.:Χειμερινή Επιθυμία:.

Βγαίνω έξω.. να με χτυπάει στο πρόσωπο ο κρύος αέρας
Έφτασε χειμώνας.. τον νιώθεις? Τον μυρίζεις?
Κι αν πιο πολύ αγαπώ το καλοκαίρι, αρχίζω να εκτιμώ και την ψυχρή ομορφιά τώρα..
Σκέφτομαι την θάλασσα να ταράζεται, τον ουρανό να ρίχνει νιφάδες λευκές, τη ζεστασιά του τζακιού, την αγκαλιά σου..
Όχι, αυτό το τελευταίο ξέχνα το.. όχι την αγκαλιά σου.. όχι.. Τα στολίδια, τα τραγούδια, τα λαμπιόνια παντού.. αυτά μόνο
Κάπου κοντά στα Χριστούγεννα που παίρνουν όλα μια μαγική λάμψη, ένα απόκοσμο φως.. αποζητάω μια μοναχική βόλτα..
Είναι που μαζεύτηκαν πάλι διάφορα και θέλω να σκεφτώ..
Θα μου πεις όλο κάτι μαζεύεται.. και όλο σκέψεις πρέπει να κάνω..
Δεν ξέρω.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω..

Αυτή η φράση έχει γίνει η αγαπημένη μου τελευταία..
Τις μέρες αυτές, που το «εσύ» παίρνει και πάλι μορφή..
Δεν μιλάω πια αόριστα.. αν και ίσως θα έπρεπε.. Καλό ήταν το αόριστο.. καλό και ασφαλές..
Αρχίζω να μπλέκομαι ξανά.. δένω τις προσδοκίες μου πάνω σε πρόσωπα..
Κυρίως τις δένω στο δικό σου πρόσωπο, που αισθάνομαι σα να με φωτίζει..
Δεν ήμουν καλά τόσο καιρό.. και συγχώρα με για τον ενθουσιασμό,
μα ήσουν ο πρώτος που άπλωσε το χέρι για να με σηκώσει..
και απο πάντα μου είχα το ελάττωμα να δένομαι με τους σωτήρες..
Δεν θα πω μεγάλα λόγια αυτή τη φορά γιατί δεν με παίρνει..
μα θα σου μιλάω.. γιατί μ’αρέσει.. γιατί αισθάνομαι καλά όταν σου μιλάω.. έστω κι έτσι..
Πέρασα ήδη στην φάση που «όλα σε θυμίζουν».. ξέρω δεν είναι καλό..
Παραδόξως, αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ με σιγουριά να πω πως ξέρω..
για όλα τα υπόλοιπα η απάντηση γνωστή: δεν ξέρω.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω..

Σου είπα λοιπόν πόσο μ’ αρέσει αυτή η παγωνιά? μπορεί να μην ήρθε ακόμα, μα την περιμένω..
Αγόρασα μπότες ψηλές και ένα παλτό κόκκινο.. φόρεσα και το μελαγχολικό μου χαμόγελο..
αν και ομολογώ πως πλέον το χαμόγελό μου είναι πιο αληθινό απο ποτέ.. σχεδόν κεφάτο ώρες-ώρες..
Νομίζω πως ξέρω γιατί.. αλλά και πάλι παρακαλάω να βγω λάθος..
θα είναι πιο εύκολο να προσποιηθώ οτι φταίνε οι γιορτές.. μπορεί και να είναι έτσι..

Θα βάλω που λες αυτό το μεγάλο μου γιορτινό χαμόγελο και θα βολτάρω..
κι όπως θα περπατάω άσκοπα τριγύρω θα ψάχνω μέσα μου απαντήσεις..
Γι’ αυτό σου λέω, αν δεις κάποια να περιπλανιέται σαν χαμένη μην αναρωτηθείς..
θα ταξιδεύω στο αλλού μου.. αλλά αν θες εσύ μπορείς να με πλησιάσεις.. να με διακόψεις.. μόνο εσύ..
Μάτια μου, πότε θα μπει το κρύο για τα καλά?? Θέλω εκείνη τη βόλτα.. πόσο πολύ την θέλω!!
Όσο για σένα.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω.. δεν ξέρω..

...................................................................Πώς βρέθηκα ν' αποζητάω τους χειμώνες σου??

.................................................................Χαμένη??.....................................................................

Μου λένε μπλέκομαι σε λάθος καταστάσεις
Και μια μέρα ίσως το φάω το κεφάλι μου..
Σίγουρο το έχουν πως θα βουλιάξω..
Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς
Ή για να το πω πιο σωστά, δεν θέλω..
Έχω ανάγκη απο κάπου να γραπωθώ
Και αν φαίνεται λάθος αυτό εγώ δεν μπορώ αλλιώς να ζήσω
το είδα το κενό και δεν μου άρεσε
δεν ξέρω τι προσπαθώ να καταφέρω με το να πνίγομαι στα λάθη
ίσως να ταράξω τα νερά μου παλεύω.. δεν ξέρω αλήθεια..
μπορεί και σκόπιμα να χαίρομαι με τα λάθη
μαζοχισμός..
θέλω να εγκλωβιστώ σε καταστάσεις παράξενες..
θέλω να μην μπορώ να βγω απο κει..
θέλω να έχω ανάγκη απο σωτήρες..

διεστραμμένη..
μπερδεμένη..
χαμένη??..................................................................................Πάντα.....................................................................................................

Πισωγύρισμα

Δέκα βήματα πίσω
Σα να μη βρήκα το θάρρος ποτέ..

Σα να μην έσπασε ο πάγος ποτέ..

Όχι οτι έχει πια σημασία

Μα είναι κάπως άδοξο σαν τέλος, δεν νομίζεις??

Κι αλήθεια είχα προσπαθήσει γι' αυτό..

Κρίμα πολύ..να' χα κάτι, έστω να πω πως κέρδισα..

Κι ας μην κέρδισα..

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

Εγώ..
Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη..

Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει..
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό..
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..

Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς
Και με βαφτίζουν αναίσθητη
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

Κυνηγώντας τα ψηλά

Ανάσες θολώνουν το τζάμι
Κι απο δω όλα φαίνονται μακρινά
Πώς να εξηγήσω και σε ποιον?
Ψάχνω ένα χέρι ζεστό
Κουβέντες που πια δεν ακούω
Κι εσύ μου λες «μην περιμένεις πια»
Δεν περιμένω.. όχι
Δεν σκέφτομαι
Απλά υπάρχω..
Χωρίς στόχους
Χωρίς ελπίδες
Χωρίς..
Άπλωσε το κενό
Τύλιξε το δωμάτιο
Κάλυψε τα κομμάτια μου
Τρόποι να σε κάνω να δεις δεν υπάρχουν
Προχωράμε μπροστά όλοι
Τα πίσω δεν γυρνάνε
Μερικές φορές δεν μπορούν..
Κρατάω σε ένα κουτάκι τα καλά
Και υπόσχομαι να σηκωθώ
Δεν περίμενα να πέσω εγώ
Τόσο καιρό σήκωνα.. δεν μπορεί
Μα δεν θα μείνω κάτω..
Τώρα χρειάζομαι χέρια
Και μετά ήλιους κι αστέρια και φώς
Όπως κάθε φορά μετά την πτώση
Και θα σε ακολουθήσω εκεί ψηλά..
Στ’ ορκίζομαι :)

Δεύτερη Επιλογή

Δεν ξέρω..
Για ένα λεπτό πίστευα πως θα γύριζες
Πως θ’ απαρνιόσουνα τη νέα σου ζωή
Και θα δοκίμαζες να έρθεις κι απο εδώ
Να φωτίσεις το σκοτάδι
Πέρασε καιρός
Και είχα αρχίσει να ξεχνάω
Μα επέστρεψες, ανάθεμά σε
Και ήσουν σχεδόν όπως τότε
Για μια και μόνη φορά
Και ύστερα πάλι μακριά
Καλύτερα έτσι..

Απο το να είμαι η δεύτερη επιλογή
Προτιμώ να μην επιλεγώ καν..

Ποιον κοροϊδεύω??
Περίμενα να γαντζωθώ απο πάνω σου
Άλλο λίγο και αυτό θα έκανα
Απεγνωσμένα όπως πάντα
Αλλά δεν πρόλαβα..
Δεν πειράζει σου λέω, έτσι έπρεπε
Κι έτσι έγινε..
Μου απέδειξες οτι δεν άξιζε να περιμένω
Τώρα κοιτάω πάλι μπροστά..
Αρχίζω να σβήνω όσα άχρηστα κρατούσα
Και ξέρεις τι??
Δεν σε περιμένω πια.. :)