Αλλο ενα ονειρο...

Σημερα ειδα να επιστρεφει στη ζωη μου το μοναδικο ατομο που αγαπω ακομα,το μονο αγορι που δε με εκανε να το μισησω,να το σιχαθω και να παρακαλαω να το ξεχασω...εφυγε απλα τοσο γρηγορα απο τη ζωη μου που ισως δεν προλαβε να μου χαρισει ασχημες αναμνησεις...Κι ετσι εχω κρατησει ολα τα καλα...ενα χρονο τωρα που δεν τον εχω δει θυμαμαι ολες τις υπεροχες μικρες στιγμες μαζι του...Και χθες το ονειρο εμοιαζε τοσο αληθινο,ειχα πιστεψει οτι επεστρεψε...μου μιλουσε και μου χαμογελουσε ξανα,οπως τοτε...ηταν γλυκος και υπεροχος...ηταν ο ηλιος που περιμενα... ηταν η ευτυχια...ηταν ολα οσα θα ηθελα τωρα,μα ηταν ονειρο...Και μετα ξυπνησα...

Ειναι ωραια...

Ειναι ωραια να ερωτευεσαι ξανα...ειδικα τωρα,που ειχες χασει εντελως την πιστη σου,ηρθε και παλι το φως...Ησουν απογοητευμενη,πληγωμενη,μονη...ολα τα καστρα σου γκρεμιστηκαν πανω σου κι εσυ νομιζες οτι δε θα ξαναβρεις τη δυναμη να χτισεις αλλο καστρο,ποτε ξανα...Φοβοσουν οτι δε θα ξαναποθησεις τιποτα και κανεναν...Τωρα ομως εχεις εναν ηλιο να κοιτας,εναν αγγελο που εχει κατεβει στη γη μονο για να τον χαζευεις εσυ...Ομορφα ειναι ετσι....δεν πιστευεις βεβαια σε τιποτα παραπανω,ο αγγελος ειναι εδω για να τον κοιτας μονο,δεν θα ακουσεις ποτε τη φωνη του,δε θα τον αγγιξεις...ομως θα σε κανει χαρουμενη μερχι να βρεις αυτο που ψαχνεις...Οι μερες θα ειναι πιο γλυκες τωρα,γιατι θα ανυπομονεις να ερθει το βραδυ για να τον δεις...στην πλατεια να κανει βολτες η να πινει καφε με τους φιλους του...Εσυ θα εισαι εκει να τον θαυμαζεις και να χαιρεσαι που υπαρχει...ο δικος σου αγγελος με τα γαλαζια του ματια πανω σου καπου καπου-ισως και τυχαια-αλλα δε σε νοιαζει...Εχεις ακομη συναισθηματα να δωσεις κι αν δεν τα παρει αυτος δεν πειραζει,εσυ τα εχεις και τα δινεις...και χαιρεσαι γιατι τα συναισθηματα δεν πεθαναν,οπως νομιζες,η καρδια δεν πεθανε...Εισαι καλα και προχωρας ακομα...και χαιρεσαι για το τιποτα...ετσι γιατι ειναι καλοκαιρι...και γιατι ενας γαλανοματης αγγελος βολταρει στην πλατεια...

18229

Ολη μου η ζωη -η ζωη μου ως τωρα- συνοψιστηκε σε 5 αριθμους...1...8...2...2...9... αριθμους που χαρακτηριζουν...εμενα?Μαλλον οχι,αλλα με κανουν να αισθανομαι δυνατη,να πιστευω στον εαυτο μου...να συνηδητοποιω οτι οταν θες κατι μπορεις να το καταφερεις...εμεις οι ανθρωποι εχουμε τεραστια δυναμη,απλα...το ξεχναμε καπου καπου...

Οταν με απασχολουσαν αλλα πραγματα εχανα την πιστη μου,ξεχναγα τι μπορω να καταφερω και σκαλωνα σκεπτομενη οσα δεν μπορω... Σκεφτομουνα οσους με απερριψαν κι ελεγα οτι αφου αυτοι δεν ειδαν κατι καλο πανω μου,δεν εχω τιποτα καλο...Ειναι ευκολο να σου μπει το μικροβιο της ανασφαλειας και να λες"δεν αξιζω τιποτα...δεν μπορω να κανω τιποτα...ειμαι ενα τιποτα..."

οχι ομως...ολοι ειμαστε κατι,κι αν μας πατανε οι αλλοι εμεις παλι ειμαστε πιο δυνατοι...αν θελησω μπορω να λιωσω οσους με υποτιμησαν,το ξερω,αλλα οχι....απλα θα στενοχωριεμαι λιγοτερο γνωριζοντας οτι αξιζω καλυτερα...αξιζω πολλα...ολοι αξιζουμε πολλα...βαλε κατι στο μυαλο σου και θα το πετυχεις...Και για οσα δεν πηρα,τωρα ξερω οτι δεν προσπαθησα αρκετα για να τα παρω...Γιατι οταν θυσιαστεις για κατι,το αποκτας...οταν προσηλωθεις σε κατι,σου δινεται...οταν κυνηγησεις κατι,το πιανεις...Το ξερω τωρα...

Η μεγαλη Σφιξ δε μου λεει...

Βαρεθηκα πια να μιλαω στο κενο...
Γιατι απευθυνομαι σε'σενα?
Δεν υπαρχει εσυ...Μονο εγω εγω εγω...
Εσυ πνιγηκες στις σταλες της βροχης...
Εσυ εγινες παρελθον εδω και χρονια...
Εσυ δεν εισαι...ησουν,αλλα εσβησες...
Γιατι δεν ξερω που να απευθυνθω?
Γιατι παντα καταληγω στο "εσυ"χωρις να ξερω ποιος κρυβεται απο πισω απο αυτο το "εσυ"???
Γιατι θελω καπου να μιλω?
Και γιατι μιλω,εν τελει,αφου δεν εχω τιποτα να πω?

Σημερα ειδα ενα ομορφο ονειρο...αλλα υστερα ξυπνησα...

Χαιρομαι που δε θα σε βλεπω για πολυ ακομα,γιατι ειλικρινα δεν θα αντεχα αλλο...Τις τελευταιες μερες τα πραγματα δεν ειναι και τοσο καλα...ξεπεταγεσαι απο τα ονειρα μου,εσυ και ολη η ζωη που εχεις χτισει μακρια μου...πεταγεσαι και γελας...εγω σε ζηταω πισω μα εσυ φευγεις...παιρνεις την τελεια ζωη σου παραμασχαλα και φευγεις...Καθε βραδυ το ιδιο μεχρι που θα ξυπνησω και θα αναγκαστω να βρεθω απεναντι σου...αυτη τη φορα ομως δε θα μπορω να τρεξω οταν εσυ θα μου μοστραρεις επιδεικτικα ολα τα υπεροχα συναισθηματα που νιωθεις,θα πρεπει να κατσω εκει και να προσπαθω να μη σε κοιταζω...

Μολις περασα μια παρομοια κατασταση...Σημερα το ονειρο ηταν πολυ ομορφο...ελεγες θα γυρισεις και πιστεψα για λιγο πως ολα θα γινουν οπως ηθελα να τα φανταζομαι τα βραδια...Ωραιες ελπιδες εξεθρεφα παλια...Ομως υστερα ξυπνησα και ηξερα οτι τιποτα απ'αυτα δε θα γινει...
Και μετα επεστρεψα στην πραγματικοτητα...Καθοσουν διπλα στο ανοιχτο παραθυρο που φυσαγε πανω μου την κολονια σου,τη μυρωδια σου...Μου ειπες κατι,κατι περιπαιχτικο νομιζω,σου αρεσει να γελας μαζι μου...αλλα μετα απο αυτο σιωπη...Κι εγω εφυγα οσο πιο γρηγορα μπορουσα γιατι δεν αντεχα να ρουφαω ολη την υπαρξη σου στα πνευμονια μου...ζαλιζομουν... θυμομουν...ποναγα...

Μια τελευταια φορα πρεπει να σε δω...θα ειναι ευκολο...μετα τελειωσε δεν νομιζω να μπορω να κανω κατι αλλο...σε κουρασα αρκετα,με πικρανες αρκετα...πατσισαμε...

Γεια σου
-κι ας μην ηρθες ποτε πραγματικα στη ζωη μου...

Η μουσικη αφορμα το στοχασμο

“Don't leave me here, to pass through time,
Without a map, or road sign.
Don't leave me here, my guiding light…"

Αααχ το'πα εγω οτι αρχισε η μελαγχολια...ακουγα λιγη μουσικη να ξεχαστω και η πιο αγαπημενη μου φωνη ξεκινησε να με εκδικειται με αναμνησεις...χαζομαρες ομως...στην πραγματικοτητα δεν μπορει να με αγγιζει τιποτα απο αυτα γιατι απλουστατα δε με αφησε κανεις,ετσι δεν ειναι???Στην πραγματικοτητα ποτε μου δεν ειχα κανεναν για να με αφησει(ενταξει,αυτο ισως ειναι ακομη χειροτερο...)παντως ειμαι χαμενη και αυτο ειναι αληθεια...Χαμενη απο την αποψη οτι δεν ξερω προς τα που να προσανατολιστω,κι αυτο αναφορικα με οτιδηποτε...Αυτο το "never-ending why" που δεν γνωριζω που παω,τι κανω,τι ζηταω γενικοτερα...με εκνευριζει λιγο...Τι ειναι χειροτερο απο ενα ατομο διχως συγκεκρμενους στοχους?Τελειωσα λοιπον και τωρα τι???Θελω πολλα και ταυτοχρονως δεν θελω τιποτα...θελω απλα την ησυχια μου αλλα οταν η ησυχια μπλεκεται με την απομονωση και τη μοναξια γινεται κι εκεινη απειλητικη...


"Time will help you through
But it doesn't have the time
To give you all the answers to the never-ending why…”

Και υστερα...υπαρχει και ο χρονος...Ποσο θα ηθελα να ανακαλυψω αν ο χρονος ειναι τελικα ευλογια η καταρα...!Στα αρχαια ακομη χρονια ηταν "Πανδαματωρ χρονος"-ο χρονος που τα γιατρευει ολα...και απο την αλλη τωρα βλεπω οτι υπαρχει και ο χρονος που δεν ειναι αρκετος για να ζησεις οσα θελεις και ονειρευεσαι και την ιδια στιγμη ειναι απλετος...απλετος για να ξυνει πληγες και να τις ανοιγει ξανα,σα να ηταν η πρωτη φορα...Βασανιστικος ο χρονος οταν δεν υπαρχει ζωη...οταν δεν υπαρχει παρον...τοτε ο χρονος καλυπτει το κενο και σου ξεσκιζει τη σαρκα,σε πληγωνει θανασιμα και καθε φορα που ηρεμεις ξαναχτυπα...αυτος παντα ανελεητος,καταστροφικος και οσο κι αν τρεχεις δεν μπορεις να κρυφτεις απο την αληθεια του...Ο χρονος φταιει που εγω γυριζω πισω και μετανιωνω για πραγματα που δεν εκανα-ετη φωτος μακρια απο το σημερα...

Νεα αρχη...η μηπως φτου κι απ'την αρχη???Ελπιζω οχι αλλη μια βουτια στο κενο...

Καλοκαιρακι...τερμα λοιπον η μαυριλα,οι αναμνησεις,οι ενοχες...Ολα ειναι ζεστα και φωτεινα,ολα ακτινοβολουν και με τραβανε κι εμενα σε αναλαφρες σκεψεις...Νεο Blog λοιπον...πιο χαρουμενο,πιο λαμπερο,πιο αμεσο...το μικρο μου ημερολογιο...το μικρο μου βασιλειο...

Καλη διαθεση,μπορω να πω...τραγουδαω ολημερις(νομιζω οτι το επομενο βημα ειναι να αρχισω τις οντισιον!)και σκεφτομαι τις διακοπες...πρωτες διακοπες επιτελους,πως να μην αρχισω παλι τις χαζες μου ονειροπολησεις???Το τραβαει και ο καιρος...!

Παραυτα παρατηρω οτι ερχονται απροσκλητα κυματα μελαγχολιας στην παραλια μου...πρεπει να τα διωξω μακρια για το καλο ολων...Καλη διαθεση...καλη διαθεση...καλη διαθεση...!!!ουφφφ :D