Ώρες που βλέπω κι ακούω και είμαι..κενό

Είναι φορές που τόσο γεμίζω απο κενό που αλήθεια φοβάμαι.. Σε ακούω και είμαι μακριά. Εσύ είσαι εδώ κι εγώ μακριά.. να φεύγω και να μην ξέρω γιατί.. Με μισώ τότε. Μα ξημερώνουν μέρες που υπάρχει μόνο σκοτάδι μέσα και γύρω μου και δεν ξέρω καν αν θέλω να το αρνηθώ ή αν πρέπει να το υποστώ για λίγο ώστε να φύγει μια και καλή ύστερα.. Θέλω άραγε να φύγει ή είναι ένα μόνιμο αναγκαίο κακό για να κρατιέμαι..? Ξέρω πως κι εσύ το φοβάσαι το κενό.. στα μάτια μου.. στο μέσα μου.. γενικά το κενό μου. Και οι δυο το φοβόμαστε λοιπόν. Το τρέμουμε. Γιατί είναι κενό. Είναι λευκό. Και έρχεται χωρίς αιτία και μένει και μας χωρίζει σε αποστάσεις που για κάμποσο δεν καλύπτονται..