Δεν λέω τίποτα, μα νιώθω..

Χίλιες φορές ψιθύρισες πως μ’ αγαπάς
Κι άλλες τόσες πως με νοιάζεσαι. Και ύστερα με λατρεύεις.
Και είμαι όλη σου η ζωή εγώ. Τα πάντα
Κι εγώ σε κοίταζα, σε κοίταζα χωρίς να μπορώ να αρθρώσω κουβέντα
Όλα σου τα πίστευα και μάλιστα νόμιζα για μια στιγμή πως κλαις
γιατί έβλεπα μια σταγόνα στο σημείο εκείνο που βγαίνουν τα δάκρυα
και γέμιζα τύψεις η ανόητη που οι δικές μου λέξεις στροβιλίζονταν ανύπαρκτες
που οι δικοί μου όρκοι δεν έβγαιναν, όχι γιατί δεν υπάρχουν
μα γιατί αυτά που νιώθω εγώ δεν μπορώ να τα χωρέσω σε λέξεις ακόμα
κι αν σου φαίνεται λίγο αυτό, καταλαβαίνω
μα δεν είναι λίγο κι ούτε μπορείς να ξέρεις πόσο πολύ είναι
δεν σε αφήνω να μάθεις γαμώτο, αυτό είναι το θέμα

Δεν μεσολάβησε πολύς χρόνος και είπες πως καλύτερα να φεύγεις
Ήμουν σίγουρη πως θα το πεις
Είναι το επόμενο βήμα κάθε φορά που σωπαίνεις
Είδες? Αρχίζω σιγά σιγά να σε μαθαίνω κι εγώ
Μόνος σου είπες πως δεν ξέρω τίποτα εγώ απ’ όσα ξέρεις
Κι έτσι χρειάζομαι χάρτες.
Ενώ εγώ σου λέω τα πάντα εσύ μάλλον κρύβεις.
Δεν έχω ιδέα τι και που, μα κρύβεις..
Για άλλη μια φορά με ύψωσες τόσο και μετά με πέταξες κάτω
Ξαφνικά. Απότομα. Πάλι και πάλι τα ίδια. Πόσο πια?
Δεν αντέχω σου λέω ν’ αλλάζουν έτσι όλα.. δεν το αντέχω
Ξέρω, δε θες να με δεις να κλαίω
Γι’ αυτό περιμένω μέχρι να κλείσεις πίσω σου την πόρτα
Βασικά όχι, περιμένω λίγο ακόμα
Μέχρι να σε χάσω εντελώς απο τα μάτια μου
Και μετά κι άλλο λίγο, μήπως αλλάξεις γνώμη και γυρίσεις
Μα δεν το κάνεις και μετά ξεσπάω με λυγμούς και πολύ λίγα δάκρυα
Σου θυμώνω και θέλω να χτυπήσω τους τοίχους να σπάσουν
Δεν πρόλαβα να καταλάβω ποιος φταίει πάλι
Ποτέ δεν προλαβαίνω. Όλα εκ των υστέρων τα σκέφτομαι
Και τώρα σπάω το κεφάλι μου μα δεν βρίσκω τίποτα.. τίποτα
Δεν σε προλαβαίνω, το ξέρεις? Δεν μπορώ να το κάνω. Πάντα πρώτος θα φεύγεις.
Κι εγώ απο πίσω να σε βρίζω σε μηνύματα μήπως και γυρίσεις να με κοιτάξεις
Μήπως σε τσαντίσω και μου πεις τι σου έφταιξε και σήμερα και τρέχεις μακριά μου
«Δεν κατάλαβα» θα σου πω πάλι. Κι ελπίζω να με πιστέψεις. Πότε κατάλαβα?
Λες έχεις σοβαρά προβλήματα τώρα. Πολλά. Κι εγώ δεν έχω καμιά σχέση μ' αυτά.
Μα τότε γιατί έφυγες σαν κυνηγημένος γαμώτο? Γιατί έτσι?
Και δεν κοίταξες πίσω τελικά. Δεν γύρισες.
Μονάχα όταν σε κυνήγησα αποκρίθηκες στον γνωστό σκοπό σου τον αδιάφορο

Σαν τρενάκι του λούνα παρκ..

Για ποιο πάντα μου μιλάς όταν σε λίγα λεπτά μέσα με ισοπεδώνεις και με κάνεις να αμφιβάλλω ακόμα και για το φαινομενικά σίγουρο τώρα μου?
Για ποια αιωνιότητα ψιθυρίζεις όταν οι στιγμές κραυγάζουν πως κάθε χαμόγελο είναι προσωρινό?
Για ποια αγάπη και ποιο ενδιαφέρον?
Φοβάμαι, ακούς?
Δακρύζω, ακούς?
Μην παίζεις μαζί μου. Δεν σηκώνω πειράγματα πια.
Δεν αντέχω τα αστεία παιχνίδια. Με τρομάζουν. Βασικά όχι μόνο τρομάζουν. Με τρομοκρατούν.
Βγαίνουν λυγμοί και βουρκώνω
Τα μάτια μου τσούζουν και πονούν
Μα δεν μπορώ να κλάψω, η χαζή
Έμαθα στα γέλια και μου είναι δύσκολο
Το βλέπω πως σιγά σιγά θα επιστρέψω στα παλιά μου λημέρια
Δεν είναι απειλή ούτε προειδοποίηση
Απλά ζυγίζω την πραγματικότητα
Και βλέπω οτι η κατρακύλα που άρχισε δεν σταματά
Ίσως πρέπει να φτάσει στο τέρμα
μέχρι να μην μπορεί να κυλήσει πιο κάτω
να μην έχει πιο χαμηλά να πέσει. Να με ρίξει.
Γκρεμίζομαι λοιπόν. Η νέα θέαση του παρόντος
Κατηφόρα. Ξανά? Σου λέω φοβάμαι
Και τις φορές που μου αφήνεις το χέρι πανικοβάλλομαι
Μην το αφήνεις ούτε λεπτό.. δεν το βρίσκω αστείο.
Θα τρελαθώ στο τέλος.
Μια μέρα ή δυο αν δεν σε δω, νομίζω πως σε χάνω..
Έλα πριν βυθιστώ στην παράνοια. Για λίγο έστω. Έλα

Αφού το ξέρεις πως με δυο σου λέξεις θα γυρίσω πίσω στην ευτυχία μου
Χάρισε μου τις και ας μην πούμε τίποτ’ άλλο. Κάποιες φορές είναι καλύτερα έτσι..

"Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ πώς θα μ’αγκαλιάσεις.Πονάει εδώ.Κι εδώ.Κι εκεί.Μη!Κι εδώ.Κι εκεί.." ~Κ.Γώγου

Έπρεπε να το σκεφτείς καλά προτού με κάνεις να σε αγαπήσω
Γιατί μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει γυρισμός
Ότι κι αν γίνει να ξέρεις πως φταις
Αν ραγίσω, αν σπάσω, αν χαθώ, αν για οποιονδήποτε λόγο γυρίσω πίσω
Ειδικά αυτό το τελευταίο.. το πίσω
Δεν είναι οτι θέλω να σε κατηγορήσω
Μα είμαι ένα σώμα γεμάτο κρυφές πληγές.. πονάει παντού
Και τώρα βρήκα το φάρμακο για όλα αυτά. Αναλγητικό
Αν για οποιονδήποτε λόγο χάσω το φάρμακό μου
Αυτόματα θα σβήσω κι εγώ η ίδια
Δεν στο λέω ούτε για να αισθάνεσαι τύψεις ούτε για κάποιον άλλο λόγο
Νοιάζομαι για σένα και δεν θέλω τίποτα να σε πειράξει εσένα
Απλώς ήθελα να μάθεις.
Οτι κι αν γίνει μετά να είμαι ήσυχη οτι στο είχα πει εκ των προτέρων.
Οτι είχα εξηγηθεί. Αυτό μονάχα. Να ξέρεις.

Συλλαβίζοντας την ευτυχία.. ευτυχία.. άραγε μια λέξη φτάνει??

Τώρα που σε βρήκα
δεν μετράω πια το χρόνο που μένει
απλά χαίρομαι τις στιγμές, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα
δοξασμένες στιγμές.. ευλογημένες στιγμές
θα ‘θελα να πάψει ο χρόνος όταν μοιραζόμαστε αγκαλιές
όταν μπλέκουμε τα χέρια μας κι ανακατεύουμε τα όνειρα
όταν σχεδιάζουμε όμορφες Κυριακές
και παίζουμε με τον ρυθμό της ευτυχίας τραγούδια
που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε
Έμαθα ξανά απο την αρχή να νιώθω
γιατί ότι είχα νιώσει τόσο καιρό δεν ήταν τίποτα
όλος ο καιρός μέχρι να έρθεις ήταν ένα μεγάλο τίποτα
Kουβάλησες το φως. Τον αέρα για ν’ ανασαίνω. Το νόημα.
Αν δεν ήσουν εσύ θα τα παρατούσα.
Χαμένη. Ή ακόμα κρυμμένη.
Δεν ξέρω αλήθεια τι θα έκανα. δεν ξέρω πως θα ήταν οι μέρες.
Μάλλον όπως παλιά. Ίδιες, σκοτεινές κι ασήμαντες.
Μα τώρα τα ξέχασα αυτά. Έμαθα σε μια άλλη ζωή. Αληθινή.
Δεν κρύβομαι πίσω απο τις κουρτίνες
Δεν σκύβω το κεφάλι
Δεν πλάθω ανάγκες ούτε τρέφομαι απο παραισθήσεις
Δεν ζω στο σκοτάδι. ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους.
Τους γκρέμισα τους τοίχους, καρδιά μου
και το πιο σημαντικό.. έμαθα να παίρνω
όλο παίρνω.. παίρνω όλα τα καλά του κόσμου
μονάχα.. να..
φοβάμαι πως κάποτε θα βαρεθείς να δίνεις
αλλά αυτός ο φόβος κρατάει λίγο. Πολύ λίγο
είσαι πάντα δίπλα να μου λες τόσα
και δεν χωράει φόβος εδώ. Ούτε αμφιβολία
Μονάχα λάμψεις κι εκρήξεις και ναι
Και ύστερα κι άλλο.. κι άλλο.. μην σταματήσεις ποτέ
Δεν φτάνουν οι λέξεις.. είναι λίγες, μικρές, φτωχές..
Και το σ’ αγαπώ είναι λίγο.. λίγο πια
Και η ευτυχία.. δεν χωράει σε 7 γράμματα
Και το χαμόγελο δεν χωράει στο πρόσωπο
Και δεν ξέρω πως αλλιώς να σου πω, να σου δείξω.. δεν ξέρω

Κράτα.κανείς δεν μπορεί να σε πάρει μακριά πια

Σ' ένα δωμάτιο συνυπάρχουμε
μα μόνο για λίγο. μετρημένες ευτυχίας στιγμές
Να βρω ένα τραγούδι να μας χωράει και τους δυο
μήπως κρατηθούμε όρθιοι στο χρόνο
κόντρα στον άνεμο και στην τύχη
-που μας ένωσε για να μας παιδέψει
Ανασαίνω εντός σου
με λαχτάρα ασυγκράτητη να σε φυλάξω ανέπαφο στους αιώνες
Είναι νωρίς να τα παρατήσουμε
ποτέ δεν θα τα παρατήσουμε σου λέω
μ' ακούς όταν σου λέω??
Ποτέ.Κανείς.Τίποτα δεν είναι αρκετό να με πείσει γι'αυτό.
Μένω.δίπλα σου.να περπατάμε παρέα
κι ας μας τραβούν όλα προς αντίθετες κατευθύνσεις
εμείς πάντα θα συναντιόμαστε στη στροφή
σε κάθε στροφή σημείο συνάντησης.ποτέ χωριστά.Επαφή Όταν δυο έχουν τη δύναμη θα κρατηθούν.σίγουρα
κι εμείς δυνατοί,δεν θα πέσουμε ποτέ
Σε κάθε ταρακούνημα θα στεριώνουμε πιο γερά
στο έδαφος
Συνέχισε να με κρατάς
Σ' αγαπώ . . . .