι ειρωνεία-και έχεις το θράσος να περιμένεις τώρα κάτι να γεννηθεί από το τίποτα...χαχαχα δεν μπορώ παρά να ξεσπάω σε ασυγκράτητα γέλια κάθε φορά που κοιτάζω στον καθρέφτη...

Κι ετσι αρχισες να εισβαλεις παντου...στον υπνο και τον ξυπνιο μου

Το ξερα απο την αρχη πως ανελπιστα-οπως ηρθες-θα φυγεις...Δεν μπορω να πω οτι περασες και δεν αγγιξες γιατι αγγιξες πολυ...αγγιξες βαθια καθε ευαισθητη χορδη μου κι ετσι,μερες μετα ακομα μυριζω την κολονια σου,ακομα θυμαμαι το χαμογελο και τα λογια σου...το ηλιοκαμενο σου κορμι,τα χειλη,το βλεμμα...ολα σαν να ηταν χθες...η μηπως ηταν πραγματι μολις χθες???Εχασα την αισθηση του χρονου πια...καθε στιγμη,καθε δευτερολεπτο,με τα ματια κλειστα η ανοιχτα σε βλεπω...να ξερεις πως σε περιμενω,ωσπου ν'αλλαξεις μυαλα η να αναζητησεις κατι νεο...εγω θα ειμαι εδω να σου δωσω τα παντα...ανοησια μου μεν αλλα τωρα δεν μπορω να φανταστω τιποτα αλλο,τιποτα που να μην σχετιζεται κατα καποιο τροπο με'σενα...Ζωγραφιζω με χρωματιστα μολυβια χαρουμενες εικονες...πλαθω παραμυθια και σε κανω πριγκιπα εκει...κι αυτο οχι γιατι πιστευω πως θα'ρθεις αλλα απλα γιατι δεν μπορω να κανω κατι διαφορετικο οταν σε καθε σκεψη σε βρισκω μπροστα μου...