Ψυχοσωματικά - τη λάθος ώρα για λάθος λόγους με το λάθος άτομο..

Πονάει το κεφάλι και τα πόδια και τα χέρια μου
Το στήθος μου το νιώθω κενό..
Τα ψυχοσωματικά μου πάλι..
Μια λέξη βρίσκω να με εκφράζει τώρα: κουρελιάζομαι
Λάθος.. κι άλλες λέξεις.. πολλές:
Λιώνω και χύνομαι, ρευστοποιούμαι, κυλώ..

Όχι, δεν έχασες κάτι.. δεν έχω λόγο να είμαι έτσι
Εσύ είσαι όλοι μου οι λόγοι.. λόγοι παράλογοι
Γαμώτο.. γαμώτο.. γαμώτο..
Το βλέπω.. Κάθε φορά που έρχεσαι να με γεμίσεις με αφήνεις πιο άδεια..
Τόσο που πια αναθεματίζω την άφιξη..
Και μετά απο λίγο το ξεχνάω και αρχίζω πάλι να περιμένω
Αλλά επειδή δεν πέρασε ακόμη ο θυμός, σε ξεγράφω
Για τώρα.. για όσο..

Θέλω να σπάσω το κεφάλι μου σ’ έναν τοίχο
Να ουρλιάξω και να σταματήσω
Να σε χτυπήσω και να με χτυπήσω
Να πονέσεις μπας και χαρώ
Να πονέσω μπας και συνέλθω..
Θέλω να πάψω να τρέμω
Θέλω να σταματήσει να είναι το μυαλό μου υγρό
Θέλω να πάψω να θέλω όσα λέω πως θέλω
Θέλω να κλάψω μονάχα.. ν’ αδειάσω..
Κι ας είμαι ήδη άδεια.. θέλει κι άλλο
Θέλω να φωνάξω μέχρι να βραχνιάσω
Κι ας μην βγαίνει φωνή.. κι ας τραυλίζω..
Θέλω να ηρεμήσω
Να κάνω το χρόνο να τρέξει
Να περάσει όλο αυτό.. να μην θέλω πια να θέλω..

27.. 12.. πόσο?? Χαμένος εσύ, χαμένη κι εγώ
Χαθήκαμε και χάσαμε εε??
Ωωπ, συγγνώμη για τον πληθυντικό!
Ξέχασα.. τη θέση σου και τη δική μου
Καμιά επαφή..
Πονάω να μετρώ.. δεν κάνει..
Σβήνω.. σβήνω.. σε ξεχνάω για τώρα και για όσο..

Κι όπως σβήνω καταστάσεις σβήνω κι εγώ
Απο φλόγα γίνομαι στάχτη..
Σβήνω ρε.. μπορείς να δεις τον καπνό?
Απο κει που είσαι ούτε αυτό δεν μπορείς..
Φωνάζω ρε, τρυπάω τους τοίχους..
Ξέρεις, μπορεί να είσαι χιλιόμετρα μακριά αλλά θα σε φτάσω..

Παράτα τα όλα, μ’ ακούς?
Πάρε με στα σοβαρά για μια στιγμή έστω..
Δες με όπως είμαι, μην προσπαθείς να με φτιάξεις
Τι να τις κάνω τις υποδείξεις και τις συμβουλές σου?
Κοίτα μπροστά σου μόνο για λίγο..
Σταμάτα.. άκου..
Για ποιες γιορτές μου μιλάς και για ποια τραγούδια?
Τη φωνή μου άκου..
Ακούς?? Προσεκτικά..:

Δεν είσαι τίποτα, δεν σε αγαπώ, δεν σε θέλω καν..
Δεν ξέρω αν σε χρειάζομαι.. αλλά.. αλλά είμαι κάπως..
Κάθε που έρχεσαι γίνομαι κάπως
Και όταν φεύγεις πάλι τα ίδια..
Σε κάθε περίπτωση πέφτω.. χαμηλά
Πατάς πάνω μου και εγώ γελάω
Και δεν είναι καν παρανοϊκό το γέλιο μου.. ευτυχισμένο είναι..
Και ξέρεις τι άλλο?
Δεν ξέρω αν μου έφτιαξες το βράδυ μου ή αν το κατέστρεψες
Και μαζί μ’ αυτό και τα επόμενα πρωινά μου
Και τις μέρες..
Και τις βδομάδες..

Μελοδραματική όσο δεν παίρνει.. στα μάτια σου και σε όλων τα μάτια
Ψάχνω λόγους να στεναχωριέμαι εε?
Μα κατά βάθος έχω πλάκα! Έτσι δεν είπες?
Χαίρομαι που είμαι ο διασκεδαστής σου.. αλήθεια, χαίρομαι??
Δεν μπορώ να ερμηνεύω τα συναισθήματά μου σήμερα
Ούτε τις άλλες μέρες, αλλά ειδικά σήμερα..
Ναι, είμαι τρελή εντελώς..
Και χαλιέμαι και στραβώνω χωρίς αιτία
Ίσως εσύ να είσαι απλά η αφορμή.. όχι η αιτία.. αφορμή
Δεν είμαι καλά, στο είπα..
Και δεν με ξέρεις, αν δεν στο είπα αυτό στο λέω τώρα
Έτσι, σαν υστερόγραφο.. σαν υποσημείωση..

Ελπίζω το βράδυ σου να 'ναι καλύτερο απο το δικό μου
-Αν και γι’ αυτό είμαι σίγουρη..

..ας μην τα ζήταγα ποτέ (εκείνα που δεν θα αποκτήσω)..

Απο ανάγκη ανάγκες γεννώ..
Και δεν ξεχνώ να χαρίσω απλόχερα στον εαυτό μου
μια ακόμη ψευδαίσθηση.. μια ακόμη απάτη
Παίρνω βαθιές ανάσες.. κοφτές
Είναι κρίσεις πανικού αυτές ή κρίσης τρέλας..?
Πνίγομαι..
σα να σώθηκε ο αέρας..
σα να με ρίξανε σε ωκεανό άπατο..
Φοβάμαι..
σα να τρύπησαν τ’ αυτιά μου απο τις σειρήνες του κινδύνου..
σα να με απειλεί η απειλή που απεγνωσμένα τώρα ζητάω..
Δοκιμάζω μόνη τα όριά μου.. μέχρι πόσο?
Επιλογές.. εκούσιες κινήσεις..
προς τι ο φόβος λοιπόν?
προς τι ο πανικός?

«Δειλή.. δειλή!! Για να μην βλέπεις το κενό πλάθεις ανάγκες
Και τώρα οι ανάγκες σε τραβούν κοντά τους..
κι απ’ αυτές δεν ξεφεύγεις εύκολα.. δεν ξεφεύγεις καθόλου..»

Το παραδέχομαι..
Έφτιαξα μια παγίδα και έπεσα μέσα της
μόνο και μόνο για να πω πως κάπου βρέθηκα
να πω πως άλλαξα παραστάσεις..
Τώρα θέλω όσο τίποτα στον κόσμο
όλα εκείνα που έπεισα τον εαυτό μου να θελήσει
Δεν μπορώ να παραπονεθώ, πέτυχα το σκοπό μου..
Μα οι ανάσες ακόμα κοφτές..
Και ο φόβος ακόμα μεγάλος..
Φυσικά δεν έπρεπε..
Τα θέλω μας δεν πρέπει να τα δημιουργούμε εξαναγκαστικά
γιατί μετά είναι αδάμαστα..
Με τα «θέλω» δεν παίζουμε εαυτέ, με ακούς??
Καίνε σαν υπόσχεση..
Τρώνε σαν αβεβαιότητα..
Πονούν σαν καταδίκη..

___________________________Ασφυκτιώ,σου φωνάζω.. θέλω.. χρειάζομαι. . . .