Και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει. .

Και γυρίζει και σπάει και γυρίζει.. πονάει.. πονάει γαμώτο.. και όχι δεν φταις εσύ. Λες στον εαυτό σου δεν φταις κι ας πονάει. Δεν είσαι εσύ. Κανείς δεν είναι. Τίποτα δεν είναι. Δεν είναι ο εγωισμός και δεν φταις. Κι άμα φταις? Όχι.. όχι εσύ.. όχι. Κι αν φταις το κουκουλώνεις. Το αρνείσαι. Πονάς και σου αρέσει. Μάλλον σου αρέσει που όλα γυρνάνε και ούτε πρόλαβες να γεμίσεις το ποτήρι αλκοόλ. Δεν χρειάζεσαι. Τρελαίνεσαι μόνη. Και μετά ψυχοσωματικά. Και μετά ζαλάδα. Και μετά οι τοίχοι πάνω σου σαν παραισθήσεις. Και ζητάς απεγνωσμένα το σπίτι. Και το φτάνεις. Μα ούτε μέσα στο δικό σου δωμάτιο είσαι εσύ. Τα βλέπεις όλα απο μακριά κι όλα ματώνουν. Και το κενό. Και η σιωπή. Και τι κέρδισες πάλι που έκανες πως δεν κοιτάς? Αφού κοιτούσες.. Κι όχι δεν σε ένοιαζε, μα σε ένοιαζε γιατί στο τέλος εσύ ανόητη μιλάς στο άδειο σπίτι. Εσύ πίνεις και γράφεις. Εσύ δείλιασες μα έπεσες ύστερα και τώρα πάλι στα ίδια να παρακαλάς για να μην ρίξεις τον εγωισμό μα δεν θα γίνει τώρα. Πέσε κοιμήσου και αύριο πάλι θα συνεχίσεις. Να αγνοείς. και να παρακαλάς. και να προσποιείσαι τη σκληρή ενώ δεν είσαι. Και πονάει η απόλυτη στάση σου. Πιο πολύ απο καθετι πονάει εσένα. Και μετά εκείνον. Κι εκείνος πάλι σε πονά. Και οι δυο με ανόητες κινήσεις καταστρέφεστε και ύστερα σα να μην συμβαίνει τίποτα γελάτε και ξεχνάτε.. μα δεν ξεχνάτε. Απλό θέατρο. Για εκείνον εύκολο. Για σένα όχι. Ίσως και για εσένα εύκολο ενώ για εκείνον όχι. Μπορεί σε λίγο να μάθεις. Τελικά το κεφάλι δεν σπάει ποτέ. απλά κουρελιάζεται το μέσα. Περνάει όμως. Θα δεις, θα περάσει προτού διαλυθείς.. Όχι μικρή.. Δεν θα έρθει σήμερα. Έχει κι αυτός εγωισμό. Πάνω σε τι βάσεις τα έστησες όλα τελικά, ανόητη? Κανείς δεν θα κερδίσει ακούς? Είσαι χάλια.

Και τελικά τίποτα δεν με πειράζει..

Τέσσερα φιλιά.. πάλι όπως τότε. σταυρωτά
Πέρασε ένας χρόνος και κάτι παραπάνω
το φιλικό έγινε τυπικό και φιλικό ξανά..
και ύστερα τίποτα. ξένοι.
Δεν ήταν απρόσμενη έκπληξη
για την ακρίβεια καθόλου έκπληξη..
Έπρεπε να το περιμένω.. είχα τα όνειρα.. βδομάδες τώρα
απλά η εμφάνιση έμοιαζε με το τελευταίο κομμάτι του παζλ
Λύθηκε κι αυτό το μυστήριο. των ονείρων
πάντα, κάθε φορά έχουν προηγηθεί όνειρα
κι αυτός ο παλιός, χαμένος, σχεδόν ξεχασμένος
απο το πουθενά θα έρθει.. να αποδείξει πως δεν ξεχάστηκε.
Κι όμως ξεχάστηκε....
Ύστερα ήρθαν οι λέξεις, γενικές κι αόριστες
στροβιλίζονταν σε έναν αέρα παράλογα οικείο
και ρώτησα πως πάει η ζωή του
και είπε καλά.. είπε για το παρόν του.. και είπε θα φύγει μακριά.. πολύ
μα κατάλαβα πια πως δεν με ένοιαζε. όλα ήταν απόλυτα φυσιολογικά
όπως πάντα θα έπρεπε να είναι. εξαρχής. πριν αρχίσω να φαντάζομαι
Μέχρι και οι σωματικές αντιδράσεις ήταν ελάχιστες
μόνο μια παράνοια σχετική με κυρίευσε, αλλά για λίγο
Μετά πήγα εκεί που πρέπει να είμαι. στην αγκαλιά Του.. και κρύφτηκα μέσα της..
πιάστηκα απο την αγάπη μου.. βούτηξα στην αλήθεια μου..
Όλα υπέροχα ξανά. στο μοναδικό μου παρόν
Η ζωή μου τώρα είναι γερά στερεωμένη στο έδαφος
κι έμαθα να λατρεύω πραγματικότητες
Μια και μοναδική πραγματικότητα, για την ακρίβεια
που κανείς δεν την κουνά και κανείς δεν την κλέβει
Πραγματικότητα υπέροχη και αναφαίρετη
κι όσο δεν παίρνει λατρεμένη. .